Johannes

3-7-2013 13:52:00

De standaard manier om aan extra Magic-kaarten te komen is door boosters te kopen. Sommigen maken ze dan open en kijken hoe de opengemaakte kaarten iets toe kunnen voegen aan hun collectie. Maar volgens anderen is dat een doodzonde: Je kunt namelijk zoveel andere leuke dingen doen met boosters!

Veel mensen en winkels houden toernooien waarbij mensen proberen decks samen te stellen uit slechts enkele boosters per persoon. De spelers gaan dan vervolgens met deze decks tegen elkaar spelen. Voor mensen die daar niet genoeg boosters of tegenstanders voor hebben, is er nog een Booster Battle: Een spelvorm waarbij je ongezien een booster open maakt en daarmee speelt. Maar wat kun je doen als je nog slechts een booster over hebt?

Voor de derde keer op Nedermagic heb ik dan een magisch verhaal geschreven, waarin ik de kaarten die ik open heb gemaakt heb verwerkt. Voor mijn eerste verhaal had ik veel woorden nodig. Dit verhaal schreef ik kaart voor kaart, en pas als ik de kaart in het verhaal had verwerkt bekeek ik de volgende kaart. Maar daar had ik veel woorden voor nodig. Voor mijn tweede verhaal experimenteerde ik met zes boosters, waarbij ik de volgorde naar believen veranderde om het verhaal beter te laten verlopen. Dat bespaarde mij heel veel woorden, maar ik had eigenlijk te weinig woorden over per kaart.
Daarom ga ik nu weer terug naar het eerste concept: Ik begin met een booster, laat het verhaal draaien om een Common die steeds zwaardere proeven moet ondergaan tot de ultieme test met de Rare erin verwerkt, en eindig met een beloning geïnspireerd op het landje en de eventuele foil kaart. Maar in tegenstelling tot het eerste verhaal bekeek ik nu eerst de hele booster, om eventueel kaarten van dezelfde rarity om te wisselen als ik daarmee het verhaal meer gestroomlijnd of korter kan maken.

Het heeft wat langer geduurd dan gepland. Ik had sinds ik de booster open maakte in april veel andere dingen aan mijn hoofd, waaronder twee grote meerdaagse wedstrijden in verschillende sporten. Maar het resultaat staat hieronder. Veel leesplezier!

Darijo, van straattuig naar ultieme soldaat


Voor Darijo begon de dag als alle anderen: Rondhangen met zijn maten op de Ivystraat, waar de rest ze straattuig noemt. Geen dag is daar hetzelfde, want daarvoor verschillen hun slachtoffers teveel. De meeste mensen weten wel dat ze moeten uitkijken voor hen, maar vanochtend waagde een argeloze voorbijganger het om hem te vragen of hij zijn laarzen wilde uitlenen!
Dit was voor dit straattuig wel een heel gewillige slachtoffer. Toen bleek dat de voorbijganger niets van waarde kon geven, besloten ze hem maar meteen een kopje kleiner te maken. Darijo haalde uit, en tot ieders verbazing bleef er niets van hem over, behalve een paar laarzen waarvan de bovenste rand ooit vlam gevat lijkt te hebben. De rest van het slachtoffer is in rook opgegaan.



Daarop vluchtten zijn maten, want achter Darijo verscheen een man met een valse grijs op het gezicht en een veel te grote ketting van glimmende munten aan zijn nek. Die sleepte Darijo een gebouw binnen, waar de ramen zo groot zijn dat felle lampen overbodig waren voor een kruisverhoor. Darijo voelde dat een hand zijn hoofd omlaag drukte, en hij wist wat dat betekende: Bekennen, of nooit meer rust, zelfs niet na zijn dood. De valse grijs veranderde in een blik van verbazing bij de bekentenis over de slag die het slachtoffer in rook op deed gaan.
Daarop zei de man: "Darijo, ik ben onder de indruk van wat je zonet hebt gedaan. Daar kunnen wij nog gebruik van maken. Ik en met mij heel Orzhov willen jouw naam zuiveren van alle misdaden die je hebt begaan. Maar dan moet je wel al jouw rijkdom opgeven, en een schat meenemen, die in de oude diepten van Ravnica zit verborgen."



