Dustin (Amsterdam) (33)

4-7-2014 11:53:00

Mijn eerste GP als L3, midden in het prachtige Italië, dus een verhaal vol nieuwe bevoegdheden, uitdagingen, cultuur en culinaire verwennerij!

Donderdag 26 juniDe GP heet officieel GP Milaan, maar het is in het kleine dorpje Malpensa zo'n 40 km buiten de stad; dat is hetzelfde als de GP in Utrecht GP Amsterdam noemen, maar goed. Er is een duidelijke travelguide gemaakt door de Italianen: vanaf het vliegveld neem je de speciale bus naar Milaan CS, die stopt ook bij de Fiera waar de GP gespeeld zal worden, en samen met Kenny heb ik een hotel op loopafstand van de venue.
Ik loop het vliegveld uit en zie meteen een rij bussen. Ik laat de kaartjesverkoper zien dat ik naar Malpensa Fiera wil, hij wijst me een bus en verkoopt me voor 10 euro een ticket. Een uur later stap ik uit bij de Fiera Milano, die er geheel anders uit ziet dan op het plaatje in de travel guide, en ik begin me wat zorgen te maken. Ik probeer iets in de buurt te herkennen, maar er staat niets op mijn kaart wat me ook maar bekend voorkomt in de omgeving. Ik bel Kenny, hij Googlet waar ik ben, en het blijkt dat ik midden in Milaan bij de verkeerde Fiera sta. De kortste weg naar het hotel? Met diezelfde stomme bus voor 10 euro terug naar het vliegveld, en daar nog maar eens proberen...
Als ik verder rond vraag, blijkt er geen openbaar vervoer naar Malpensa Fiera te gaan, het hotel raadt aan hun shuttle te gebruiken a 30 euro per enkele rit. Zucht. Inmiddels is het ruim 3 uur later en ben ik het helemaal zat, ik betaal nog maar een keer een smak geld, en geïrriteerd en moe ben ik eindelijk waar ik zijn moet. Ik eet wat redelijk maar compleet overpriced eten in het hotelrestaurant (goed nieuws: ze hebben zowaar keuze uit vegetarische gerechten, en de risotto met gorgonzola en walnoten is heerlijk) en duik om 21.30 uur mijn bed in. Kenny heeft vertraging met zijn vlucht en arriveert iets na middernacht.

Vrijdag 27 juniWe kunnen proberen wat van Milaan te gaan zien, maar om daar te komen kost 55 euro met de taxi, of we kunnen een heel avontuur ondernemen met verschillende vormen van OV wat ons 2 uur gaat kosten. Het schiet echt niet op dat de venue zo bizar ver van de bewoonde wereld zit, en we hebben geen zin in al dat gedoe. Het hotel heeft ook een spa, dus ik duik lekker de sauna, hamam en het bubbelbad in, waar ik een aantal Zweedse judges tegenkom. 3 uur later ben ik helemaal gaar gestoomd, Kenny heeft zich geamuseerd met mijn laptop, en we besluiten vast naar de venue te gaan om zowaar zelf wat Magic te spelen. We hebben allebei een stapel boosters meegenomen en doen een Winston draft, een Fact-or-Fiction-draft, en daarna een sealed. Ondertussen ontdekken we ook vast dat de catering op de venue achterlijk duur en zelfs voor GP begrippen verschrikkelijk slecht is, afgezien van de koffie: een verse espresso kost een euro, cappuccino anderhalf. Prima!

Nadat we zo de middag hebben doorgebracht, is het tijd voor de Team Leader briefing. Dit wordt voor mij de eerste keer dat ik Dag 1 mag Team Leaden, en ik ben gewaarschuwd dat dit een stuk zwaarder is dan Dag 2 (wat ik al wel 3 keer heb gedaan). Ik heb gevraagd om het Paper team, omdat dit een van mijn favoriete bezigheden is en je zo lekker veel tijd op de vloer door kunt brengen; en, als ik eerlijk ben, omdat ik Logistics nog niet aandurf, ik een hekel heb aan Deck Checks, en Floor mij te chaotisch is voor een eerste keer.
HJ Riccardo vertelt ons zijn doelen voor dit weekend, verdeelt de taken, laat iedereen het nieuwste schema zien, en dan is het al weer tijd voor de algemene briefing, die eigenlijk een herhaling is van wat we net al hebben gehoord. Bij die briefing blijkt dat van alle judges er 2 helaas niet zijn gekomen; vanzelfsprekend zijn dat allebei judges uit mijn team, en heb ik opeens nog maar 2 judges. Er worden 2 van de stand-by judges gerecruteerd, en zo eindig ik toch nog met een vol team.
Het judge dinner is perfect verzorgd: vers brood, kaas, meerdere soorten worst, ontzettend smerige Duitse en Scandinavische alcohol, amandelbrood, salmiak en natuurlijk de obligate stroopwafels. Helaas is Christian er niet, dus geen Mozart Kugeln deze keer.

