De luxe werkplek op de bovenste verdieping van het paleis is slechts een van de vele voordelen die de titel Meester Biobezweerder met zich meebrengt. Met lichte tegenzin maakt hij zijn blik los van het uitzicht over een van de mooiste pleinen van Ravnica. Zijn leergierige pupil verdient echter wat meer respect dan hij hem de afgelopen minuten heeft getoond, dus hij dwingt zich weer hem recht in zijn misvormde gezicht aan te kijken en hervat zijn uitleg.
"Het draait om ideeën; de wereld die je nu om je heen ziet, is geschapen door grote denkers. Niet door de slaafse bouwers die de stenen op elkaar hebben gestapeld, niet door de wilde beesten die hun eigen uitwerpselen gebruiken als mest voor de boom waarvan zij de vruchten plukken. Zij zijn de pionnen in ons plan, zij maken slechts de vertaalslag van het beeld in mijn hoofd naar dat wat je ziet als je uit het raam kijkt. Oh, ook ik ben slechts een radertje in het geheel, het is mij niet gegeven alles te zien. Maar ik zie al zo veel meer dan de kruipers op de grond, ik zie de ware schoonheid en de kracht van de geest, ik weet hoe deze stad er uit zag voor ik hier met mijn experimenten begon."
"Wat is het eerste wat u heeft gedaan toen u daar de kans toe kreeg? En waarom bent u juist daar begonnen?"
"Omdat ik wist dat dit een sneeuwbal effect teweeg zou brengen. Mijn voorganger had de grove contouren al geschetst, de machinerie voorbereid, ik hoefde alleen maar het duwtje in de juiste richting te geven. Ik hoopte op grootse effecten, maar ook ik kon niet precies voorspellen hoe mooi alles in elkaar zou grijpen. Maar nu ik aan het einde van mijn bestaan terugkijk, had ik niet op meer kunnen hopen."
"Het is meesterlijk, maar het lukt me niet om achteraf oorzaak en gevolg van elkaar te scheiden. Wat was de basis van uw plan, waarmee is dit alles begonnen?"

"Waarmee... is dit alles begonnen...", herhaalt de Meester zacht peinzend. Een betrapte grijns verschijnt in zijn mondhoek. Hij herinnert zich dingen waar hij al honderden jaren niet meer aan heeft gedacht. Jonge passies, die plaats hadden moeten maken voor uitvoerige rationaliteit; het doel weggecijferd in de middelen. Wanneer was zijn plan zo veranderd van waar het begon?

"Verlangen", concludeert hij, "alles begint bij verlangen. Verlangen is de zin en waanzin achter al het significante. Het verlangen te lopen, het verlangen te vliegen. Alles wat niet ontstaat uit verlangen, sterft snel genoeg uit. Een mislukt experiment, een vergeten zijtak van de evolutie. Ken jij geen verlangens, jonge Leerling?"

Het is de Leerling, nu, die zich betrapt voelt. Stil kijkt hij weg, kijkt naar een paar van zijn geschubde handen. Natuurlijk kent hij verlangens, iedereen van zijn leeftijd kent dat toch wel? Hij weet maar al te goed, echter, hoe afzichtelijk hij is...

Gelukkig heeft de Meester geen interesse in wat de Leerling bezighoudt. Hij wendt zich tot het uitzicht en verkondigt: "Om te begrijpen waarom ik dit heb gecreëerd, zal ik je vertellen wat ik als eerst heb gedaan... Het enige in mijn lange leven waar ik niet trots op ben."

"Verlangen is een roerige meesteres, mijn leerling, en ook zo toen zij aan mijn deur klopte. Ik was nog jong, en nog enkel een mens. Ik had te lang op straat geleefd om niet te weten hoe gitzwart het hart van onze stad is. Ik heb gezien hoe mijn broeders en zusters als afval werden verworpen uit naam van de wet, of regels, of simpelweg pervers plezier. Ik denk dat jij dit ook al te goed kent, mijn jong."