Daarop liep Darijo naar buiten. Hij liep door de Ivystraat en de andere straten waar de ramen, omlijst met spitse bogen, verraden dat het gebied bij de Orzhov hoort. Een zo'n straat eindigt in een rotonde, waar binnenin een groot gouden beeld staat van iemand die ongetwijfeld veel heeft betekend voor de Orzhov, maar waar Darijo geen idee van heeft wie die persoon was.
Bij het beeld staat ook een bruut eruit ziende kerel die bijna net zo groot is als het beeld. Op zijn linkerschouder is een rond figuur getekend met korte en lange kromme stralen, wat een teken is dat hij bij de Boros hoort. "Misschien weet hij waar ik de diepten van Ravnica kan vinden.", dacht Darijo. Maar toen hij de brute kerel ernaar vroeg, zij die kortaf:
"Ik praat niet met onderkruipsels."
In plaats daarvan haalde hij uit. Hij had in zijn hand een lange ketting met daaraan een metalen kogel, waarin eenzelfde teken is gebrand. Darijo ontweek de kogel, en zag nog net hoe de kogel tegen het beeld kwam en het in tweeën brak. Darijo wist dat wezens die zulke zware wapens hanteren, tijd nodig hebben voordat zij voor de tweede keer kunnen uithalen. Hij glipte behendig onder de linker arm van de bruut door en stak zijn zwaard in de rug van zijn vijand.
Aan de reactie van de bruut zag Darijo dat deze steek dodelijk was. Darijo rende weg en liet de bruut bloedend achter, in de hoop dat iemand anders de bruut zo aan zou treffen en hem verantwoordelijk achtte voor het verwoesten van het beeld.



Maar lang duurde de vlucht niet. Hij werd tegengehouden door de man die hem eerder die dag had aangehouden en hem op pad had gestuurd. Deze man was in gesprek met iemand wiens kale hoofd en handen blauw lijken gekleurd. Darijo staakte zijn vlucht en probeerde hen te vragen of een van hun misschien wist waar de diepten waren.
Maar zij hadden geen tijd om hem te beantwoorden. Darijo's opdrachtgever bedankte Darijo vlug voor zijn moedige optreden tegen de bruut. De blauwe man negeerde Darijo volledig. Hij bleek achter zijn rug een machine te dragen, van waaruit slierten van energie naar zijn wapenuitrusting bij zijn handen liepen. Hij riep:
"Als jouw agent nou in staat was om triharmonische pentodes te fluctueren, wat mij onwaarschijnlijk lijkt, dan zou ik nog overtollige negavolt-radicalen rangeren."
Darijo begreep hier niets van, maar zag dat de energetische uitbarsting uit zijn machine een hoogtepunt bereikte. Daarna was het beeld wat hij zojuist in stukken gereten zag worden, plotseling weer zo heel als toen hij daar aan kwam.



Darijo liep verder en zag dat de gebouwen met spitse bogen over gingen naar gebouwen met ronde bogen. Dat was een teken dat hij het gebied van de Orzhov verliet. Hij zocht naar aanwijzingen waar hij een toegang naar de dieptes kon vinden, toen hij geschreeuw boven zich hoorde. Er stond iemand op het dak naar hem te roepen.
"He! Je doet er verstandig aan om uit te kijken hier!"
"Waarom?"
"Omdat het gevaar hier van boven komt, niet van beneden!"
"Maar ik zoek juist naar de diepten van Ravnica! Mij dunkt dat ik dat laag moet zoeken!"
"Dan moet je hier wel levend vandaan komen! Sommige ‘stenen' hier zijn geen rustige handgemaakte beelden!"
"Bedankt voor de waarschuwing! Eh…"
"Zeg maar Iveta!"
Toen pas viel het hem pas op dat op de top van een toren een beeld stond van een gevleugeld wezen, die daar niet lijkt neergezet om regenwater om te leiden.
"Zeg Iveta, weet jij misschien waar ik de diepten kan vinden?"
"Nee, maar vanavond is er een voorstelling van Juri! Daar zijn ongetwijfeld mensen die er meer vanaf weten."
"Bedankt!"
Darijo zag Iveta nog gauw wegrennen van dak naar dak, en het volgende moment stond hij oog in oog met het beeld die hij een minuut geleden nog op de toren zag staan. Het beeld viel hem aan, maar na een kort gevecht zonder winnaar vloog het weer weg om op een toren te gaan zitten.