Zaterdag 28 juniPaper team is heel simpel: je hangt de pairings op en daarna kun je de rest van de dag op je kont zitten. Nou, zo werkt dat dus niet helemaal... Halverwege mijn team briefing komt Davide om hulp vragen voor Logistics: we moeten voor 1147 spelers product, waivers, decklijsten en foils voorbereiden. En ondertussen moet ik ook zorgen dat de taken van mijn team worden uitgevoerd, maar die hebben iets minder haast. Ik merk wel dat ik inmiddels flink wat ervaring heb, dat uit zich vaak in ontzettend kleine dingen. We moeten met 10 judges product voor meer dan 1000 spelers voorbereiden, dus samenwerken is erg belangrijk; we werken in een treintje, waarbij de eerste judge dozen openmaakt, de volgende de boosters eruit haalt, de volgende stapeltjes van 6 maakt (2xTHS, 2xBNG, 2xJOU), de volgende 8 van die stapels in een boosterbox doet, de volgende die dozen op een flightcase laadt. Zie je hier al een probleem? Juist, die dozen zijn zowel aan het begin als aan het einde van het treintje nodig, en iemand moet zorgen dat er geen vertraging ontstaat doordat het einde van de trein dozen tekort komt. Nog zo'n detail: de snelste manier om 36 boosters uit een doos te halen is niet door ze netjes er uit te pakken en neer te leggen, maar door de open doos in een vloeiende beweging op zijn kop neer te gooien en omhoog te trekken. Scheelt 5 seconden per doos, keer 200 dozen, is een hoop tijd...

Terug naar mijn kerntaak: pairings posten. Tja, daarvoor heb je pairing boards nodig, en plekken waar je die dingen neer zet zodat er per board 200 mensen omheen kunnen staan. Mijn eerste taak is dus die plekken bepalen, name ranges aan de scorekeeper doorgeven, zorgen dat er daadwerkelijk boards op de juiste plek staan, zorgen dat op al die boards voldoende plakband hangt, name ranges op die boards aangeven, elk teamlid een specifieke taak toewijzen, en ondertussen met de andere team leaders bespreken hoe we samen de boel draaiende houden, wat we van elkaar nodig hebben en hoe we pauzes gaan regelen. En dat allemaal tussen 8 en 9 uur 's morgens, want zodra de spelers binnen komen, moet dit allemaal geregeld zijn. Yup, het is erg overweldigend, en Dag 1 lijkt wat dat betreft totaal niet op Dag 2, waar je kunt voortborduren op de infrastructuur die de dag tevoren al is opgezet.
Ik wil een nieuw systeem uitproberen met de pairings; als we per ronde 2 minuten kunnen besparen, is dat aan het einde van de dag maar liefst 18 minuten, en dat is meer dan de moeite waard. Meestal hangen we aan beide kanten van het pairingboard een pairing; de pairings komen in tweevoud uit de printer, maar ze zijn gesorteerd per complete set. Dat wil zeggen dat je pas je tweede kopie A-C krijgt nadat ook T-Z is uitgeprint, en iedereen dus 2 minuten staat te wachten tot de printer zo ver is. Ik wil iets nieuws proberen: zodra ik A-C heb, geef ik die aan een judge, hij gaat naar het juiste pairing board, hangt hem op, komt terug naar mij en krijgt een volgende pairing om op te hangen. Voordeel: de eerste pairings hangen 2 minuten eerder. Nadeel: judges moeten meer lopen, ze moeten door een mensenmassa heen dringen, je hebt meer judges nodig, en ze moeten telkens naar een andere plek lopen. Nog een nadeel: als mijn team met pauze is, moet ik dit systeem overdragen aan een andere TL, dus ik moet Emilien duidelijk briefen (maar dat gaat soepeltjes). Al met al ben ik best tevreden over deze aanpak, al schat ik de bespaarde tijd slechts op 1 in plaats van 2 minuten per ronde doordat opeens het dubbele aantal spelers samendringt rond 1 pairing, en niet iedereen door heeft dat later ook de andere kant van het board wordt gebruikt.

