You do you, er is helemaal niks mis met solo magic. Bedenk wel dat spelen tegen andere spelers vaak leidt tot nieuwe deckideeën, strategieën, speelinzichten, etc.

Ik gebruik Forge om decks een beetje te testen. Forge is een programma met een (simplistische) AI waar (bijna) alle kaarten in beschikbaar zijn: hier

PS. Na een uur begint pas net mijn combat phase, haha!

grootste nadeel van testen tegen jezelf is dat je handen weet en daardoor al anders speelt dan als je tegen een echte tegenstander zou zitten

Vanmiddag speelde ik in een winkel casual Magic. Tamelijk willekeurig pakte ik mijn witte Soldier deck. Mijn tegenstander koos een wit lifegain deck (SoulSisters). Meteen al jammer, want monowit tegen monowit is niet leuk.

Enfin, ik voer mijn zetjes snel en trefzeker uit. Ik breng landjes in het spel, cast mijn Soldiers, val aan en doe zo elke beurt schade. Mijn tegenstander speelt traag, verdedigt alleen, en vertrouwt op zijn Soul Wardens en Soul's Attendents om elke beurt life te gainen.

Na een uur spelen is er nog niets interessants gebeurd. Mijn tegenstander heeft inmiddels 4 van die Soul Sisters op de battlefield. Ik realiseer mij dat ik deze creatures niet weg kan krijgen en ook dat ik daardoor niet genoeg schade kan toekennen om hem ooit op nul leven te krijgen. Dus gaf ik de partij op. Mijn tegenstander was verbaasd. "Maar we zitten nog midden in de partij...."

Ik vond het een bullshit partij. Oninteressante match-up, die evident gunstig was voor mijn tegenstander. Tijdens het saaie en trage spelverloop baalde ik er van dat ik geen rood in mijn deck had (Pyroclasm !) of zwart (Massacre !) of zelfs blauw (Prodigal Sorcerer !) om die irritante 1/1 besstjes van hem op te ruimen.

We speelden hierna nog een tweede partijtje. Ik deed iets met wit-rood. Op beurt 5 offerde hij al zijn landjes, speelde een hele zooi goedkope spells zoals Dark Ritual, en finishte met Tendrils of Agony. Middels de storm ability deed hij daarmee 24 schade (tenminste, dat beweerde hij; ik kon het niet verifieren). Ik was dood. Dat was dus een demonstratie van zijn Storm-deck. Mooi. Maar was ik als tegenstander eigenlijk nodig? Voor mijn gevoel zat ik er voor Jan Lul bij.

Hij stelde voor nog een partijtje te spelen. Ik heb zijn voorstel beleefd afgeslagen. Magic speel ik voor mijn plezier.

Ik hoop dat dit een anekdote is om een punt te maken. Anders zou ik zeggen: doe echt iets aan je decks. Tegen een totaal gebalanceerd legacy deck als Storm verliezen, ok dat kan. Maar een deck spelen waarin je niet opgewassen bent tegen wat 1/1-tjes? Dan moet je achteraf niet klagen dat het saai was, dan heb je het er ook wel zelf naar gemaakt. Dit is de reden waarom je bijvoorbeeld 1x Elesh Norn, Grand Cenobite zou kunnen spelen of een stuk of 2 à 3 board wipes, waar wit er genoeg van heeft, voor als je vast zit. Eventueel wat Swords to Plowshares of Path to Exiles, Oblivion Rings. Ik hoef denk ik niet door te gaan.

Sure, ik kan begrijpen dat het jammer is om als casual-speler tegen netdecks te spelen. Dat vind ik zelf ook, want ik hecht veel waarde aan de creativiteit die gepaard gaat met het zelf bouwen van decks. Maar hoezo had je in die Storm-game geen mogelijkheid te controleren of hij echt 24 damage deed? Je kunt toch gewoon kijken wat hij gecast heeft?