Die avond ging Darijo kijken naar de show van Juri. Hij bleek de gebeurtenissen van de laatste dag na te spelen en grappen te maken over de laatste rumoeren. Een grote dikke man verscheen op het podium. Zijn blote buik en armen waren versierd met spelden als piercings, waar het logo van Rakdos op was gezet. In zijn hand had hij een wapen die sterk leek op Darijo's zwaard. Hij speelde het gevecht na tussen Darijo en de bruut die het beeld had vernietigd, door met een ketting die aan de huid van zijn arm zat een kartonnen beeld in tweeën te rijten. De dikke man imiteerde lachend een hoge stem:
"Waar zijn de diepten van Ravnica!? Helaas zal ik het nooit te weten komen, want ik word zo meteen gegrepen door een vliegend beeld! Hohoho!"
Het publiek, in grote getallen gekomen, lachte mee. Darijo lachte ook, maar om een heel andere reden:
"Hoe belachelijk! Hij denkt dat ik dat beeld niet aan kan!"
Toeschouwers achter hem riepen:
"Kijk, hij leeft nog!"
Zij duwden hem naar voren, zodat hij wel op het podium moest komen. De dikke man lachte luid:
"Wie durft hem te vertellen waar hij de diepten kan vinden!?"
Het bleef even stil.
"Iedereen weet toch dat de diepten bij de Golgari horen!?"
Het publiek lachte luid, en Darijo besefte dat hij daar dus niet moest zoeken.
"Maar de Simic heeft zich ook in de diepten gewaagd!"
Het publiek was weer stil, en Darijo zag hoe iemand van het publiek zich naar voren wurmde en met een tentakel de dikke man probeerde te grijpen. Darijo pakte daarop zijn zwaard en sneed de tentakel door, waarop het publiek hard juichte. Het was Darijo nu duidelijk dat hij de doorgang bij de Simic moest zoeken, want zij voelden zich verraden door iemand die het aan Juri verteld moest hebben.

{=*warmind infantery}

Maar de show was nog niet afgelopen. Toen het publiek weer rustig was, kondigde Juri het hoogtepunt van zijn show aan. Achter hem verscheen een hand, van waaruit vuur ontstond. Het vuur laaide hoog op, en kreeg de gestalte van een soldaat, die klaar was voor een gevecht.
"Dit is een ultieme soldaat! Het is gewild door verschillende gildes. Ja, Aurelia en Niv-Mizzet hebben zelfs samen gewerkt om hem te vangen, maar dat is ze niet gelukt! In plaats daarvan is hij vrijwillig naar Rakdos te komen om hier roem en eer te halen! Wie kan hem verslaan en wordt de nieuwe Ultieme Soldaat?"
Darijo, die vanuit de Orzhov geleerd heeft dat niets gratis of vrijwillig is, zei:
"Vrijwillig! Hoeveel geld was er mee gemoeid dan?"
"Bij Rakdos denken we niet in geld! Maar ik geloof dat deze meneer de uitdaging aan wilt gaan!"
"Alleen als er gewed wordt op wie er gaat winnen!"
Iedereen lachte luid.
"Wedden? Iedereen weet toch dat deze vuursoldaat van iedereen wint! Daar hoeft niemand geld voor in te zetten!"
"Dan wil ik een van jullie wapens wel als ik toch weet te winnen!"
"Vooruit! In dat onwaarschijnlijke geval mag je iets uitzoeken als je wint!"
En aldus begon het gevecht. Terwijl zijn tegenstander op hem af rende, probeerde Darijo met zijn felle slag in een keer het gevecht te winnen. Maar in tegenstelling tot tegenstanders van vlees en bloed, is deze tegenstander gemaakt van de elementen zelf, dus toen die geraakt werd, ging het zwaard dwars door de rechterschouder heen, maar het leek hem niet te deren. Maar de tegenstoot van de vuursoldaat kwam wel hard aan bij Darijo.
"En dan heeft hij nog geluk dat de vuursoldaat alleen is vandaag. Als hij in een team vecht, is hij meestal twee keer zo sterk!"
Terwijl het publiek juichte bij deze kreten, besefte Darijo dat hij de vuursoldaat alleen kon uitschakelen als hij hem wist te raken op de paar plekken die wel vaste vorm hadden. Maar de vuursoldaat zal die plekken natuurlijk verdedigen ten koste van alles. En dus verzon Darijo een list.
Hij stak zijn been tegen de rechter scheenbeen van de vuursoldaat, omdat die vaste vorm had. Hierop struikelde hij over Darijo's been. De poging van de vuursoldaat om zijn evenwicht te bewaren was voor Darijo het moment om toe te slaan. Hij sloeg deze keer aan de linkerkant en zijn slag was hard genoeg om de vurige verschijning te onthoofden. De vaste vorm bij zijn nek links en zijn schouders brak in twee stukken, waarna het vuur op de grond neer viel en uit doofde. De vuursoldaat was uitgeschakeld en Darijo had gewonnen!