Ons team heeft zijn eigen gebied voor floor coverage, en wij zijn er ook verantwoordelijk voor dat gebied netjes te houden. Vol trots kan ik zeggen dat tafels 1-100 de schoonste tafels van de hele venue waren, zonder achtergebleven rotzooi, met strakgetrokken tafelkleedjes en aangeschoven stoelen. Ongeacht je rol en je level, dit blijft een eeuwig terugkerende bezigheid. Judges verzuchten wel eens tegen elkaar dat een toernooi veel soepeler zou verlopen zonder spelers...

Ronde 3 is het al weer pauze voor ons (klinkt dat vroeg? We begonnen om 8 uur, en inmiddels is het na twaalven), en het is tijd om mijn team game te introduceren. Ik wil graag iets extra's doen om de team spirit aan te wakkeren en mijn judges scherp te houden; de meeste TL's komen hier niet aan toe, soms is het gewoon een discussie over een bepaalde spelregel, een opdracht om na te denken over een aanpassing in de IPG, maar jullie weten wat ik een bijzondere specialiteit heb, een gebied waar ik veel ervaring mee heb, en iets wat sowieso een hobby van me is. Ik heb inmiddels al 156 mini-prijsvragen gerund, nummer 157 staat onzichtbaar al klaar op de site, en dat is exact wat ik mijn team voorschotel: mini-prijsvraag 157.0! Iedereen krijgt van mij een blanco Magic kaart en de opdracht een splashy creature met nieuwe keyword ability te designen. Aan het einde van de dag verzamel ik alle inzendingen en anoniem beoordelen we alle designs. Zdenek's inzending wordt unaniem het beste gevonden; wat ik tot dan toe niemand verteld had, is dat een prijsvraag zinloos is zonder dat er een prijs te winnen valt. Zdenek krijgt een foil Rune-Scarred Demon, een kaart die volgens mij in Commander niet misstaat. En zo sluiten we een hectische maar geslaagde en leerzame dag af!


De winnende designs van Zdenek, Dustin en Piero.

Oh, mis je nog iets? Zoals het verslag van alle judge calls die ik heb aangenomen? Of hoe ik nu als L3 toestemming kan geven voor back ups, rewinds, game losses? Hoe ik als senior judge advies kan geven aan L2's als ze een second opinion willen hebben voor ze een ruling maken? Tja, daar ben ik dus helemaal niet aan toe gekomen... ik heb geloof ik een totaal van 0 calls zelf beantwoord, en ik weet zeker dat ik 0 keer gebruik heb gemaakt van mijn speciale L3 powers. Ah well, morgen nog een hele dag de kans daartoe!

Ik ben benieuwd wat er voor mij morgen op het schema staat, Riccardo heeft (in tetgenstelling tot wat de meeste HJ's doen) nog niet laten weten wie wat doet. Krijg ik morgen een Public Event om te HJ'en? Ga ik schaduwen bij de Super Sealed Sunday? Doe ik iets in het Main event? Nou ja, dat laatste dus... ik blijk ook Dag 2 Team Leader te zijn, en deze keer van het moeilijkste team: Logistics!

Gelukkig sta ik er niet alleen voor, mijn buddy voor morgen is niemand minder dan L4 Kim Warren. Ze geeft me een paar pointers waar ik vandaag al aan moet denken: wat heb ik nodig, hoe zorg ik dat ik het krijg, wat kan ik delegeren aan andere teams, waarbij hebben andere teams mij nodig, en vooral: wanneer heb ik de andere teams nodig? Dag 2 bestaat namelijk uit maar liefst 3 drafts, al heb ik van die laatste geen last: die wordt door het Top 8 team gedaan. Ik dacht dus dat ik vroeg naar het hotel kon gaan en rustig nog wat kon eten, maar ik ben nog 2 uur op de venue bezig om met de TO te checken dat we inderdaad gestempeld product hebben en dat ik dat graag morgenochtend bij de stage wil hebben, met Riccardo bespreek ik vast wat we met de ruimte gaan doen (en ook hier probeer ik iets nieuws: ik wil dezelfde ruimte gebruiken voor draften, deck construction en spelen), en ik bespreek met TL Deck Check hoe hij de logistiek met betrekking tot decklijsten wil regelen.