Ik test m'n decks wel eens met de Deck Analyzer hier op NM, maar des te meer beurten je daarmee speelt, des te onzekerder het natuurlijk wordt. Ik check dan vooral hoe de manacurve voelt en zo. Ik heb wel eens geprobeerd tegen mezelf te spelen, maar ik merk dat dat voor mij alle charme uit het spel haalt. Ik vind het onzekere van wat je tegenstander precies doet te leuk, denk ik...

Doe vooral wat je zelf leuk vindt, ik vind het sociale aspect één van de leukste dingen aan Magic. Daarnaast vind ik juist de onzekerheid van spelen tegen anderen leuk; wat heeft de ander op hand? Wat moet ik tutoren om een mogelijk dodelijke combo te stoppen etc. Ik speel wel eens zelf, maar dan vooral, wat Tim ook al zei, om de curve te checken of om te kijken hoe mijn beginhanden eruit zien (meestal via Nedermagic, superfijne tool!). Maar nogmaals, als jij plezier en voldoending haalt uit solo Magic: Doe het vooral!

Wat ik zelf bij 60 kaarten decks nog steeds de grootste uitdaging vind, is hoe je dingen als removal kunt spelen, terwijl je deck wel consistent en net zo effectief blijft. Het gooit soms het hele thema van het deck overhoop. Een Weenie deck met removal erin voelt gewoon een beetje vreemd. Want waar je in het merendeel van de potjes met al je weenies al lang gewonnen had, zit je nu ineens met removal in je hand die je in een hoop gevallen niet eens nodig hebt. Maar zoals Maurits terecht aangeeft, soms wel.

Bij mijn Commander decks lukte die balans vinden een stuk beter. Dat zal zijn omdat je toch 99 verschillende kaarten bij elkaar moet zoeken of zo. Maar ook al spelen wij regelmatig 1 tegen 1 met onze Commander decks (ik speel met enige regelmaat met een vriend van me thuis, maar dan is er verder niemand beschikbaar), die potjes duren altijd vrij lang en het kost simpelweg wat tijd om op gang te komen. En daarbij moeten we dus per beurt simpelweg ook wat langer nadenken.

Met 60 kaarten decks zijn we meestal in een kwartier wel klaar. Dat gaat echt razendsnel. Dat gaat echt van untappen, kaart pakken, aanvallen, wat casten en go. Ik denk dat dat ook met ervaring te maken heeft. Net zoals met schaken denk je op een gegeven moment een aantal beurten vooruit, waarbij je je natuurlijk wel aanpast op de situatie.

Als ik het zo lees lijkt solo magic, bij 60 kaarten, inderdaad de oplossing voor jou. Het kan nu eenmaal gebeuren dat je niet bent opgewassen tegen een ander deck of dat het potje eindeloos duurt (vind ik zelf het leukste)
Mag ik vragen, wanneer is een potje 1 vs 1 wel leuk voor jou?
Persoonlijk hou ik er van de voorbereiding in mijn eentje, maar mijn doel is interactie met de tegenstander. Die verrast me nog weleens, ik verras mezelf niet zo snel. En als de decks niet matchen, lachen we erom en spelen we een ander potje. Maar ieder zijn ding natuurlijk.

Dat is natuurlijk ook belangrijk. Om na een slechte matchup jezelf een beetje aan je tegenstander aan te passen. Of dat je je in ieder geval wat aan elkaar aan past. Ik vind zelf decks maken het leukst en met die decks speel je dan ook het liefste. Maar als mijn eigen decks niet aansluiten bij bijvoorbeeld het niveau waarop mijn tegenstander speelt, dan speel ik soms ook gewoon met een preconstructed deck. Het moet natuurlijk wel een beetje spannend blijven, anders is het voor beiden niet leuk.