"Een historisch moment heeft zojuist plaats gevonden! We hebben namelijk een nieuwe Ultieme Soldaat! Maar een ultieme soldaat is niet compleet zonder een fatsoenlijke wapenuitrusting, en daarom mag hij iets uitkiezen van mijn wapencollectie!"
En die wapencollectie was GROOT! Darijo zag een heleboel zwaarden in allerlei soorten en maken, harnassen en vele wapens die hij nauwelijks kende. Maar wat hem het meest op viel was een blauw oplichtend ding wat eruit ziet alsof het een arm moet verstevigen en versterken, maar veel te groot lijkt om ooit door een mens te zijn gedragen.
"Is dit ook van jou, Juri?"
"Ooit heeft iemand van de Selesnya een olifantensoldaat gestuurd, die dit droeg aan een van zijn armen. Hiermee kon hij een zwaard hanteren, en hij zei dit nodig te hebben als hij andere gildes ontmoet. Maar helaas voor hem had hij teveel brandbaar materiaal meegenomen vanuit Selesnya, zodat hij een eenvoudige prooi was voor de zojuist verslagen vuursoldaat."
Darijo stak zijn arm erin om te zien hoe groot die olifant geweest moest zijn, en tot ieders verbazing begon het ding te krimpen, totdat het goed om Darijo zijn arm paste.
"Ik geloof dat ik het goed kan gebruiken, want ik moet nog naar de Simic om die doorgang naar de diepten te vinden."
Onder luid gejuich verliet hij het podium, en na het einde van de show nam hij een welverdiende nachtrust, om de volgende dag zijn tocht naar de Simic te beginnen.



Na een ontbijt van vlees van eerder vergane deelnemers van de show ging Darijo op weg naar de Simic om daar de dieptes te zoeken. Hoe dichterbij hij kwam, hoe meer groen er was te vinden, en wat er in de lucht vloog waren deze keer echte levende vogels. De enige aanwijzing dat hij niet per ongeluk bij de Selesnya was aangekomen zag hij in de vorm van een enorme tong die af een toe een vogel uit de lucht plukte. Dat moet een gemanipuleerde kikker zijn, en dus van de Simic.
Het volgende moment greep de tong naar Darijo zelf. Het was alleen niet sterk genoeg om Darijo mee te trekken, maar nieuwsgierig als Darijo was ging hij zelf mee. Het afsnijden kon altijd nog. Toen Darijo zag wat voor monster bij de tong hoorde, was hij erg verbaasd: Hij was gegrepen door een krokodil! Darijo verzette zich weer tegen de tong, want hij zag nu ook de ingang van iets wat een grot op weg naar de dieptes kan zijn.
Maar de tong begon sterker te worden, en Darijo zag dat de krokodillenkikker leek te groeien. Toch maar de tong doorsnijden dus. Daarop ging het monster over in de aanval zoals gewone krokodillen doen, maar die wist Darijo te ontwijken. Toen de bek van de krokodil was gesloten, zag Darijo zijn kans: Hij sprong op de bek zodat die niet open kon, en begon op de krokodillenkikker in te slaan. Het duurde even voordat hij door het pantser heen was, en toen het uiteindelijk was gelukt, was Darijo er zelf ook moe van geworden. Maar de krokodillenkikker was geveld.