Het is 21.30 uur als ik eindelijk de venue verlaat, vlak voor sluitingstijd kom ik bij het hotel en kan ik nog snel een salade van appel, onrijpe avocado en 3 blaadjes spinazie eten, gevolgd door alweer de risotto met gorgonzola, want het andere vegetarische hoofdgerecht is op.

Zondag 29 juniIk sta om 6 uur op, neem een douche en ga dan ik de uitgestorven lounge zitten om mijn taken van vandaag uit te schrijven, en te bedenken wat ik in de team briefing exact moet zeggen. Ik ben nog steeds niet helemaal bekomen van de schok dat ik dit weekend maar liefst 2 teams ga leiden, en dan ook nog het belangrijkste en moeilijkste team...
Tot mijn grote opluchting gebeuren er geen rampen, al het product klopt en is aanwezig, de switch van draft naar constructie verloopt soepel, en ik heb zelfs aan voldoende basic land gedacht. Het loopt als een trein, en rond 10 uur zit iedereen braaf zijn deck te bouwen en te registreren.



HJ Riccardo Tessitori geniet even ontspannen van zijn welverdiende cappuccino, terwijl Dustin de Grand Prix in goede banen leidt.

Voor het verhaal achter deze foto moeten we een flink stuk terug in de tijd: tijdens een GP van meer dan een jaar geleden werd Europa geteisterd door sneeuwstormen en de daarbij horende ellende in de luchtvaart. Riccardo was uiteindelijk wel op de plaats van bestemming aangekomen (na 24 uur vertraging en een flinke omleiding), maar zijn bagage stond nog in Frankfurt. Hij had dus niets anders bij zich dan zijn reisoutfit: een trainingspak en afgetrapte sneakers. In de GP kit zit altijd een extra rood overhemd, maar niet een passende zwarte broek voor de HJ. Toevallig hebben Riccardo en ik exact dezelfde maat, en heb ik altijd een reserve broek bij me voor het geval iemand met eten of drinken op me morst. Dus Riccardo heeft het hele weekend mijn broek geleend, en ik heb sindsdien een running gag met hem dat hij me nog iets verschuldigd is, en ik nog een keer een kledingstuk van hem mag lenen. En deze keer was het eindelijk zo ver! Terwijl de spelers rustig aan het bouwen en registreren zijn (en de HJ helemaal niets belangrijks te doen heeft), neemt Riccardo een korte pauze. Hij trekt zijn rode hemd uit, een gewone polo aan, loopt op me toe met het rode shirt in de hand en helpt me het aan te trekken. Gedurende 10 minuten sta ik daar, en meerdere judges van de late shift die nu binnen komen druppelen, komen stomverbaasd op me af en willen me feliciteren. Ik help ze toch maar uit de droom...
Weet je nog dat gevoel als kind dat je had als je heel even op de stoel van Sinterklaas mocht zitten? Als volwassene zie je gewoon een aftandse keukenstoel met een slinger eromheen, maar als kind was zitten op die troon iets spectaculairs, een hoogtepunt waar je nog weken aan terug dacht. Ik weet niet hoe ik aan mijn familie moet uitleggen wat er zo bijzonder is aan het dragen van een rood overhemd, maar dit was voor mij absoluut een van de hoogtepunten van het weekend!

Ook Dag 2 verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen, en in het bijzonder zonder dat ik iets mag doen als L3, afgezien van een team leiden. Maar als ik eerlijk ben, voelt dit veel meer als een management taak dan als daadwerkelijk judgen; ook merk ik dat ik nu veel interactie heb met andere judges, maar weinig tot geen contact met spelers. Raar, hoe hoger je klimt op de judge ladder, des te minder je gaat doen wat de meeste spelers als kerntaak van een judge zien.

Tijdens ronde 6 komt Matteo naar me toe om te vragen of ik het Top 8 team wil leiden. Ik ben een beetje overdonderd, maar hier kan ik geen nee tegen zeggen! Op mijn eerste GP als L3 mag ik maar liefst 3 teams leiden, waaronder het cruciale Logistics en het prestigieuze Top 8 team. Nice! Op de een of andere manier hebben de High Levels vertrouwen in me

Helaas valt mijn briefing van de Top 8 samen met de debriefing van het Logistics team, dus ik raffel die in 2 minuten af en laat Kim de beoordeling van de kaartdesigns doen. Zij komt met het briljante idee om dit door een aantal neutrale judges te laten doen, en mijn eigen kaart wordt zowaar als winnaar aangewezen; maar de prijs (een foil Crovax, Ascendant Hero) gaat naar Piero voor zijn Elite Berserker (zie een stukje terug voor het plaatje).