De Leerling voelde zich ongemakkelijk bij de openbaringen van zijn Meester. De joviale toon en passie waarmee de Meester over zijn werk vertelde had plaats gemaakt voor de duistere schaduw van een verdrongen verleden. Hij keek naar zijn eigen paren handen, en realiseerde zich dat ook zijn verleden geen schone schubben had. Maar voordat zijn melancholie vat op hem nam, zag hij dat de meester zich naar een ander deel van het lab had begeven.

"Ja, de wortels van mijn werk zijn ontsprongen uit mijn verlangen om meer te worden dan ik was, maar het heeft gezorgd dat talloze nu meer kunnen zijn dan zij ooit waren, dan ik ooit was."

Een verborgen hendel ontsloot een verstoft en vervallen laboratorium, vol ontlede dieren en biovaten.

Het eerste wat de Leerling op viel - of beter gezegd, overviel - was de stofwolk. Hij begon vreselijk te hoesten en riep om water. De Meester gaf hem een glaasje water te drinken, maar de Leerling goot het in plaats daarvan aan weerszijden van zijn misvormde gezicht. De Meester verontschuldigde zich daarop: "Sorry, ik was vergeten dat kieuwen niet tegen stof kunnen."

Nadat de Leerling weer op adem was gekomen, ging de Meester verder met zijn verhaal. "Als doodgewone mens dacht ik, hoe heerlijk het kon zijn als ik boven de mooie uitzichten van Ravnica kon vliegen!" De Leerling dacht aan de ruimte waar ze waren voordat ze het vervallen laboratorium binnentraden. "Zo te zien kunt u nu in ieder geval genieten van het uitzicht."

De Meester moest erom lachen: "Dat klopt, maar dit is niet het gevolg van mijn eerste experiment. Op straat had ik geleerd dat niets gratis was. Ik moest een wederdienst verzinnen om te mogen beginnen aan mijn experimenten, dacht ik. Ik pakte dus een paar regenwormen en zei dat ik een tunnel wilde graven die dwars door Ravnica heen liep, zodat we veel sneller naar de andere kant van de stad konden reizen."

"BAM" Met een schrik werd Bartje wakker! Een heipaal werd hard de grond ingeslagen op de bouwput naast zijn kamertje. Hij greep naar zijn keel en keek naar zijn handpalmen. Happend naar lucht rende hij naar de spiegel in de badkamer. Hij keek naar zijn gave gezicht en draaide zijn hoofd wat opzij; "kieuwen", kreunde hij hijgend, "ik had kieuwen!"

Verduft liep hij terug naar zijn kamertje. Hij ging op de rand van zijn bed zitten en keek door het kleine, stoffige raam naar buiten. "Verlangen, alles begint met verlangens". Hij was nog klam van het zweet en een koude rilling kroop over zijn rug naar boven. De zin schoot weer door zijn hoofd. Was dit alles een droom geweest? Het leek zo echt. Het uitzicht, de werkers, de Meester en het verlangen dat hij had gevoeld.

Hij legde zijn gezicht in zijn handen en haalde diep adem. Met zijn handen in het haar, zitten op de rand van zijn bedje begon hij een heen en weer te wiegen. Hij keek naar zijn handen en schrok. "Nee", zei hij, "dit kan niet waar zijn." Zijn handen die nog klam van het zweet waren, zaten onder het stof!

Het stof. Het stof uit zijn dromen, nu op zijn handen. Was het magie? Was het hem gelukt de oude zwarte kunst eigen te maken, zonder dat hij dat wilde, om werelden te verlaten? Weinig had hij hierover gehoord. De meester uit zijn droom, was het wel een droom, had hem hierover niet veel verteld. Oude geschriften die hij per ongeluk onder ogen kreeg lagen aan het beginsel van zijn interesse in deze zwarte kunst. Was zijn stille verlangen de grondslag van dit onbekende? Plotseling een grote krachtige haal, maar niks kwam. Hij was leeg van binnen alsof hij dagen niet had gegeten. Waar waren zijn schubben? Waar waren zijn kieuwen? Hij voelde zijn borstkast steken. Wrijvend over zijn borstkast voelde het alsof er een grote onbekende wond aan het helen was. Hoe kon het zijn dat deze kamer zo vertrouwd aanvoelde, maar nog nooit onder zijn ogen was geweest? Strompelend ging hij voor het raam staan. De lucht was gitzwart, de maan bloedrood en verder was het dor en leeg. Plotseling vloog er een deur open aan de zijkant van deze vertrouwde onbekende kamer.