De weg naar de grot was nu vrij. Nog uithijgend van het vorige gevecht liep hij rustig binnen, en zag als eerste een drinkbeker staan. Die stond op een tableau met de inscriptie:
"Izzet groef naar de diepten van Ravnica's verleden. Selesnya volgde zonder angst."
Durfde Darijo het op te drinken? Hij herkende zoiets hooguit vaag, maar bij de Selesnya of Izzet gaan behoren beviel hem niets. Toch had hij door het gevecht van net dorst gekregen, dus dronk hij de beker toch leeg.
Daarop liep Darijo door de grot op weg naar de diepten, en al gauw bemerkte hij dat het drankje een positieve uitwerking op hem had. Hij zag vleermuizen rondvliegen en overal ogen om hem gericht, maar een tentakel die naar hem wilde grijpen kwam niet ver. Het werd tegengehouden door een magisch schild die met Darijo mee ging. Zo liep Darijo veilig door de grot die bij de Golgari leek te horen, tot hij aan kwam bij een grote ondergrondse ruimte.



De ruimte bleek opvallend goed belicht voor een ondergrondse ruimte. De ruimte blijkt vol resten van grote oude half vergane gebouwen te zijn, en de grond staat deels onder water. Darijo bekeek dit met grote ogen en concludeerde dat dit een van de door hem gezochte oude dieptes van Ravnica moet zijn.
Ineens zag Darijo dat hij werd aangestaard door een evengroot oog. Het oog hoort bij een visachtig wezen, die zichtbaar mutaties heeft ondergaan zodat hij over land kon kruipen. Uit de vinnen zijn armen gegroeid, en in een van de handen houdt het een langwerpig wapen vast met een scherp blad aan het uiteinde. Dit moet van een bewaker zijn geweest. Is deze gemuteerde vis de bewaker van deze diepte?
In eerste instantie interesseerde het wezen Darijo weinig. Zelfs niet toen het wezen in de aanval over ging. Maar de eerste slag was raak, en Darijo voelde de pijn. Het drankje van de Selesnya was kennelijk uitgewerkt, en Darijo moet nu zelf weer voor zijn leven vechten. Maar de slagen van Darijo leken zijn tegenstander weinig te deren, terwijl de slagen van die tegenstander niet af te weren waren. Gelukkig deerden deze slagen Darijo ook niet zoveel. Dan probeerde Darijo met een van zijn krachtige slagen de staart van de romp af te hakken.
De vis ontweek deze slag, maar leek geen zin meer te hebben om verder te vechten. In plaats daarvan begaf het zich naar de richting waar Darijo zojuist nog stond, alsof niet Darijo, maar de vissenmutant voor een doorgang aan het vechten was. Waarom begreep Darijo niet, maar hij kon in ieder geval nu verder uitpluizen wat hier nog te vinden was.



Darijo liep naar een van die oude gebouwen, en herkende algauw de architectuur van het gebouw. Het bestaat uit een heleboel pilaren, die van boven met elkaar verbonden zijn met ronde bogen. Bovenaan deze bogen ontstaat zo een netwerk van wegen, waarover water vervoerd kon worden.
Nu rest er alleen nog een gevulde drinkbeker, zoals bij de ingang van de tunnel naar deze diepte. Darijo probeerde te lezen welke inscriptie erbij stond, maar hij wist niet te ontcijferen wat er stond. Zijn Oud Ravnicaans was kennelijk wat weggezakt. Op goed vertrouwen dronk hij dus maar uit het drankje, want het vorige drankje had een goede uitwerking.
Darijo voelde bij dit drankje ook meteen dat het begon te werken. Zijn armen werden dikker en hij groeide wat, zodat hij uit zijn kleren barstte. Van dit idee gingen zijn nekharen recht overeind staan. Waren het wel nekharen? Toen hij eraan voelde bleken het harde stekels te zijn, in een soort vlies aan elkaar verbonden. Hij probeerde het vliesje in zijn zicht te duwen, en zag dat het een kleur kreeg als van de vissenmutant waar hij zojuist tegen vocht. Zijn hand was inmiddels ook gemuteerd, want de huid van zijn arm zat vol schubben. Het leek een beetje op de krokodillenkikker waar hij voor de ingang tegen had gevochten.
Niet veel later stopte zijn mutaties, en zag hij in de weerspiegeling van een plas in de grond tot wat voor beest hij was gemuteerd. Het had iets weg van de kikker waar die krokodillenwezen ook op leek, en een reptiel waarvan hij niet thuis kon brengen wanneer hij die was tegengekomen. Dat waren kennelijk de mutaties van de vis waartegen hij vocht.
Toen hij terug keek, kon hij ineens de inscriptie bij de drinkbeker lezen. Het stond niet in mensentaal, maar in mutantentaal geschreven. Daarom kon hij het net dus niet ontcijferen. Maar nu leest hij: "Wij hebben de essentiële delen van jouw lichaam verenigd met die van verscheidene wezens tegelijk. Jij bent welkom!"



