Stijn (142)

27-7-2015 12:19:00

Met veel plezier lees ik als het even kan alle columns op NederMagic. De teksten zijn onderhoudend, goed leesbaar en bieden in veel gevallen meer diepgang dan ik zelf zou kunnen bieden in een stuk over MTG. Toch lever ik graag zo nu en dan mijn bijdrage aan de community hier. Mijn doel: een tekst met een raakvlak aan MTG en die vooral leuk is om te lezen. Vandaar ook de titel: "Column voor Lezers", die een verwijzing is naar een tijdschrift dat ik iedere twee maanden thuis ontvang.

Hij is één van de meest intrigerende en succesvolle pionnen van de afgelopen seizoenen: Snapcaster Mage. Maar wie is de persoon als hij niet de allstar is? Wat drijft hem? En hoe komt het dat hij, na lang in de subtop gehangen te hebben, nu definitief doorgebroken lijkt te zijn? Nedermagic zocht het uit en brengt je de exclusieve inhoud van dit openhartige gesprek.



Ik word ontvangen in een sfeervol klein huisje in het midden van Innistrad. Hij komt aanlopen met een joviale glimlach op zijn gezicht en reikt me – even wennen dit – zijn linkerhand. Wat een leuk kereltje is dit op het eerste oog. Uitnodigend wijst hij op een grote leunstoel en we gaan zitten.

Wanneer wist je dat dit de carrière voor je is?
Tsja, ik denk dat zoiets gewoon tot je doordringt. Ik weet ook niet precies hoe oud ik was toen ik me voor het eerst realiseerde dat dit mijn roeping is. Mijn vader wilde graag dat ik de zaak over zou nemen, maar daar heeft nooit mijn hart gelegen. Een karaokebar is leuk, maar je bent altijd aan het werk als anderen vrij zijn en ik hecht zelf teveel waarde aan een avondje op de bank. Wat ik dan wel wilde? Toen ik klein was wilde ik altijd begrafenisondernemer worden, haha. Ik kwam vroeger graag op het kerkhof. Een begraafplaats straalde toen nog zoveel rust uit. Sinds de eerste Zombie Apocalypse is dat wel echt veranderd natuurlijk, maar het heeft me ook nooit helemaal losgelaten. En kom er nog steeds regelmatig voor mijn werk.

Innistrad staat niet bekend als een gezellige plane. Wat houdt je hier?
Het gekke is dat je dat hier dus helemaal niet merkt. Natuurlijk is het niet altijd leuk om Griselbrand als buurman te hebben, maar ach, iedereen stapt toch wel eens met het verkeerde been uit bed? En hij komt misschien over als een tough guy, maar hij heeft een klein hartje hoor. Hij drinkt het liefst kamillethee bijvoorbeeld. Koffie lust hij helemaal niet; dat zou je toch niet zeggen als je hem zo aankijkt? Never judge a card by it's color en zo is het hier eigenlijk met alles. De buitenwereld heeft meteen een mening als het om zombies en vampiers gaat, maar ook hier hebben we gewoon bingo op woensdagavond. Nee, ik ben hier hartstikke gelukkig. En ook al hoor ik tegenwoordig dan bij de grote jongens, ik blijf altijd Snappie from the block.

Ben je altijd blauw geweest?
Nee, vroeger was ik gitzwart. Ik heb best een moeilijke jeugd gehad en dat heeft me echt gemaakt wie ik ben. Dat had ook zomaar anders uit kunnen pakken, maar gelukkig ben ik er juist sterker uitgekomen. Door alles wat ik meemaakte was ik vroeg volwassen en ik denk dat ik er op mijn dertiende, veertiende zelf al wel uit was. De vraag is dan natuurlijk hoe je omgeving reageert, maar gelukkig was iedereen heel erg positief. Ik heb ook heel veel steun gehad in die tijd.



