Stijn (142)

23-3-2015 17:42:00

Met veel plezier lees ik als het even kan alle columns op NederMagic. De teksten zijn onderhoudend, goed leesbaar en bieden in veel gevallen meer diepgang dan ik zelf zou kunnen bieden in een stuk over MTG. Toch lever ik graag zo nu en dan mijn bijdrage aan de community hier. Mijn doel: een tekst met een raakvlak aan MTG en die vooral leuk is om te lezen. Vandaar ook de titel: "Column voor Lezers", die een verwijzing is naar een tijdschrift dat ik iedere twee maanden thuis ontvang.

Frerik heet hij. En Frerik heeft het moeilijk.

Hij had zich er al eerder over verbaasd dat je het gevoel uit je dromen mee kunt nemen naar de realiteit als je wakker wordt: kwaad op iets wat je je niet kunt herinneren, angstig voor iets waarvan je niet meer weet wat het was of blij om iets volslagen willekeurigs. Nu voelt Frerik zich gewoon heel lekker. Terwijl de mist van zijn slaap optrekt, probeert hij zich te herinneren wat de fijne droom was waaruit hij werd weggesleurd. Het lukt hem niet om er een logisch verhaal van te maken – iets met een opgevoerde brommer, maar wat precies? – en de wekker, verpersoonlijkt door het stemgeluid van Giel Beelen, verjaagt ook de laatste onsamenhangende flarden snel uit zijn gedachten. Kreunend wordt hij wakker. Hoewel je hem een echt ochtendmens zou kunnen noemen, is het in de winter toch wat moeilijker opstaan. Zeker wanneer je naar school moet. School. Frerik slaakt een vermoeide zucht. Het is een marteling geworden sinds de verhuizing een half jaar geleden en bij die gedachte zinkt de moed hem direct in de schoenen. Niet qua cijfers: Frerik is een slimme jongen en een strever bovendien. Maar het plezier is weg. Naar school gaan was, van de verplichte dingen dan, de leukste. Op zijn vorige school had hij het naar zijn zin: een clubje vrienden om zich heen waarmee hij kon lachen en die hij ook buiten schooltijd zag. Freer noemden ze hem, "omdat hij nooit aan zichzelf dacht maar altijd aan anderen". Via hen heeft hij een van zijn grootste hobby's leren kennen: Magic. Maar het noodlot sloeg toe en het bedrijf waar Pa werkte ging failliet. Vervolgens zat Pa bijna een jaar zonder en kreeg hij uren reizen verderop een baan aangeboden. Er zat voor het gezin niets anders op dan te verhuizen naar Daar Waar Het Geld Is. En zo werd Frerik's sociale leven het volgende slachtoffer van de economische crisis. Collateral Damage. Nu hij het zonder zijn maten moet doen, realiseert hij zich dat je in je eentje toch een stuk minder plezier beleeft aan je verzameling. En is er niemand meer die hem Freer noemt. Sterker nog: er zijn bijzonder weinig mensen die überhaupt weten dat hij Frerik heet. Laat staan dat ze een bijnaam voor hem verzinnen.

Op de radio wordt Begin de dag met een dansje uit volle borst maar hemeltergend vals meegezongen door Saskia, die vandaag zeven is geworden. Frerik is nu definitief wakker en ligt op zijn rug naar het plafond te staren. Saskia komt er wel, concludeert Giel. "Ik niet", denkt Frerik en met tegenzin laat hij zich uit bed rollen voor deze laatste dag van de week. Hij zet zijn bril op, kamt zijn haar opzij en raapt snel zijn spullen bij elkaar. Het rooster vandaag: het eerste uur vrij en daarna scheikunde, Engels en een tussenuur. Saai. Dan Nederlands, gatver. En vervolgens gym. GATVER.