Klak, een rood-blauw geklede goblin, stormde het lab van de Biobezweerder binnen door een toegang die de Meester niet eens kende. "Werkt het, werkt het?"

"Wat!????" bulderde de Meester. "Izzet wist van dit geheime project? Hebben jullie mijn experiment gesaboteerd? Wat hebben jullie gedaan?"

"Ach kleine details. Het leeuwendeel kwam van jou. Briljant hoor. Je wilde toch meer zien dan de kruipers? Je doel was toch het synchroniseren van de geest met aanverwante lichamen, het verplaatsen van je bewustzijn in andere organismen? Het principe blijft hetzelfde, we hebben de reikwijdte alleen vergroot... wat weet je over het fenomeen "Wereldloper"?

"Alleen geruchten."

"Reizen tussen parallelle werelden. Niv is er altijd jaloers op geweest. Slecht enkele uitverkorenen kunnen dat... konden dat. We kunnen dan misschien niet ons fysieke lichaam verplaatsen, maar ons gezamenlijke projectje, het was altijd al gezamenlijk maar dat soort details hoef jij niet te weten Meester, heeft mogelijk een manier gevonden om de geest uit te wisselen met die in een andere wereld."

"Je bedoelt dat..."

De pupil, die een tijdje levenloos op de grond had gelegen nadat hij onbewust het magische sterrenstof toegediend had gekregen, kwam langzaam weer bij. "Wie.. wat... waar ben ik... IK HEB SCHUBBEN!????"

Als u mij toelaat? Vroeg de goblin. De meester knikte ietwat onwetend en geërgerd. Knielend bij de nog schreeuwende leerling haalde de kleine groene man een flesje uit zijn zak. Hij stopte het goedje uit de fles, wiens kleur in de buurt kwam van zijn eigen huid, tussen de slingerende tentakels in de opengesperde mond.

Al snel verdween het lawaai uit de keel van de leerling. Zijn drie ogen rolden in zijn kassen alsof ze op zoek waren naar antwoorden die verborgen waren in de kamer. "Wat?", het bleef even stil. "Wat ben ik?". klonk zijn stem huiverig, "Wie ben ik?!"

"De drank die ik hem gaf heeft zijn bewustzijn van hier teruggezocht." zei de goblin tot de meester. Maar de meester had hem niet eens gehoord. Hij stond als aan de grond genageld, tussen zijn lippen kwamen de zachte, bijna fluisterende woorden: "Verlangen… Niv-Mizzet, wat heb je gedaan?!"

Dat waren de valkuilen uit eerdere experimenten... het naar eigen hand zetten van de natuur is makkelijk, zolang het slechts de buitenkant betreft. De echte problemen kwamen pas als zijn creaties zelfstandig gingen nadenken, waarna zij zich maar al te vaak tegen hun creator keerden. Oh, wat een omwegen hadden ze gemaakt tot ze eindelijk tot dit simpele inzicht kwamen!
Verlangen is de bron van alle ellende. Het zorgt dat schepsels niet langer gehoorzaam zijn, een eigen wil beginnen te tonen en indruisen tegen de bedoeling van het experiment, te complex om door hun simpele breinen bevat te kunnen worden. Hij had zo zorgvuldig vermeden zijn schepselen te veel eigen bewustzijn mee te geven, en nu ging Niv-Mizzet zich er mee bemoeien. Zijn passie voor kennis, zijn honger naar macht, zijn verlangen om de opgedane vaardigheden en inzichten van generaties Biobezweerders tot zich te nemen. Als hij er inderdaad in geslaagd was dit experiment te saboteren, zijn leerling de vonk van verlangen had mee gegeven, dan kon dit wel eens compleet anders uitpakken dan gepland.
Als hij over de schouder van Klak naar buiten kijkt, wordt het klemmende gevoel op zijn borst alleen maar erger.