Darijo, of het beest wat ervan geworden is, is dus kennelijk in het terrein van de Simic beland. Want wie anders heet mutanten welkom? Hij bleek ook niet alleen te zijn. Mensen hadden toegezien hoe hij onder invloed van het drankje muteerde. Hier zullen dus niet veel schatten meer voor het oprapen liggen. Althans, niet voor mensen. Maar als beest kan hij die mensen nu makkelijk aan, dus Darijo ging toch verder rondneuzen bij de gebouwen.
Tussen de mooie boogvormige poorten door bleken ook veel slechter afgewerkte poorten in de muren te zijn gemaakt. Zijn beestenbrein was niet in staat te verklaren waarom zulke poorten elkaar afwisselden. Maar algauw kwam de verklaring door een tot nu toe dichte muur aanstormen.
Die verklaring was er in de vorm van een klein groen mannetje met puntige oren, die zich er kennelijk niet van aan trok wat er in de weg stond. En nu probeerde het dwars door Darijo heen te rennen. Maar dat gaat zomaar niet! Met beestachtige woede maakte hij het aardmannetje een kopje kleiner. In zijn woede doodde hij ook nog bijna de mensen die in tegenstelling tot het aardmannetje wel door de nette poorten liepen.
Een van die mensen ontweek nog net een verdwaalde uithaal, en voordat zij voorbij waren zei de ene tegen de andere: "Ik had nog zo gezegd, je moest het aardmannetje niet ons soldaten laten leiden, maar alleen de weg van onze patrouille." Daarna zag Darijo ze niet meer, ze leken ergens voor op de vlucht. Darijo keek naar waar het trio vandaan kwam, en zag waar men voor vluchtte.



Er kwam een groot monster op hen afgerend. Het droeg op de rug nog wat grafstenen, maar zag er verder uit als een oerwezen. Het lijkt erop dat de dood zelf is geëvolueerd tot dit monster, want onder invloed ervan stonden sommige zombies nog zelfstandig op uit overgebleven graven.
Vergeleken daarmee was het monster waarin Darijo was veranderd maar een klein mormeltje, dat dan ook met de staart tussen zijn achterpoten wegvluchtte. Maar zijn menselijke nieuwsgierigheid liet hem af en toe even omkijken om te zien of het monster naderde of dat hij wist te ontkomen.
Dat kon hij beter niet doen, want hij struikelde bij het omkijken. Al liggend keek hij of hij al gegrepen werd, en toen viel hem iets anders op: Darijo was gestruikeld over het blauw oplichtende wapenuitrusting die hij bij Juri's show had gewonnen, en die tijdens het muteren van zijn arm was gevallen. Hij herinnerde zich nog de woorden van Ultieme Soldaat die erbij hoorden, en bedacht dat een Ultieme Soldaat nergens bang voor mag zijn.
Als Darijo dus een Ultieme Soldaat is, moet hij dat ook bewijzen en tegen het oermonster gaan vechten. Hij pakte dus zijn wapenuitrusting op, en het viel hem op dat zijn arm weer normaal is: Het drankje die hem deed muteren is nu kennelijk ook uitgewerkt. Hij pakte daarop zijn zwaard en stond klaar voor het gevecht.