Helaas moet hierbij wel de kanttekening geplaatst worden dat sommige mensen het wel leuk vinden om een demonstratie te geven van hoe tof en belachelijk goed dat hun decks zijn tegen de vriendelijke casualspeler of beginner. Dat is jammer, dat weerhoudt iemand met potentie er mogelijk van om door te groeien omdat het plezier dan weg is. Maar dat is ook weer een eigen discussie op zichzelf wat en hoe mensen het leuk vinden om te spelen.

Het klinkt alsof je een tegenstander zoekt die precies aan jou gewaagd is kwa hoe goed hij is en hoe goed zijn deck is. Logischerwijs kom je dan bij jezelf uit.

Als je deck moeite heeft om van een paar 1/1-tjes af te komen zou ik me wel afvragen of de lengte van dat potje echt aan de ander lag. Het is in Magic behoorlijk belangrijk om interactie te kunnen hebben met andere decks en een plan hebben tegen creatures is wel de eerste stap daarin. Daarentegen heeft hij je misschien met het Tendrils deck een wat sneller potje willen geven, iets waarvan je zegt dat je dat waardeert. (Wel vind ik dat deck dan niet zo'n goede keuze in een casual setting, maar misschien was het de enige optie die hij mee had).

Overigens, er zijn mensen die wel zelf een deck kunnen bouwen dat aanvoelt alsof het van internet komt, anders zou het onmogelijk zijn dat een deck uberhaupt op het internet beland. Het is wat makkelijk om aan te nemen dat elk (te) goed deck niet zelf bedacht is.

Ik speel alleen tegen mezelf wanneer ik een nieuw deck uit wil proberen. Meestal speel ik dan zonder ander deck, maar speel ik gewoon door een paar beurten heen om te zien wat er gebeurt. Als dat ok lijkt te gaan is het tijd om het deck tegen anderen te proberen.

Normaliter speel ik met bekenden, maar met onbekenden neem ik vaak wat verschillende decks mee en pas ik mijn deckkeuze aan op wat zij spelen. Ik heb wel eens een demonstratie van een absurd deck gegeven, maar nooit voordat ik al behoorlijk wat potjes gespeeld heb met de tegenstander(s) en ik zorg dan dat ze vantevoren weten dat dit even wat anders gaat zijn. Zoiets kan in mijn ogen best af en toe een keer, maar het moet niet overheersend worden.

Het belangrijkst is gewoon dat je doet wat je leuk vindt - in alle gevallen . Magic bevat voor mij in elk geval een hoop verschillende componenten waar ik lol aan beleef.

In de situatie die je schetst, Maurits, zou ik het juist leuk vinden om de zwakte van mijn deck te bekijken (geen removal, lijkt het) en dat dan te corrigeren. De volgende keer ga je dan naar die zelfde store, met het zelfde deck - maar aangepast - weer een paar potten spelen. Toetsen of het beter is, en wat er eventueel nu nog beter zou kunnen. Een sideboard samenstellen.

Voor mij zit de lol van Magic in elk geval voor een deel dáár in. Het aanpassen en verbeteren van decks. Elke set die uitkomt doorpluizen voor nieuwe kaarten die ik zou kunnen gebruiken. Een deck is gewoon nooit af.

Sowieso zijn sommige potten leuker dan andere. Sommige decks zijn leuker om mee of tegen te spelen. Een pot die een uur duurt is niet per se erg. Maar als er in dat uur niets bijzonders gebeurt - dat is inderdaad niet leuk. Ik hou ervan als een pot Magic veel interactie heeft, er moet juist veel gebeuren.

@Torak. Als ik een deck bouw, zorg ik altijd voor flink wat removal. Zo gebruik ik in Wit-Rood Earthquake, Breath of Darigaaz, Lightning Helix en Swords to Plowshares. In Wit-Groen: Wrath of God en Swords to Plowshares. Etc.

In mijn Soldier deck heb ik 2 x Settle the Wreckage, 1 x Slaughter the Strong en 3 x Swords to Plowshares. Settle the Wreckage vind ik een prima kaart om meerdere lastige aanvallers te verwijderen, terwijl je eigen creatures niet geraakt worden. Maar helaas werkt die kaart niet, als je tegenstander niet aanvalt....

