Dustin (Amsterdam) (33)

6-3-2012 21:37:00

Magic heeft me een helehoop moois gebracht: niet alleen een geweldig spel waarmee ik flink wat uurtjes zoet ben, maar ook vrienden die ik anders nooit had leren kennen en het heeft me op plaatsen gebracht waar ik anders nooit zou zijn gekomen. Ik ga graag naar Grand Prix toe om te judgen; het is een heel leuke en bijzondere ervaring om Floor Judge te zijn op zo'n enorm event, het is geweldig om weer een hoop bevriende Judges en spelers vanuit heel Europa tegen te komen, en het geeft me de gelegenheid om nagenoeg gratis een stedentripje te maken. Bij deze mijn ervaringen van Madrid en de GP aldaar!

Maandag 20 februariDe vakantie begint met een paar tegenslagen: ik zou om 11.15 uur vliegen, zodat ik nog de hele maandag had om de toerist uit te hangen. Maar helaas, de piloten van Iberia staken, dus mijn vlucht is gecancelled en ik vlieg nu pas om 19.15 uur. Volgens mijn huisgenoot heb ik dan wel recht op maar liefst 400 euro compensatie, en dat is meer dan de gemiste vakantiedag me waard is, dus dat is dan stiekem wel weer goed nieuws. Als Olaf (inderdaad, de Olaf die de serie draften met Olaf heeft geschreven) me om 17.30 uur op Schiphol afzet, volgt al snel de volgende kleine tegenvaller: de vlucht is vertraagd, de geplande vertrektijd is nu 19.35 uur. In de praktijk blijkt dit 19.55 uur te worden... waardoor ik ruim na 23.00 uur op Madrid Barajas land, en iets voor middernacht incheck in Hotel Rex aan de Calle Gran Via.
Op internet zagen de kamers er luxueus uit, en het ontbijtbuffet trok me over de streep om voor dit hotel te kiezen. Het is een nette kamer met 2 grote bedden, acceptabele badkamer en ontzettend traag maar werkend WiFi. Ik dump mijn tas en ren naar buiten, op zoek naar iets te eten; bij het inchecken vroegen ze me naar mijn voorkeur voor een maaltijd, dus ik had er op gerekend dat Iberia in tegenstelling tot maatschappijen zoals EasyJet een maaltijd zou serveren. Maar helaas, dat bleek niet het geval. Eveneens blijkt dat Spanjaarden weliswaar van laat eten houden, maar dat er grenzen zijn, en dat die grens toch echt wel bij middernacht ligt. Het enige open etablissement is de McDonalds... dus met lichte tegenzin dineer ik met een cheeseburger, gefrituurde aardappelpartjes en Coke Zero (dat klinkt voor velen waarschijnlijk als een traktatie of als dagelijkse kost, maar ik eet geen vlees en geen gluten). Het toetje is, zoals ik van de Mac gewend ben, fantastisch: een halfzacht Oreo-cakeje met bovenop een mini-Oreo! Ik ben te moe om nog wat door de stad te wandelen, dus besluit redelijk vroeg mijn bed in te duiken.
Gran Via is echt een grote weg, de hele nacht door is er verkeer, inclusief als een gek toeterende Spanjaarden, loeiende sirenes, en dronken idioten. Ik heb wat moeite met inslapen, maar uiteindelijk wint de slaap het van de Madrilenen.


Het begin van de Gran Via; mijn hotel staat op nummer 43, dus vanaf dit punt is dat nog ongeveer 10 minuten lopen.