Terwijl die gedachten door het hoofd van de Meester zweven praat de Goblin gewoon verder.

"De Izzet-gilde heeft uw experimenten uit het verleden toegepast op degene waar u nu mee bezig was Meester Sizolec! Het was voor de grote Niv-Mizzet niet moeilijk om een groep spionnenfeeën alle informatie van uw huidige en vorige experiment op te laten nemen. Het heeft hem wat geld gekost, maar de Dimir zeggen geen nee tegen een riante betaling."

Door de trots van de goblin knapte er iets in het hoofd van de Meester.

"Dimir?! Izzet?!"schreeuwde Meester Sizolec uit. "Is niks dan meer heilig in een Ravnica zonder het Gildenpact? Zelfs mijn naam wordt hier zomaar eruit gegooid voor een Leerling. Ik zou het aan moeten tekenen bij de hogere magiërs van de Izzet, dat jij, groene drakenslaaf, de etiquette van andere Gildes volledig negeert. Als ze een keer zouden stoppen met het maken van mechanische Axebane herten dan behoren ze je wel een keer te roosteren!"

De Leerling stond verbijsterd te kijken naar wat de Meester allemaal naar de hevig geschrokken goblin spuwde. Hij moest iets zeggen om ervoor te zorgen dat Klak deze aanvaring met een machtig Bezweerder overleefde.

"Meester, wacht..." begon de Leerling, maar hij was niet in staat om verder te praten. Hij voelde een zware, bonzende sensatie in zijn hoofd. "Hurfg...", opperde hij, met felrood schuim vormend in zijn tentakelsnor. De leerling greep met zijn twee paar handen en de krabbenschaar in zijn navel naar zijn voorhoofd. Het bonzen was inmiddels erger geworden. Waar het eerst aanvoelde als een enigsinds acceptabele schedelfractuur was het nu verder ontplooit tot een overmaatse atoomsplitsing. Inmiddels op zijn knieën gevallen schreeuwt de Leerling het uit, met meer rood schuim vormend op zijn lippen.

"Wat hebben jullie gedaan?!", schreeuwt de Meester terwijl hij zijn Plotse Hybridisatie spreuk voorbereid. "Wat hebben jij en die brein hagedis veroorzaakt?!". De Leerling wilt reageren, maar de woordenwisseling klinkt vaag en ver weg, en de thermonucleaire implosie in zijn hoofd vraagt nu al zijn aandacht. Hij ziet rode flitsen voor zich, en een gevoel alsof er iets in zijn schedel groeit. Op het punt dat het voor de Leerling teveel wordt voelt hij zijn bewustzijn langzaam uit zijn lichaam glijden, en valt hij neer in een poedel van zijn eigen schuim en inkt. "Flargh...", kreunt hij uit voor hij zijn bewustzijn verliest en er een arm door een lichtblauw vlies op zijn voorhoofd komt.

...b...bm...bam...Bam...BAM...
De knallen van de heipaal klinken steeds duidelijker in de oren van Bartje. Als de rode flitsen door zijn hoofd minder worden, krijgt de aanvankelijk blauw lijkende arm bij zijn voorhoofd steeds meer gestalte. Bartje is zichtbaar opgelucht als blijkt dat de arm niet uit zijn voorhoofd is gegroeid, maar van een vertrouwde doch onbekende vrouw is.

"Rustig maar, mijn jongen! Je vader is weer vertrokken. Hij probeerde jou weer eens mee te nemen weg van mij, maar ik heb hem weten weg te jagen."

Bartje voelde met zijn ene paar handen aan zijn navel, en daar voelde hij gelukkig geen krabbenschaar. Wel voelde hij nog inkt en schuim aan zijn handen en op zijn voorhoofd. Alles wat hij zojuist gedroomd leek te hebben, spookte nog eens door zijn hoofd. Hij had geen idee wat dat allemaal betekende. "Izzet"?..."Dimir"?..."Axebane"?..."Sizolec"?