De pointe van mijn verhaal. Je kunt eindeloos filosoferen over deck bouw e.d. Maar op het moment dat beide spelers daadwerkelijk een deck selecteren om een potje te spelen, is er meteen asymmetrie; een inbalans die er toe leidt dat 1 speler (groot) voordeel heeft en de ander (groot) nadeel. Natuurlijk is zo'n potje dan niet erg "leuk" voor de zwakste partij. En het woord "leerzaam" zou ik niet willen gebruiken.

Onbalans zal er altijd wel zijn, maar een zwakker deck met een goede speler kan winnen van een beter deck met een minder goede speler. Sterker nog een minder goede speler met een minder goed deck kan ook winnen van een betere speler met een beter deck. Zonder verder enige discussie aan te willen gaan over wat een betere speler is en wat een beter deck is, wil ik wel benadrukken dat een zekere asymmetrie of onbalans altijd aanwezig zal zijn. De vraag is dan of dat erg is en of die onbalans al direct betekent dat het lot van een van beide spelers onherroepelijk verzegeld is. En dat is het dus niet. Ik wilde dit even meenemen omdat dat voor jou wel een struikelblok lijkt te zijn.

Verder denk ik dat die asymmetrie niet louter vast te pinnen is op deckkeuze, maar dat heb ik hierboven al min of meer uitgelegd. Als dat wél zo zou zijn, dan is tegen jezelf spelen ook al automatisch oneerlijk en ook geen juiste oplossing in de voorgelegde casus (wat het denk ik ook wel een beetje is als je via deze weg een deck wil testen).

Als ik leuke potjes casual wil spelen, speel ik met mensen uit mijn directe omgeving. Ik ken hun decks en zij die van mij. Deze decks zijn van een vergelijkbaar kaliber; maar natuurlijk is het ene deck net wat sterker of in het voordeel ten opzichte van het andere. Dit houdt echter niet in dat het (op papier) sterkere deck altijd wint. Ik zie het ook als een uitdaging om tegen een deck te spelen waarvan ik weet dat het nét wat sterker is dan mijn eigen deck, dat maakt de mogelijke overwinning des te mooier!

Enfin, zoals iedereen hier al benadrukt: Doe vooral waar jij je prettig bij voelt, niks hoeft, alles mag. Magic is er voor jouw plezier en ontspanning en als jij geen plezier haalt uit het spelen tegen andere mensen dan moet je dit niet doen.

Het klinkt nog steeds alsof draften het formaat voor je is. Gebalanceerder en symmetrischer dan draften gaat het niet worden. Het geeft iedereen dezelfde kans om een holy-shit-een-Baneslayer Angel-bomb uit een booster te trekken. En, mocht je een keer pech hebben dan draft je gewoon nog een keer. Draften zelf duurt wel even, maar het spelen is vlot. Sets hebben altijd een thema dus dat is altijd leuk. Vaak hebben mensen artikelen geschreven welke kaarten je het beste kunt draften (in welke kleur) dus door je voor te bereiden kun je een kleine edge hebben over anderen. Ik zou overigens wel core sets vermijden, die zijn meestal saai om te draften.
Uiteraard zullen betere spelers betere kaarten draften, betere decks bouwen, en beter spelen, maar dat is niet uit te vlakken. Gewoon veel spelen voor de ervaring, en git gud.

Fijn is ook dat het gevarieerd is, je ziet veel verschillende soorten interacties, kaartcombinaties, etc. Wat ik zelf belangrijk vind is het spelen tegen goede spelers want dat motiveert mijzelf weer om beter te spelen (en uiteindelijk beter te worden).