Dinsdag 21 februariNa tot 10 uur te hebben uitgeslapen, begeef ik me vol goede moed naar het ontbijtbuffet, maar dat valt enigszins tegen. Geen gekookte eieren, alleen een drabberige substantie die voor roerei door moet gaan. Wel een selectie aan kazen (OK, laten we eerlijk zijn: 2 geeft keuze, dus is het verdedigbaar het een selectie te noemen. Jonge Manchego en een soort feta), koude aardappeltortilla, en een ruime selectie fruit (partjes meloen en grapefruit; verder ananas en perzik uit blik). Niet echt waar ik op gehoopt had, maar ik kom er de ochtend wel mee door.
Dan de lakmoesproef: de douche! Die is heerlijk, lekker warm water en een flinke straal, dus ik sta er ongeveer een kwartier onder. Ik stop twee leesboeken in mijn tas, verstop de laptop onder mijn kleren, en begeef me te voet richting centrum. Ik loop in een redelijk rechte lijn op de Via del Prado af, maar maak een klein ommetje om door het park te wandelen. Dan breekt opeens de zon door en wordt het heerlijk warm; ik ga in het park zitten, trek mijn jas uit en lees De Reünie van Simone van der Vlugt uit. Ik was van plan een paar hoofdstukken te lezen, maar het boek is te spannend en goed geschreven om eerder weg te kunnen leggen.
Al slenterend neem ik de stad in me op; schandalig dat ik in zo'n mooie stad als Amsterdam woon waar ik de schoonheid als een gegeven zie,terwijl ik op vakantie mooi pompeus gebouw na indrukwekkend paleis ontdek. De stad stinkt, veel zwervers en bedelaars, meerdere zigeuners die schoenen poetsen, en op elke hoek een Starbucks. De voetgangers stoplichten maken een irritant pieuw-pieuw-pieuw geluid, dat een hysterische frequentie aanneemt als het stoplicht bijna op rood springt. Ze rijden hier als gekken, maar respecteren gelukkig wel het rode licht. Ik besluit nog even bij te komen in een piepklein barretje dat de toepasselijke naam Simpatica draagt; ik bestel cortado con churros, een espresso met wat lauwe melk en een paar gefrituurde langwerpige smakeloze oliebolletjes.
Om 13.30 uur stap ik eindelijk het Museo Thyssen-Bornemisza binnen, waar naast de vaste collectie ook een uitgebreide tentoonstelling van Marc Chagall is. Zijn werk doet me niet veel, maar de collectie van mevrouw Thyssen is adembenemend! Een enorme hoeveelheid schilderijen uit de Renaissance en van Hollandse Meesters uit de Gouden Eeuw. Nadat ik de bovenste twee verdiepingen heb doorgewerkt, ben ik even toe aan pauze. Ik rook een sigaretje, trakteer mezelf op een enorm stuk cheesecake met aardbeiensaus en caffe con leche (koffie verkeerd, maar in alles merk je dat Spanje gewoon een mindere versie van Italië is (net zoals Spaans een slecht verstaanbaar aftreksel van het Italiaans is)). Maar taarten bakken kunnen ze
Daarna ga ik verder met de benedenverdieping, maar daar loop ik snel doorheen, zelfs een paar zalen nagenoeg volledig overslaand: modernisme, impressionisme, 20e eeuwse dingen, niet echt mijn smaak. Ik kuier halfslachtig om me heen kijkend door een van de laatste zalen, overwegend of ik de rest gewoon zal skippen en nog een van de vele andere musea zal bezoeken die Madrid te bieden heeft. Ik blijf even stil staan bij een bizar schilderij van olie op doek van de hand van Paul Klee, luister naar de toelichting (gemaakt door een glasplaat op een nat vel met olie te drukken en dan de ontstane grillige vormen verder te bewerken), slenter door, passeer een stuk lege muur aan mijn lnkerhand, wil gedachteloos rechtsaf slaan richting de volgende zaal, als ik opeens vanuit mijn ooghoek mijn favoriete schilderij zie hangen. Ik wist dat het ergens in Spanje hing, maar had geen idee dat ik het hier zomaar zou aantreffen...


Droom veroorzaakt door de vlucht van een bij rond een granaatappel, een seconde voor het ontwaken; Salvador Dalí, 1944.