Op die laatste naam schrok de vrouw, die kennelijk de moeder van Bartje was, hevig.

"Jij kent dus de naam Sizolec al? Nu begrijp ik waarom jouw vader jou weg van mij wil voeren. Maar hij is al te laat. Jij hebt al van de oude geschriften gelezen. Nu ik dat weet, wordt het tijd dat 'Bartje' 'Bart' wordt!"

De blonde vrouw ging op de rand van het bed zitten en keek Bart bedachtzaam aan, niet wetende of de jongen al klaar was voor de waarheid. "Heb je al eens gehoord van Ravnica?"
Hij schudde zijn hoofd, zijn keel was te droog om iets te zeggen. Zou hij hebben geschreeuwd in zijn slaap?

"Lieverd, de wereld waarin jouw vader en ik zijn geboren is anders dan deze. Ravnica is een wereld waarin Guilds naast elkaar leven, er zijn verbonden gesloten tussen de Guilds om de wereld leefbaar te houden.
In de tijd dat ik zwanger was van jou ontstond er wrijving in Ravnica. Er heerste overbevolking, de inwoners konden elkaar niet luchten en de bevolking kwam in opstand tegen elkaar." Haar ogen werden vochtig, "jouw vader was één van de velen die mee deed aan de verboden onderwereldse experimenten die als doel hadden om de eigen soort te veredelen en in ieder gebied, zelfs buiten Ravnica te domineren. Hij wilde jou als proefpersoon gebruiken. In zijn ogen ben jij de toekomstige koning van Ravnica en Elders. Ik werd zo bang dat ik ben gevlucht omwille van jou leven. Het was een pijnlijke beslissing om Simic te moeten verraden."

"Koning???" vroeg Bart. "Hoe bedoel je, …Koning? "

De vrouw keek bedachtzaam voor zich uit. Ze slaakte een diepe zucht en vroeg de jongen om haar te volgen. Samen verlieten ze de kamer. De halfduistere gang, verlicht door een enkele laaiende toorts even verderop, bood uitzicht op zeker 4 deuren en een draaitrap naar boven.

Met ritselend ruisende rokken schreed de vrouw de trap op, het leek of ze zweefde. Bart volgde haar in stilte, hoewel zijn gedachten door zijn hoofd woelden als een wilde vlucht van losgeslagen neushoorns. Ravnica, de Biomeester en de Goblin stonden in een schril, anderwerelds contrast met de schijnbare echtheid van zijn huidige omgeving, de zachte maar toch intense stem van de vrouw, haar geur die achter haar sluierde en hem deed denken aan de geur van Jasmijn.

Boven aangekomen keerde de vrouw zich even om, als het ware om te kijken of de jongen wel in haar voetstappen gevolgd was. Ze haalde een eigenaardig uitziende sleutel uit haar zak, en opende de eerste deur links op de gang. Het was alsof hij in het oog van de sleutel de weerspiegeling kon zien van een helderblauwe lucht, met daarin wazig witte wolken breed uitgesmeerd.

"SPREEK!", schreeuwde de Meester, magie kokend in zijn handpalmen. Deze indringer bedreigde zijn levenswerk, en hij zou weten wat Niv-Mizzet er mee te maken had.

Klak grinnikte zoals alleen Goblins kunnen grinniken. "Onderschat de kennis van Niv-Mizzet niet, al is zijn intellect nog zo moeilijk te bevatten. Hij weet hoe je in elkaar zit en wat jouw motor drijft. Het oude, vergeten verlangen om als supreme levensvorm te heersen over Ravnica en de zwartgalligheid van de straat uit te roeien... Het besef dat je dat niet zelf zou kunnen, maar je opvolger wel. Het Stof dat je vond in je zelfgegraven tunnels om Wereldlopen mogelijk te maken. Doe maar niet alsof je niets van Wereldlopers weet! Je bent met een... gehuwd, niet waar?"

Sizolec schrok. Hoeveel wisten ze al? Wisten ze van zijn zoon Bartolec? Wisten ze dat hij plaatsvervangende Leerlingen had geprobeerd te bouwen toen Bartolec en zijn moeder verdwenen?