Draften gebeurd in een competitieve setting maar daar moet je je niet door laten intimideren. Competities kun je zien als een strijd om de eerste plaats, maar ook als een mogelijkheid om te groeien als speler. Je kunt altijd maar met hetzelfde deck spelen, en tegen hetzelfde deck (of altijd dezelfde film zien, dezelfde pizza eten, de Harry Potter-reeks voor de n-de keer uitlezen, etc.) maar dan groei je ook niet en en haal je ook niet de volste potentie uit jezelf.

(Van steeds maar pizza eten groei je zeker hoor )

Je zou natuurlijk in het verlengde van draften zelf een cube kunnen maken en daarmee de pakjes zoals je zelf wilt kunnen balanseren om nog dichter bij je ideaalbeeld te komen van hoe potjes er uit zouden moeten zien. Dit zou ook goedkoper zijn dan veel normaal draften (beetje afhankelijk natuurlijk van de kaarten die je er in wilt stoppen).

Ja, Cubes zijn een goede en goedkope alternatief voor het normale draften. Ook daar zijn vele artikelen over geschreven. Bovendien kun je de Cube zelf maken zoals je wilt, je zou het een Soldier-thema mee kunnen geven, bijvoorbeeld.

Toch denk ik dat normaal draften voordelen heeft. Door te draften speel je met kaarten waar je anders nooit mee zou spelen. Dan pas realiseer je hoe goed (of slecht) ze zijn. Blind Obedience, Increasing Confusion, en Druid’s Familiar zijn bijvoorbeeld kaarten die nooit bij mij zouden zijn opgekomen om in constructed te spelen. Inmiddels zitten de eerste twee in mijn eigen Cube plus Wolfir Silverheart, en zie ik de Obedience en de Soulbond-beesten als potentiële commanderkaarten.

Ik ben begonnen met Magic in 1997, toen Tempest uitkwam. Ik heb ongeveer 5 jaar gespeeld. Bij de vereniging KV Deckmasters in Den Haag. Maar het liefst speelde ik informele potjes. Ik had een goede vriend, net als ik een sterke club-schaker. Wij (en familieleden) zagen elkaar op woensdagavond. Gingen we eerst eten. Daarna schaken en/of Magic. Ik heb toen veel van die vriend geleerd, van blinken en animated landjes tot burn en counterspells etc.

Als ik met deze vriend de eerder besechreven potjes had gespeeld, dan was dat heel anders gelopen :

1. Ik kondig aan dat ik met een wit Soldier deck wil spelen. Hij antwoordt dat hij een wit Lifegain deck wil uitproberen. Wij realiseren ons beiden dat dit een tamelijk oninteressante match-up is. We praten er even over, en komen snel tot een geschiktere match-up.

2. Het is natuurlijk mogelijk dat we toch voor deze match-up kiezen. Al snel blijkt dat de SoulSisters niet aanvallen en ook niet blocken. Voor mijn deck is het daardoor heel moeilijk ze weg te krijgen. We zouden het potje al snel hebben gestopt. Ik zou mijn mass-removal spells hebben omgeruild voor Wrath of God. Dit zou de dynamiek van het spel ten goede komen en de kansen in balans brengen.

3. Stel dat mijn vriend een combo-deck had gebouwd rond de Storm mechanic. Dan had hij dat aan mij getoond en de werking uitgelegd. We hadden wellicht een oefen-potje gespeeld. Daarbij hadden we ons gerealiseerd dat de tegenstander dan wel over Counterspells moet beschikken om de combo te kunnen verhinderen.

Al met al zou de sessie een stuk relaxter en informeler verlopen zijn.

Er wordt nu aan mij gevraagd: wat wil je, wat vind je wel leuk? Ik zou weer net als vroeger met een goede vriend over Magic willen kletsen en relaxte potjes casual magic willen spelen. Dynamische potjes die zo'n 15 a 20 minuten duren en waarbij beide spelers kansen hebben.

Ik snap je gevoel, ik verlang vaak terug naar de tijd dat ik net begon met spelen (zo rond Scourge) en mijn vrienden en ik het spel eigenlijk nauwelijks snapten. We speelden vrijwel iedere dag en het was fantastisch. Vizzerdrix was de sterkste kaart van de playgroup en we hebben uiteindelijk besloten hem te bannen, het was gewoon niet meer eerlijk.