Wow, wat is dat schilderij toch prachtig! Ik heb het een keer eerder gezien, volgens mij op een Dalí expositie in Berlijn. Het schilderij blijft me verbazen en verwonderen, elke keer weer zie ik nieuwe details, de kleuren zijn mooier en helderder dan op de reproductie bij mij thuis aan de muur. Nu zie ik ook dat het schilderij beschadigd is: er lopen enkele horizontale barsten overheen, ik weet niet of het de verf of de ondergrond is. Ik blijf een kwartier staan kijken, loop nog even door de andere zalen, kom terug, en sta nog een kwartier met mijn neus nagenoeg tegen het doek gedrukt, dan weer afstand nemend, dan dichterbij lopend. Nu weet ik weer exact waarom dit mijn lievelingsschilderij is, ik krijg er maar geen genoeg van!

Tegen 18.00 uur loop ik naar buiten, me afvragend wat ik nog kan doen. Ik besluit de buurt een beetje te verkennen, gewoon wandelen en wel zien wat ik tegenkom. Tegenover het Thyssen ligt het Prado, maar ja, dat zal wel om 18.00 uur dicht gaan. Ach ja, kan ik in ieder geval vast de buitenkant bewonderen. Dan blijkt dat het Prado tot 20.00 uur open is, sterker nog, tussen 18.00 en 20.00 uur is de toegang gratis! Hollander als ik ben kan ik dit niet weerstaan, maar na de Droom van Dalí valt alles een beetje tegen. Ik bekijk op de begane grond een enorme verzameling Renaissance schilderijen en Hollandse Meesters uit de Gouden Eeuw, vergaap me aan de architectuur (Thyssen is heel efficiënt ingedeeld, het Prado is gewoon een enorme praalzaal met bizar hoge plafonds en zeer ruim opgezet, elk kunstwerk heeft zijn eigen muur). Ik pak ook nog even de kelder mee (stiekem was ik op zoek naar het toilet, dat zich ergens in de kelder schijnt te bevinden maar dat ik niet gevonden heb), en daar wacht me de tweede grote verrassing van de dag: er hangt een reproductie van de Mona Lisa, die enkele jaren na het origineel van Da Vinci geschilderd is. Ook deze dame volgt je overal met haar ogen, er staat een enorme rij mensen om het kunstwerk heen gedrongen, aan beide zijden een bewaker met gummiknuppel en als ik om me heen wat mensen in het Frans hoor schreeuwen, waan ik me helemaal in het Louvre.
Om 20.00 begeef ik me naar buiten, ik ben best toe aan een hapje eten. Ik duik een tentje binnen waar ze geen woord Engels spreken; ofwel het is een onontdekt pareltje, of het is een veredelde snackbar.
"Can I please have a glass of red wine?"
"Que?"
"Vino rosso por favor."
"Ah, vino rosa!"
En ik eindig met een glas ijskoude rosé (Later leer ik van mijn schoonzus dat rode wijn in het Spaans vino tinto is.) Ik bestel het voordeelmenu: voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht en 1 consumptie voor slechts 10,30 euro. Het voorgerecht is een salade met gerookte zalm en avocado. Inderdaad, een hoopje ijsbergsla, 3 reepjes gerookte zalm en wat schilfers avocado, geserveerd met olijfolie en brood. Het hoofdgerecht bestaat uit 2 gebakken eieren, een gepofte aardappel en wat reepjes gerookte zalm. Het toetje is een peer. Ach ja, morgen google ik wel even voor ik iets ga eten. Op weg naar huis kom ik langs een Wok to Walk, waar ik nog een bak groenten eet; per slot van rekening moet ik toch íets van vitamientjes binnen krijgen, al leg ik me er bij neer dat ik mijn gebruikelijke 8 ons groenten per dag niet zal halen.
Kortom, na een matige start is mijn eerste echte dag in Madrid een enorm succes! Morgen pak ik de toeristenbus voor een sightseeing tour; omdat het laagseizoen is (hoogseizoen begint over een week op 1 maart...) stopt de bus met rijden om 18.00 uur. Gelukkig is er een halte vlak voor het Prado, dus ik heb een vermoeden waar ik morgen tussen 18.00 en 20.00 uur te vinden zal zijn...