"Want wie zullen we daar hebben?", gniffelde de Goblin. Sizolec draaide zich om toen de geur van jasmijn hem trof... Klak wist dat hij deze kans kon gebruiken, en greep naar zijn teleportatie-werpnet. Immers, de Gehoorzaamheidsdrank moest nu toch wel in de derde maag van de Leerling zijn aangekomen...

De vrouw werd verrast door het werpnet van Klakalax en raakte erin verstrikt nadat ze Bart ervan had weggeduwd. Door de anti-teleportatie magie die er op uitgesproken was zou ze niet meer kunnen Wereldlopen.

Sizolec vuurde zijn hybridisatie spreuk af op Klakalax, en normaal gesproken zou een simpele Goblin geen partij voor hem zijn maar de pupil, die tijdelijk onder controle van Klakalax stond, annuleerde de spreuk. Klakalax maakte gebruik van de verwarring en activeerde zijn mechanische vliegzak. Met het net aan zich gebonden vloog hij het laboratium uit, de open lucht van Ravnica in. Als hij deze Wereldloper in Nivix zou kunnen krijgen...

De meester moest zijn pupil tijdelijk onschadelijk maken in een stasis cel. Hij had geen tijd voor ingewikkelde antispreuken. De achtervolging moest worden ingezet. Hij opende 1 van de evolutie vaten die achterin het lab stonden en sprong op de gigantische Spin Vleermuis die eruit kroop.

"Geen tijd voor uitleg! Meekomen! Ik ga je nodig hebben" schreeuwde hij kordaat naar de stomverbaasde Bart die een veilig heenkomen had gezocht in een hoekje. Een tweede evolutie vat opende en daaruit stormde een enorme

varaan, die rechtsreeks uit de met schimmel geïnfecteerde tunnels van de Golgari leek te lopen. Bart walgde van het aanblik dat hij daarop moest gaan zitten, en zich nog wel ergen aan vast moest houden. Waaraan, aan een paddenstoel of een groen kleverig stukje ... spul?

"Waar halen jullie dit soort beesten vandaan?"schreeuwde hij naar de Meester die al snel verder van hem verwijderde. De respons die hij kreeg was bijna niet te horen over het bubbelen en bruisen van de openstaande evolutievaten. "Misschien dat we ze niet geheel eerlijk hebben overgenomen, maar dat is nu niet van belang. Er zit een zadel op, spring daarop, en ga door de Gildepoort van de Simic naar buiten. Je hoeft alleen maar locaties te geven en zo nu en dan zijn naam roepen: Smeerpoets!"

Bart wist niet hoe snel hij de volgende woorden uitsprak: "Smeerpoets! Naar de Gildepoort van de Simic!" Het gevaarte waar hij op zat begon direct naar de uitgang te rennen, met scherpe bochten en een gigantisch tempo. Eenmaal buiten het paleis van de Meester kon Bart zijn ogen niet geloven met wat hij allemaal zag.

Smeerpoets ging zo snel de bocht door dat hij bijna vergat adem te halen. Boven zich vloog de meester, of moest hij vanaf nu pa zeggen, op zijn vleermuisspin. Zijn meester riep: ‘Pas op voor….'. Net voordat de zin werd voltooid vloog er iets door de lucht en het leek wel of de meester in de lucht bevroor en vergat hoe hij moest vallen. Dit moest wel het werk zijn van Azorius, waren de guilds dan toch verenigd om Ravnica te vernietigen? Plotseling vulde de lucht zich met een vreemde gloed en de geur van dood kroop Bartolec's neus binnen. ‘SNELLER SMEERPOETS, SNELLER naar de Simic gildepoort!' gilde hij met al zijn kracht
In de verte doemde de gildepoort van Simic op, maar het was niet zoals hij had gehoopt. Er was naast de poort niets meer over van wat hij herinnerde. Hij besefte dat de geur van dood hier veel sterker was dan in de straten waar hij doorheen was gerend. De statige poort leek besmeurt met bloed en andere lichamelijk resten.