Hoewel de Top 8 voor de spelers en toeschouwers het hoogtepunt van het weekend is, is het voor judges eigenlijk behoorlijk saai. We zijn met 4 judges voor 8 spelers, het zijn ervaren spelers die weten waar ze mee bezig zijn en niet echt regelvragen zullen stellen, en niemand is zo stom om in de Top 8 met live video coverage en meerdere judges op je vingers te gaan valsspelen. Maar met 3 drafts is dit een enorm lange dag, alle andere judges worden tijdens de finale al naar huis gestuurd, en Riccardo en ik zijn vooral opgelucht als eindelijk om 22.00 uur Jeremy Dezani de GP wint en onze shift van 14 uur achter de rug is.
We stappen in zijn auto en voor de eerste keer besef ik me dat Riccardo een echte Italiaan is. Hij zit compleet ontspannen achter het stuur, maar ik ervaar het als een ritje in de achtbaan. In Italië bestaan geen harde verkeersregels, alleen een paar vrijblijvende suggesties. Ook het metrische systeem werkt anders dan bij ons: een rond roodgerand bord met het getal 50 moet je interpreteren als "adviessnelheid ongeveer 70 km/h". We komen ongedeerd aan, gelukkig.
Het judge dinner is voor mij weer een van de hoogtepunten van het weekend: met andere judges kletsen en drinken, en ik word getrakteerd op een eervolle vermelding voor het succesvol leiden van drie teams; erg gaaf als de High Levels opmerken dat je goed bezig bent! We sluiten het diner af met een paar druppels limoncello (ik herinner me ongeveer 3 glazen, volgens Kenny moet ik eerder aan een stuk of 7 denken), Matteo brengt ons terug naar het hotel, en voor het eerst in dagen geniet ik van een ongestoorde en lange nachtrust.

Maandag 30 juniKenny en ik zijn gaar en brak, we hebben geen zin om het gedoe van de reis naar Milaan te ondernemen, en besluiten nog maar een dagje in het hotel door te brengen. Dat begint weer met een kort sauna bezoek, maar dat valt niet helemaal lekker na het drankgelag van gisteren. We spelen wat Magic, lezen wat, eten een eenvoudige doch voedzame maaltijd (een koud salade buffet, voor mij gecompleteerd met een enorm bord matige kazen en voor Kenny een bord ravioli, maar voor minder dan 20 euro p.p. een prima deal), spelen nog wat meer Magic en een potje klaverjassen, en dan is het bedtijd. Erg saai, maar nu weet ik wel weer waarom ik altijd een citytrip doe voorafgaand aan de GP en niet erna.

Dinsdag 1 juliWe delen een taxi naar het vliegveld, vanaf waar ik de bus via de Fiera Milano naar Centraal Station neem, ik wandel naar een ander hotel en dwaal wat door de stad. Ik ben nog steeds compleet uitgeput van de GP, en heb niet erg veel zin of energie om uitgebreid de toerist uit te hangen. In de komende 3 dagen bezoek ik de Duomo, een oud fort, een losstaand kerkje en enkele musea, maar alles met halve aandacht en niet mijn normale interesse. Ondertussen schrijf ik een judge review, mail wat met andere judges en breng vooral veel tijd lezend in de zon door. De locale specialiteit, risotto milanese, is gewoon rijst met saffraan en niet erg spectaculair.

Terugblikkend is dit een van mijn favoriete GP's aller tijden, en een van mijn minst geslaagde city trips tot zo ver. Maar misschien is Milaan ook wel gewoon een van de minder interessante grote steden van Italië, en heb ik een beetje pech gehad met timing en omstandigheden. Maar dat kan de fantastische ervaring van de GP zelf absoluut niet bederven!

Over een maand ben ik weer te vinden op GP Utrecht; ik ga daar geen city trip van maken, maar ben erg benieuwd hoe snel ik aan mijn nieuwe rol als L3 kan wennen. En als je tijd hebt, kan ik je van harte aanraden om naar Utrecht te komen. Zelfs als je niet in het Standard main event wilt meespelen, is het erg bijzonder om op zo'n venue rond te lopen, en er is altijd wel een public event van jouw gading te vinden. En als je daar dan toch bent: vergeet niet even langs te komen en hallo tegen me te zeggen, je herkent me aan mijn zwarte shirt en brede glimlach!

Bedankt voor het lezen, greetz,

Dustin.