Woensdag 22 februariNu weet ik weer waarom ik glutenvrij eet... mijn darmen zijn niet blij met de hamburger en het lekkere brood. Maar ach, op vakantie ga ik mezelf niet in onmogelijke bochten wringen om gluten te vermijden, zonde van de tijd!
Vandaag staat de toeristenbus op het programma; er zijn twee routes, en een van die routes heeft een halte voor de deur van mijn hotel, dus het is geen moeilijke keuze waar ik begin. Ik rijd eerst een compleet rondje om te horen welke dingen er allemaal op deze route liggen en een selectie te maken van wat ik wil gaan zien. Het uitzicht vanuit de bus is erg mooi, ik blijf me verbazen hoe ontzettend veel enorme gebouwen er in Madrid staan. Nadat we terug zijn bij waar ik opstapte, besluit ik slechts 4 attracties te willen doen vandaag, te beginnen met het Koninklijk Paleis en de Kathedraal. Het Paleis is enorm, nee echt, nog veel groter dan al die andere enorme gebouwen hier. Ik loop wat langs de tuinen, bekijk de toegangspoorten en het binnenplein, maar de lange rij wachtende toeristen voor de ingang schrikt me af, er zit geen enkele beweging in en ik schat de rij op zo'n 75 meter. Hmm. Dan maar doorlopen naar de naastgelegen kathedraal, maar die is veel te modern naar mijn smaak. Achter het altaar zijn glas-in-lood ramen, maar met moderne, hoekige afbeeldingen. De indeling is erg strak, er is geen overdaad aan gouden tierelantijntjes en de met hekken afgesloten kapelletjes bevatten voornamelijk beelden in plaats van schilderijen. Na 10 minuten sta ik teleurgesteld weer buiten. Gelukkig is er ook nog de crypte! 500 Ionische zuilen met allemaal verschillende kapitelen, schilderijen in de nissen, en een heerlijk serene sfeer.


Glas-in-lood ramen achter het hoofdaltaar van de Catedral de la Almudena.

Met de bus rijd ik nog een stukje verder naar het Plaza Mayor, het centrale plein van Madrid. Veel toeristen, straatartiesten (erg slechte living statues en een ballonartiest die alleen zwaarden maakt), maar niets van mijn gading. Ik zwerf wat ik de straatjes rond het Plaza, en beland in een tentje waar ik voor 10 euro een driegangenmenu neem: roerei met black pudding (geen idee wat dat precies is, ik dacht dat het vegetarisch zou zijn, maar na thuiskomst leer ik dat die zwarte brokjes bloedworst waren; walgelijk), gefrituurde witvis in een lekker krokant jasje, en broodpudding toe, dat alles vergezeld van een glas witte wijn. In het raam hing een poster met daarop "we speak English", maar dat was waarschijnlijk een poging tot humor Ach ja, vino bianco kwam gelukkig voldoende duidelijk over.


Plaza Mayor.

Inmiddels is het bijna 5 uur, dus mijn plan is met de bus verder te gaan naar het Prado, in de buurt wat rond te wandelen en op een bankje in het park wat te lezen, en dan om klokslag 6 uur naar binnen te gaan. De bus brengt me naar het Museo Reina Sofía, een klein kwartier wandelen van het Prado. Tot mijn grote verrassing is het Reina Sofía elke dag tot 9 uur open, dus dat betekent dat ik nog 4 uur heb om ook deze erg belangrijke kunstcollectie te bewonderen!
Het blijkt dat Hare Koninklijke Hoogheid en ik een compleet andere smaak hebben; in het museum is alleen moderne kunst te bewonderen, nou ja, in ieder geval vanaf de 20e eeuw tot heden. De vaste collectie bevat voornamelijk meesterwerken van Picasso, Miro en enkele stukken van Dalí. Het topstuk van de collectie heeft een complete eigen zaal gekregen: de Guernica van Picasso. Ik vind er geen deuk aan... Op de eerste verdieping is een tijdelijke tentoonstelling met hypermoderne kunst, kost me slechts 10 minuten om er doorheen te lopen en terug te verlangen naar het Thyssen-Bornemisza.