Gezeten op de stinkende, gemuteerde varaan, bedolven onder al de anderwereldse indrukken van de afgelopen minuten , was er maar één ding waar Bart nu aan kon denken: zijn vader, die viel!!

Terwijl hij aanwijzingen schreeuwde naar het kwijlende gedrocht waarop hij zich door de vreemde straten spoedde, probeerde Bart zich oriënteren. Waar had hij de man, waarvan hij nu wist dat het zijn bloedeigen vader was, voor het laatst gezien?

Was dat nu bij die loopbrug met die geciseleerde kantelen zeven etages hoger of had hij zijn wapperende mantel nou zien verdwijnen achter die torenspits met de rood-blauwe dakpannen en vlaggen in dezelfde kleur?

Hij gokte op die laatste en stuurde de slijmerige varaan zo goed als hij kon af op een steeg tussen een grote kathedraal met glas-in-lood ramen en een saai grijs gebouw dat waarschijnlijk als pakhuis fungeerde, afgaand op de beladen karren die ervoor stonden.

Toen Bart en de varaan aan de andere kant van de smalle steeg een enorme, brede promenade opstormden, zag Bart op een steenworp afstand de poten van de vleermuisspin stuiptrekkend boven de mensenmassa uitsteken. Aangekomen bij het inmiddels overleden hybride schepsel zag Bart...

… dat hij een grote vergissing had begaan. Hij werd omsingeld door een groep gemuteerde mensen. Misvormde, bloederige klauwen met uitpuilende knokkels grepen gretig naar zijn lichaam.
"Terug Smeerpoets, terug!" Gilde hij histerisch naar het geschubde beest. De varaan spartelde hevig tussen zijn benen. De mutanten hadden hun scherpe nagels in hem gezet en deden zich tegoed aan het groene bloed dat naar buiten sijpelde.

Bart sprong van de varaan af. De rotte stank van het opengereten beest vermengde zich met de geur van het bloed en zweet van de mensenmassa.
Zijn hoofd tolde en onder zijn benen voelde het alsof de grond van links naar rechts bewoog. Hij greep om zich heen, zijn orrientatievermogen liet hem volledig in de steek.
Overal om hem heen krioelde het van de misvormde schepsels die verlangend hun klauwen naar hem uitstaken.

Een scherpe pijn ging door zijn lijf heen toen de nagels zijn huid binnendrongen. Een aanval van hyperventilatie deed zijn intrede. Als een waas zag hij de Biomeester. Gekrijs sneed in zijn botten. De bebloede guildepoort... De grijns van zijn vader...

Plotseling raakte een stomp voorwerp met een harde klap zijn hoofd, en werd alles zwart voor zijn ogen.

Gestaag spiraalde zijn geest de duistere vaagheid in, richting bewusteloosheid. De tijd leek stil te staan. Woorden kwamen hem tegemoet gedwarreld, een schimmige schaduwstem die op de rand van deze schemerwereld tot hem doordrong. "De Gilden beloven voor veiligheid te zorgen. Ik verkies daarin zelf te voorzien! Niemand in het Conclaaf werkt alleen, dus niemand is te vertrouwen." Hoewel hij zich probeerde te verzetten tegen zijn steeds diepere val in het oneindige zwarte gat, stierf de stem weg in een onhoorbaar gefluister.

Een droom van een brandend verlangen, ongrijpbaar; magiër… moeder… monsters…

Lichtinval op gesloten oogleden, vingers bewegen, ogengeknipper. Langzaam ingeademde lucht. Hij deed zijn ogen op een kier. Het geopende raam liet de goudglanzende zonnestralen het vertrek binnen.

Hoewel zijn hoofd nog steeds aanvoelde alsof het dienst had gedaan als een of andere oorlogsdrum van een losgeslagen goblin, probeerde hij zich op te richten. "Rustig aan, niet te snel", sprak een diepe stem. Geholpen door een stevige arm in de rug, zette Bart zich rechtop, zich kreunend bewust wordend van de wonden verspreid over z'n bovenlichaam. Hij keek in een getaand gezicht, gegroefd door vele gedachten, gehard door de jaren.