Maar het oermonster was helemaal niet van plan om met Darijo te vechten. In plaats daarvan gebaarde het om samen met hem mee te trekken op zoek naar een uitgang. Omdat Darijo tot hier menselijk was geweest, kon hij zich herinneren hoe hij hierbinnen was geraakt. Hij leidde het oermonster dus tot aan de uitgang, en gebaarde dat ze door de lange tunnel moesten gaan.
Darijo en de zelfstandige zombie konden daar makkelijk doorheen, maar de doorgang leek te nauw voor het oermonster. Het oermonster stuurde hen vooruit, en toen zij op veilige afstand waren beukte het oerwezen zich een weg door de tunnel heen. Uiteindelijk waren ze alle drie buiten. Darijo keek nog een keer door de tunnel heen, en zag dat er nog wel een doorgang was, maar dat er behoorlijk veel puin lag van het geweld van het oermonster.
Toen zij verder trokken, viel het Darijo op dat de krokodillenkikker die hij had geveld weer tot leven was gekomen en met hun mee ging. Darijo leidde het gezelschap verder langs de weg waar Darijo zelf langs is gegaan toen hij op zoek was naar de oude Dieptes. Terug bij Juri wekte het oermonster ook de vuursoldaat weer tot leven, en die ging ook mee. Uiteindelijk kwamen zij weer terug bij het beeld waarvan Darijo als een van de weinigen wist dat een bruut van Boros het had vernield. En niet eens meer tot zijn verbazing sloot die bruut zich ook aan bij het gezelschap, net als Darijo's slachtoffer die zijn laarzen wilde lenen, en waarmee het avontuur allemaal was begonnen.



Uiteindelijk kwamen zij bij het gebouw aan waar Darijo was verhoord door de man met de muntenketting. Darijo gebaarde zijn gezelschap dat ze buiten moesten blijven staan, en ging alleen naar binnen. De man met de ketting zat daar achter zijn bureau en keek ongeïnteresseerd op. Maar toen hij Darijo herkende en het wapenuitrusting om zijn arm zag, nam zijn interesse sterk toe:
"Ik zie dat je in de dieptes een schat hebt gevonden. Als je die aan mij geeft, ben je weer een vrij man."
Maar Darijo vertelde dat hij die schat niet in de Dieptes heeft gevonden, maar bij Rakdos. In plaats daarvan staat het resultaat van zijn zoektocht buiten te wachten. De man ging mee naar buiten en viel bijna flauw van wat hij daar zag. Darijo stelde hem gerust dat zij bij hem horen en bereid zijn om voor de Orzhov te vechten tegen de andere Gildes.
"Je hebt mijn verwachtingen overtroffen! Het monster met de grafstenen op zijn rug ziet er zeer geschikt uit om met ons mee te vechten. Maar de andere wezens mogen niet mee. Zij zouden zomaar kunnen overlopen naar hun eigen gilde. In plaats daarvan mag jij met hen een oud moeras bewoonbaar maken. Jij mag dan de woningen verhuren en krijgt daarvan een inkomen waarmee jij de rest van je leven rijk van zult zijn!"
Daarop ging Darijo en zijn gezelschap die meer zijn grootte hadden naar het moeras toe, en als een goed team maakten zij het gebied bewoonbaar: De krokodillenkikker zuiverde het gebied van ongewenst leven. De bruut sleepte de grote stenen op hun plaats tot de bouwwerken klaar waren. Darijo en de zombie deden het fijnere werk, voor zover zombies dat kunnen doen. En de vuursoldaat zorgde voor de verlichting, totdat de gebouwen en het moeras zelf versierd waren met overal brandende toortsen die het geheel een aangenaam aanzien gaven.
Toen het moeras in Orzhov stijl was ingericht, leverden zij het project op en gingen er zelf als eersten in wonen. De huurders meldden zich al snel en zij hadden verder een rustig leven, zolang hun oermonster in staat was om Orzhov te verdedigen tegen gevaarlijke acties van de andere Gildes.

Bedankt voor het lezen!

Groeten, Johannes.