Guernica; Picasso, 1937.

Gelukkig heeft ook dit museum een pareltje: al hangen er niet de mooiste werken van Dalí, ik heb wel de kans om Enigma of Hitler eens in het echt van zeer dichtbij te bekijken. Op reproducties en op internet nauwelijks zichtbaar, maar in de branding, vlak onder de gebroken telefoonhoorn, staat een groepje mensen. Het lijkt wel een compositie van een zeventiende eeuwse Hollander of Vlaming, maar het is echt piepklein. De figuren zijn niet meer dan enkele streepjes met een fijn penseel, maar toch zit er enorm veel detail in. Een van de figuren draagt een handtasje van een millimeter groot, maar alles is verfijnd en herkenbaar. Sommige figuren zijn kleiner dan het raster van het doek waarop het geschilderd is!


Enigma of Hitler; Dalí, 1937.

Ik wandel in een uurtje terug, voorbij het hotel en naar het Plaza Espana, loop een rondje om de fontein en ga op zoek naar een restaurant. Ik ben nu al twee dagen in Spanje, en heb nog steeds geen paella gegeten, dus hoogste tijd om daar verandering in aan te brengen! In een leuk tentje achter de Gran Via neem ik plaats; er is geen Engelse menukaart en hier pretendeert de ober ook niet eens dat hij Engels spreekt, dus in mijn beste Spaans bestel ik een vegetarische paella. Dat blijkt niet te kunnen, dus de ober wijst me op allerlei andere specialiteiten: paella met zeevruchten, met kip, met weet ik veel wat... "Soy vegetarián" komt gelukkig wel over, en even later krijg ik een pannetje gekookte rijst met bouillonblokje en wat verdwaalde stukjes groente voorgeschoteld. Hmmm. Had ik al gezegd dat de Spaanse keuken een jammerlijk aftreksel is van de Italiaanse? Het blijkt ook niet mogelijk om een enkel glas Sangría te bestellen, dus neem ik genoegen met een rode wijn. De wijn is zwaar en vol van smaak, maar valt niet helemaal goed. Ik loop snel naar huis en ga in bed nog wat liggen lezen.
Morgen de andere busroute en de rest van het Prado!

Donderdag 23 februariHoewel Ruta 1 van de toeristenbus een halte bij mij voor de deur heeft, is de dichtstbijzijnde halte van Ruta 2 op de Plaza Cibeles, ongeveer een kwartier lopen. Ik kom onderweg langs een geweldig winkeltje, getiteld Vitamina; ze verkopen verse fruitshakes, en inmiddels ben ik wel toe aan wat vitamientjes! Voor 4,25 euro krijg ik 600 cc sap van mango, papaya en aardbei, en ik voel me weer even super fit en gezond.
Het valt me op dat, hoewel Madrid enorm stinkt naar uitlaatgassen, het eigenlijk een erg schone stad is. Er is nagenoeg geen zwerfvuil, er liggen nauwelijks sigarettenpeuken op de grond. Deels komt dit door de vele straatvegers die er zijn, maar ook door de overdaad aan prullenbakken. Letterlijk elke 50 meter staat er een prullenbak, en ik heb nog geen enkele overvolle, uitpuilende bak gezien. Bovenop elke prullenbak is een asbakje verwerkt, en vlak bij ingangen van parken zit er een hondenpoepzakjes dispenser in. Hier kunnen wij nog wat van leren!