Nu, een jaartje of 15 later, speelt niemand van hen nog Magic. Ik spreek eigenlijk ook nooit meer iemand uit die tijd. Ik speel nog heel graag Magic, maar nu met een nieuwe playgroup. Mensen die ik heb leren kennen dankzij Magic en dat is prima maar ik mis die tijd enorm.

Maar ik merk dat ik zelf ook ouder ben geworden. Ik heb meer verantwoordelijkheden gekregen en kan daardoor niet iedere dag meer spelen (lol, ik ben al blij als ik eens per maand kan spelen). Dit doet me denken aan een grappig plaatje dat ik onlangs zag, ik zal hem proberen te omschrijven: Een jochie van een jaar of 12 denkt bij zichzelf ‘Was ik maar volwassen, dan had ik geld om alle kaarten te kopen die ik maar kon wensen!' , daarnaast hetzelfde jongetje, maar nu als volwassen man in een werkomgeving. De man denkt bij zichzelf: ‘Was ik nog maar kind, dan had ik alle tijd om te spelen!'.

Ik besef dat ik afwijk van het topic, maar bovenstaande voorbeeld is voor mij erg herkenbaar. Ik maak op uit je post dat het, om welke reden dan ook, niet mogelijk is om met die vriend te spelen. En dat is jammer, wellicht kan je proberen het prachtige spel uit te leggen aan andere vrienden, kennissen of familieleden? Ik roep maar wat, ik weet dat dat niet altijd even goed werkt maar who knows! Wat je ook zou kunnen doen is eens afspreken met iemand van Nedermagic die dezelfde behoefte heeft als jij en enigszins in de buurt woont.

(Ik heb vroeger nog een Scourge T-shirt gewonnen met de pre-release. Woohoo! )

Ik haal eigenlijk twee dingen eruit: je wilt leuke mensen hebben waar tegen je kunt spelen en je wilt dat decks aan elkaar gewaagd zijn (vermoedelijk zoals schaken dat is).

Nu kan ik niks doen aan het eerste, dat is een kwestie van veel mensen tegenkomen en dan vind je vanzelf wel mensen/spelersgroepen die bij jou passen. Kom je weinig mensen tegen dan is de kans natuurlijk ook kleiner dat je de "juiste" vindt. (Sjeesh, lijkt wel alsof ik over dating praat. )

Wat het tweede betreft, Magic kun je op een vele manieren spelen. Commander is ook begonnen doordat iemand dacht "hey, laten we zus en zo doen". Je zou bijvoorbeeld één groot highlanderdeck bouwen (dus een deck waar alle kaarten maar één keer in zitten) en dat als deck voor beide spelers gebruiken. (Er is, als ik mij goed herinner, ook een variant hier op met een naam, maar dat onglipt mij even.) Daarnaast is er ook Booster Battle bijvoorbeeld, dat zijn altijd zeer korte potjes. Mijn ervaring is, des te gelimiteerder de mogelijkheden, des te gebalanceerder zijn de kansen van spelers om te winnen.

Ik kijk helenaal niet met weemoed terug naar toen ik net begon met Magic' en. Toen werd ik door iedereen ingemaakt omdat die een groter budget hadden dan ik als arme student.

Mijn vaste speelmaat van nu kon zich in eerste instantie met jou identificeren, Maurits. Toen we Magic net weer oppakten, liet ik hem alle hoeken van de kamer zien, onder andere omdat mijn decks sneller en consistenter waren (hij had praktisch nergens playsetjes van; ik wel).