Omdat Pa weliswaar een baan heeft maar niets zeker is in deze tijden – tenminste, dat zegt Pa sinds hij zijn baan verloor vrijwel dagelijks – zijn ze niet verhuisd naar Daar Waar Het Geld Is, maar naar Het Dorpje Ernaast want dat is goedkoper wonen. "En lekker landelijk", aldus Ma, alsof dat een voordeel is. Dat landelijke krijgt dan vooral vorm in het feit dat er werkelijk niets te doen is. Of nou ja, er is wel een bakker. Die ziet er precies zo uit als je je een bakker in een klein dorp voorstelt: een scheef pand aan een straat met kinderkopjes, met een piepend uithangbord boven een krakende deur waarnaast als je die opendoet een vals belletje aan een touwtje gaat rinkelen. De bakker, die eigenlijk al enkele jaren met pensioen zou moeten zijn, probeert met zijn tijd mee te gaan door nu ook worstenbroodjes met spek te verkopen. Zelfs hier glimmen de gewaxte wangen van Roy Donders je tegemoet. Maar wat nog erger is: dagelijks ploegt Frerik in zijn eentje kilometers tegen de wind in naar de school waar hij zo'n hekel aan heeft. Zo ook vandaag. De miezer, bestaande uit zulke kleine druppels dat hij als een deken over het landschap ligt, zorgt voor kleine stroompjes water over zijn gezicht. Het donkerblauwe regenpak is dan misschien niet modieus maar doet wel dienst. En misschien is die brommer uit zijn droom nog best een goed idee. Of een roeiboot, denkt hij zuchtend.



Al fietsend probeert hij zijn zinnen te verzetten naar leukere dingen en laat hij zijn nieuwste plan voor een deck nog eens aan zich voorbij gaan: een commander deck waarvoor hij het idee kreeg na het lezen van een column van iemand die zichzelf Synod Overseer noemt ( hier ). Het idee kwam in hem op door de eerste kop in de column: Zoveel nieuws, zoveel leuks, die hem aan het denken zette. Want ja, er is heel veel nieuws en ja, er is heel veel leuks. Maar er is ook heel veel ouds, en dat is niet per sé minder leuk. Sterker nog: eigenlijk zou dat best wel een héél leuk kunnen zijn. Of in ieder geval weer eens iets anders. Het grootste probleem bleek geld te zijn, want kaarten die nu geprint worden zijn gemiddeld genomen veel sterker dan hun evenknie van vijftien à twintig jaar geleden. Dus voor een beetje competitief commander deck wist hij dat hij veel geld kwijt zou gaan zijn aan kaarten die er toe doen. En met zijn bijbaantje, auto's wassen bij "Wasstraat Wouto" (niet bijster origineel vernoemd naar de eigenaar, Wout), heeft hij op zijn minst een half jaar nodig om de gewenste Chains of Mephistopheles te kunnen kopen – als de prijs niet blijft stijgen zoals de afgelopen maanden. Een deck met dergelijke kaarten is gewoon geen optie. Maar het idee van een deck met oude obscure kaarten was geboren. Frerik's speelgroep is niet zo competitief en pakt over het algemeen toch het eerst de speler aan die wél gevaarlijk is – dat verschaft de nodige tijd om de qua casting cost duurdere oude kaarten alsnog te kunnen spelen. Drie fietstochtjes naar school later werd zijn nieuwste creatie geboren: commander Arcades Sabboth die een phasing-banding-rampage deck aanvoert. Lachen.



Met dit in gedachten zet Frerik de eerste stappen binnen de muren van het schoolgebouw. Helaas, hij zal zijn retro-deck niet kunnen testen met zijn oude maten; die tijd ligt een half jaar achter hem en de laatste keer dat hij een potje commander met ze heeft gespeeld is een maand of vier geleden. Uit het oog, uit het hart. De mooiste plays krijgt hij nog wel mee via de WhatsApp-groep, maar dat is toch anders. Voorzichtig schuifelend op de spekgladde tegels verliest hij bijna zijn evenwicht, en zoekend naar balans valt zijn oog op het grote scherm waar verschillende artikelen van nu.nl passeren. Er vindt een ware volkerenmoord plaats in Syrië, duizenden mensen zijn er op de vlucht geslagen. De dreiging van terrorisme komt na "Charlie Hebdo" steeds dichterbij: Nederland wordt ongerust. En blijkbaar maakt iemand zich er ook druk om dat de oudste krokodil in Diergaarde Blijdorp is overleden. Dankbaar dat ook onformatie nog nieuwswaardig is, realiseert Frerik dat zijn eigen probleem deze overleden krokodil is: een echt, onvervalst, honderd procent eerste-wereldprobleem. Frerik diept zijn telefoon op uit zijn broekzak onder het regenpak en verstuurt een berichtje in de WhatsApp groep: "Jongens. Kan ik vanaf deze week weer mee doen? De Magiccers hier krijg ik niet gevonden of bestaan niet, en anderhalf uur in de trein en de bus zitten is het meer dan waard. Dan werk ik maar een dagje extra!". Hij stopt zijn telefoon weg en besluit dat hij weer Freer heet. En hij heeft het niet moeilijk.