Palacio de Cibeles.

De Plaza Cibeles is een enorm plein, waar traditioneel Real Madrid de overwinningen viert in de fontein. Je zou bijna vergeten dat er een enorm paleis staat, dat veel meer de moeite waard is. Zoals alles in Madrid is dat gebouw enorm, maar dan nog even een slagje groter dan al het andere dat ik heb gezien. Toen ik van het vliegveld de shuttlebus richting hotel nam, stapte ik hier uit, en was het Palacio de Cibeles het eerste wat ik zag. Dit plein is mijn vaste route richting de musea geworden, mijn oriëntatiepunt, en een van de mooiste gebouwen die ik wel gezien maar nog niet bezocht heb. Maar eerst wil ik een rondje met de bus maken, dit paleisje wacht nog wel even.
Het Plaza Cibeles is echt groot, en het lukt me niet om in de wirwar van straten en bushaltes de halte van de toeristenbus te vinden; ik loop dus maar naar de volgende halte, die wél duidelijk aangegeven is. Ruta 2 is een stukje korter, en ook een heel stuk minder boeiend. Een flink stuk door woonwijken, langs het voetbalstadion, en dan eindelijk een halte waar ik wel wil uitstappen: het Museo Arqueológico, het Archeologisch Museum, vol met Egyptische kunstschatten en de complete tempel van Debod. Helaas is het museum al 3 maanden gesloten voor verbouwing... Ik stap uit bij het Prado en besluit een vroege lunch te nemen; deze keer een "dure" driegangen lunch voor 12 euro. Ik ben verrukt als ik op de kaart een vegetarische stoofschotel zie staan, en bestel als hoofdgerecht een op de huid gebakken zeebaars. De stoofschotel is waterig en overgaar, maar het is in ieder geval de grootste portie groenten die ik in dagen heb gehad. De vis had geserveerd moeten worden met een vergrootglas, tussen de graten door zit nauwelijks een hapje visvlees. Maar het dessert is een leuke verrassing: ik bestel op goed geluk de natillas, wat gewoon oerhollandse vanillevla blijkt te zijn. Ondertussen raak in in gesprek met mijn buurvrouw, een zeer elegante dame van in de 70 die zowaar erg goed Engels spreekt. Zij biedt mij een hapje aan van haar arroz con leche (rijst met melk), wat wij gewoon rijstebrij met kaneel zouden noemen. Alles mierzoet en lekker


Een van de hoofdzalen van het Prado.

Naar goede traditie nestel ik me nog even met een boek in het park, en rond 4 uur begeef ik me in de wachtrij voor het Prado. Een betaald kaartje kost maar liefst 12 euro, maar daarvoor krijg ik wel meteen ook toegang tot de bijzondere tentoonstelling "el Hermitage en el Prado", een deel van de collectie van de Hermitage. Naast schilderijen ook een overdaad aan gouden siervoorwerpen, daterend van ver voor Christus tot niet zo heel lang geleden. De mooiste bling bling vond ik een Ottomaans zwaard in schede, die volledig bezet was met allerhande edelstenen, ingelegd met goud, en er ook nog vlijmscherp en dodelijk uit zag.
Ik dwaal tot het museum om 8 uur sluit eindeloos door de verschillende collecties, maar van alle Titiaans, Rubensen, Goya's en Raphaels kan ik echt geen favoriet aanwijzen. Wel weet ik dat ik nu in totaal 6 uur in het Prado heb doorgebracht en nog lang niet uitgekeken was. Toch is dit niet het eerste museum dat ik zou aanraden in Madrid: het Thyssen-Bornemisza blijft verreweg mijn favoriet, vanwege zowel de diversiteit van de collectie als de bijzondere topstukken die ze daar hebben!