Maar als ik 1 ding bereikte, was dat het hem inspireerde om betere decks te maken en beter te gaan spelen om flink revanche te kunnen nemen. En dat heb ik geweten. Sindsdien hebben we elkaar steeds maar weer naar een hoger niveau getild. Nu is hij degene met zo'n irritant !@#% deck waarbij hij voor dat ik het weet op heel veel levens staat... Maar bijvoorbeeld ook zijn Discard deck vind ik ontzettend irritant. En qua tactiek is hij ook vele malen beter geworden.

Het punt dat ik wil maken en waarbij ik me bij Wackywong aansluit, is dat ik van een uitdaging hou. Als niemand me uitdaagt, dan verlies ik juist snel mijn interesse. Stilstand is achteruitgang wat mij betreft. Als ik mijn decks nooit meer hoef te tweaken omdat ik er toch wel mee win, dan is voor mij de lol eraf.

Beetje kort en hopelijk niet te overbodig maar: helemaal met Xander eens!

V1 Kijk je met nostalgie terug op de eerdere periode waarin je Magic speelde?
A1 Ja.
V2 Betekent dit ook dat jouw terugkeer naar Magic een teleurstelling is?
A2 Ja.
V3 Hoe is je relatie met de huidige Magic community in Den Haag?
A3 Koel en afstandelijk.
V4 Hoe komt dat, denk je?
A4 Het grote leeftijdsverschil is waarschijnlijk een factor.
V5 Zie je Magic nog wel als een uitdaging?
A5 Nee hoor.
V6 Wat motiveert jou dan om je met Magic bezig te houden?
A6 Ik bedacht dat ik een hobby nodig had.
V7 Je speelt het liefst partijtjes Magic tegen jezelf?
A7 Ja. Het is verre van ideaal, maar onder de huidige omstandigheden bevalt mij dat het beste.
V8 Dank je wel voor dit interview. Het ga je goed !
A8 Okay, graag gedaan.

Ik weet niet goed wat het bovenstaande interview betekent, maar wat betreft het gesprek over nostalgie naar onze beginjaren wil ik even een andere optie bieden: ik heb zelf ook allang niet meer dezelfde speelgroep, maar wel (twee) nieuwe speelgroepen waar niet-serieus keukentafelmagic gespeeld wordt (de ene met commander, en in de andere nemen de meesten het spel gewoon niet zo serieus dat ze vaak kaarten opzoeken of playsets spelen) en ik vind het minstens even chill.

Ik heb een tijdje wat 'beter' proberen te worden in Magic, door playsets van efficiënte kaarten te kopen en veel geld uit te geven en rond te pluizen online, maar ik vind het toch nog steeds het leukst om niet al te serieuze decks te hebben waarbij elk potje anders is. Wat dat betreft kan ik denk ik erg blij zijn met hoe het bij mij is gelopen...

Kom ook even een duit in het zakje doen....

Ik hou er ook zeker van om met mezelf te spelen

ik gebruik daarvoor MagicWorkStation
(de betaalde versie, zodat ik verschillende decks tegen elkaar kan spelen)

Dit doe ik echter om mijn decks te playtesten en zo dus te kijken wat ik eraan kan/moet verbeteren.

Ik vind het juist niet erg om tegen een deck te spelen wat "beter" is, ik zie dat als een uitdaging om daarvan te kunnen winnen.

Voorheen speelde ik alleen maar met een vaste vriend en wij hadden daardoor een vaste manier van decks bouwen en spelen.
Weinig of geen removal maar battledecks. (terwijl ik zo van allerlei truckjes hou...)

Tegenwoordig heb ik een speelgroep in de buurt die wel anders speelt, dus mijn decks moeten aangepassen. (die ik dan met veel plezier eerst solo test)
en wat Wackywong al zegt: Bedenk wel dat spelen tegen andere spelers vaak leidt tot nieuwe deckideeën, strategieën, speelinzichten, etc.

Ik speel een spelletje graag uit, ook al duurt dat een half uur of langer (drink ik wel een extra biertje).
want ook al sta ik nog maar op 1 levenspunt, it aint over till the fat lady sings.

Maar ieder zo zijn eigen ding natuurlijk.