Wat is er eigenlijk precies met je arm gebeurd?
Dat was een skateboard ongeluk. Ik moest uitwijken en kwam verkeerd terecht. Uiteindelijk heb ik er alleen maar profijt van natuurlijk, dus in zekere zin moet ik dankbaar zijn. It's not any fun until someone loses an arm zeggen ze wel eens hè.

Je staat aan de top nu. Hoe ziet de toekomst eruit?
Grappig dat je dat vraagt. De laatste tijd heb ik regelmatig contact met Jace. We houden allebei erg van kleiduifschieten en dan babbel je wat, je kent dat wel. Laatst vertelde hij hoe hij zijn Spark kreeg en wat er dan allemaal op je af komt. Dat werkt ontzettend inspirerend, die man heeft al zóveel meegemaakt. Maar dat succes komt niet vanzelf, je moet er echt vol voor gaan. Het is een manier van leven. Eerlijk gezegd focus ik me nu liever op waar ik echt goed in ben. Planeswalken is dus geen ambitie, maar een reprint sluit ik de komende tijd niet uit. En het kan raar lopen he, morgen kan de wereld er heel anders uit zien. Aan de top blijven is nog moeilijker dan er komen.

Wat vind je van je bijnaam Snappie?
Op de basisschool noemden ze me Kwebbel, dus dan is dit stukken beter. Het is niet bijster origineel, ik vind bijvoorbeeld Dr. Teeth (Psychatog, red.) leuker en ook Miss Tickles (Falkenrath Aristocrat, red.) klinkt gewoon lekker. Maar ach, dit is in ieder geval stukken beter dan dat je Deep Anal (Deep Analysis, red.) of Stupid Elephant (Loxodon Hierarch, red.) genoemd wordt. Ik heb trouwens ook liever dat ze me Snappie noemen dan dat ze er steeds weer over beginnen dat ik op die Chinees uit The Hangover lijk. Al is dat wel een leuke film trouwens.



Je bent nu een idool, maar tegen wie keek je vroeger zelf op?
Om er nog maar een beroemde bijnaam bij te halen: Superman (Morphling, red.). Dat was best een beetje rebels, want bij ons in Innistrad is iedereen natuurlijk veel meer Batman-geörienteerd. Ook leuk, maar Morphling heeft echt baanbrekende dingen gedaan waar creatures zoals ik nog steeds de vruchten van plukken. Ik had posters van hem boven mijn bed hangen en heb ook nog een keer een handtekening van hem gevraagd. Die heb ik nog steeds, op een papiertje bij mijn oude foto's.

Naar wat voor muziek luister je?
Voordat ik op moet luister ik altijd The Power. Daar krijg ik zoveel energie van. Mijn muzikale opvoeding is natuurlijk volledig getekend door de zaak van mijn vader. Het was eerder regel dan uitzondering vroeger dat er, als ik naar bed moest, een groep dronken soldaten aan de microfoon stond. Voordat ik een woord Engels sprak kon ik Casanova al meezingen en ik kon altijd goed in slaap vallen met Tell Me Why.



Verliefd, verloofd, getrouwd?
Allemaal niet. Je doelt natuurlijk op de foto's die laatst verschenen van mij en Chandra, maar ik verzeker je dat dat niet is wat het leek. Chandra en ik kennen elkaar al heel lang, we hebben nog samen in bad gezeten. Dat is wel een leuk verhaal: Pia en Kiran (Nalaar, red.) kennen elkaar namelijk uit de zaak van mijn ouders. Pia heeft daar Light My Fire gezongen voor Kiran en het schijnt dat Chandra het gevolg is van de nacht die daarop volgde. Sindsdien waren Pia and Kiran Nalaar in ieder geval vaste klanten van mijn ouders en ze gaan nog ieder jaar samen op vakantie, met de caravan. Chandra is dus als een zus voor me.

Laatste vraag. Als je ook sfeertekst had gehad, wat was die dan geweest?
Geen idee. Maar als ik had mogen kiezen: I've got the power. Snappie?