De afgelopen dagen heb ik behoorlijk zuinig geleefd (lunch en diner kostten me elke keer iets meer dan 10 euro), vandaag is mijn laatste vakantiedag, dus dat moet gevierd worden met een luxe diner. En waar kan ik dat beter doen dan in het Paleis van Cibeles?! Bij binnenkomst moet mijn tas eerst door een scanner (zoals ze hier in alle musea doen), dan mag ik doorlopen naar het restaurant. De centrale hal van het Palacio is enorm, ik schat minstens 30 meter hoog. In het plafond zijn allerlei wapenschilden verwerkt, er lopen overal enorme trappen en galerijen, en het blijkt dat overdag (tot 8 uur 's avonds, om precies te zijn) er een openbare tentoonstelling is, al kan ik nergens vinden waar die tentoonstelling dan over gaat.
In het restaurant word ik allervriendelijkst ontvangen door een ober in gilet, kraakwit overhemd, pantalon en sneakers. Ik neem plaats aan een tafeltje en doe mijn best iets van de Spaanse menukaart te begrijpen, wat niet heel erg wil lukken. Als ik de ober om een Engelstalige kaart vraag, blijken ze die niet te hebben, maar hij wil wel wat voor me vertalen. Ik bestel 3 verschillende tapas: Andalusische aardappelsalade met tomaat en ui (niets bijzonders), gefrituurde aubergine met honing (heerlijk!) en een tempura van witvis met teriyaki saus (zeer terecht aanbevolen door de ober). Die aubergine ga ik thuis nog eens proberen Daarbij drink ik een glas sherry, maar al na de eerste slok weet ik weer waarom ik nooit sherry drink: het is niet te zuipen.
Als hoofdgerecht bestel ik een salade met tonijn. Ik sta er van versteld dat ik blijkbaar niet van mijn fouten weet te leren, en weer in Spanje een salade bestel. Inderdaad, wat blaadjes sla (deze keer niet alleen ijsberg), schijfjes tomaat, wat tonijn uit blik en enkele plakjes gekookt ei. Hmmm. Ook zonder had ik een prima maaltijd gehad. Als de rekening komt, is dat een aangename verrassing: ik hoef slechts 19.60 euro te betalen. Ik ben door mijn kleine papiergeld heen en betaal met een biljet van 50 euro. Ik verwachtte om biljetten van 10 en 20 euro met 2 muntjes van 20 cent terug te krijgen, maar de ober is blijkbaar een doorgewinterde horeca veteraan: ik krijg een biljet van 20 en van 5 euro, een munt van 2 euro, drie munten van 1 euro en de verwachte muntjes van 20 cent, zodat ik met het wisselgeld elke gewenste hoeveelheid fooi kan achterlaten. Briljant! Ik besluit zijn inventiviteit en assistentie met het kiezen te belonen en laat alle munten met daarop een 2 voor hem achter.

Ik wandel mijn vaste route naar huis, en realiseer me dat ik nog 1 Madrileense specialiteit niet heb geprobeerd: de warme chocolademelk. Eigenlijk samen met churros bedoeld als ontbijt, maar er is een zeer luxe uitziend restaurant van de Sociëteit der Schone Kunsten waar ze adverteren met wel 18 soorten warme chocolademelk, het ligt niet geheel toevallig op mijn pad, dus ik duik daar nog naar binnen en bestel voor het bizarre bedrag van 6 euro een kop chocola met dulce de leche smaak. Erg lekker, volle smaak van chocola, gloeiend heet en romig, en een prima afsluiter van de vakantie.
Want tja, nu begint datgene waarvoor ik eigenlijk naar Madrid ben gekomen: de Grand Prix. De rest van de avond ga ik me voorbereiden, door voor de zoveelste keer de belangrijkste documenten door te nemen (voor de kenners: de IPG en de MTR). En dan op tijd naar bed, morgenochtend word ik om 11 uur op locatie verwacht!

Bedankt voor het lezen, binnenkort volgt deel II met alles over Magic en de GP zelf!

Greetz,

Dustin.