Dustin (Amsterdam) (33)

11-10-2014 00:21:00

De afgelopen jaren heb ik flink wat in Europa gereisd voor een hoop Grand Prix toernooien, maar nu kreeg ik de unieke kans om een keer verder te reizen: GP Shanghai had nog meer L3's nodig en bood daarom room sponsorship aan, waardoor het voor mij opeens betaalbaar werd om een keer wat verder weg te reizen voor een GP. Ik ben erg blij met deze gelegenheid en vertel jullie graag alles over mijn ervaringen in het Verre Oosten!

Maandag 29 septemberOmdat het een verre vlucht is, lijkt het me verstandig om erg ruim op tijd aanwezig te zijn. Ik vlieg om 17.30 uur, dus ik vertrek om 15 uur van huis, kom 15.30 op Schiphol aan en om 15.35 ben ik door de douane en is mijn bagage ingecheckt. 15.40 ben ik op de gate en heb ik bijna 2 uur lang helemaal niets te doen. Hmm. Beter veilig dan te laat en mijn vlucht missen, maar ik had dus gewoon langer kunnen slapen en minder hoeven stressen.

De vlucht is lichtelijk onaangenaam: ik zit naast een Chinees die voortdurend ranzige geluiden produceert en de afscheiding van persoonlijke ruimte niet al te serieus neemt. Hij ruikt niet al te fris en zit met zijn zweetsokken voortdurend tegen me aan, erg irritant.
Ik ben geen held wat betreft slapen in het vliegtuig, dus ik kijk maar liefst 3 films. Geen erg geschikte programmering, 2 van de 3 zijn behoorlijk heftig. Eerst een film (The Fault in Our Stars) over 2 verliefde tieners. Wat de twist is? Ze hebben allebei terminale kanker... en dat wordt op erg gevoelige wijze in beeld gebracht. Daarna even ter ontspanning de Hunger Games: Catching Fire, om af te sluiten met een film (The Normal Heart) over de AIDS epidemie in de jaren 80 in de VS, het wordt erg helder gemaakt hoe ontzettend eng die periode geweest is voor de gay community.

Dinsdag 30 septemberBehoorlijk moe kom ik aan in Shanghai; maar zoals Schiphol niet echt in het centrum van Amsterdam ligt, ligt Pudong International Airport echt een enorm eind buiten de stad. Ik moet een metro kaartje kopen, maar dat kan alleen met cash betaald worden. Op zoek naar een pinautomaat dus! Dat is een flink eind lopen, maar eindelijk vind ik er een. Alleen accepteert die mijn pasje niet... Ik heb gelukkig wat cash in euro's bij me, en informeer bij Travelex wat ik voor 50 euro aan yuan kan krijgen. Ik krijg niet alleen een schandalige koers, ook moet ik 60 yuan (bijna 8 euro) transactiekosten betalen. Als ik zeg dat ik nog even erover na denk, wordt opeens de commissie verlaagd tot 30 yuan, dus doe ik het maar: ik heb toch echt geld nodig. Ik krijg voor 100 euro 680 yuan, dus dat is eigenlijk meteen al 100 yuan weggegooid geld. Ach ja, de reis was toch al bizar duur.
Meevaller: de metro kost 8 yuan (een euro), daarvoor reis ik 55 km in bijna 2 uur tijd. Vergelijk dat eens met de Nederlandse prijzen voor openbaar vervoer...Vanaf de metro halte is het nog een kwartier lopen naar het hotel, het is inmiddels na 14 uur als ik eindelijk aankom (geplande landingstijd was 10 uur). Ik wil eten, douchen en slapen, maar eerst nog even inchecken, alleen een formaliteit, toch? Ik heb alles via internet al betaald, maar ze vragen me opeens om 1000 yuan extra, wat ongeveer de prijs is die ik voor 2 nachten samen heb betaald. Een deposito, voor de veiligheid en om de minibar van te kunnen betalen. Maar ja, ik heb niet zoveel geld, en ik heb geen behoefte om bij het uitchecken zo'n stapel cash mee te krijgen. Dit blijkt niet onderhandelbaar, maar er is een bank om de hoek waar ik kan pinnen. Een frustrerend half uur later blijkt dat ook hier mijn pasje niet werkt, en ik dus een andere manier moet verzinnen om aan geld te komen. Ik heb wel een bewijsje van de bank dat ik heb geprobeerd 1000 yuan te pinnen, de hotel receptionist is zowaar toeschietelijk en ik kan mijn kamer in (met nog ruim 600 yuan in contanten).
De kamer ziet er erg mooi uit, maar alles is made in China, dus erg gammel en slecht afgewerkt. Alles is op het gezicht wel schoon, maar het tapijt voelt ranzig en het ruikt niet bepaald fris. Op goed geluk loop ik een stukje een straat in en zie een restaurant dat er erg Chinees uit ziet. Ze hebben geen Engelse kaart, ze spreken geen Engels, maar een klant helpt me. Ik bestel een gerecht met groenten en noedels. Dat blijkt een enorme kom pittige runderbouillon met noedels en wat groenten te zijn... vooral pittig, duidelijke vleessmaak, en niet mijn ding. Maar ik heb me voorgenomen me niet al te strikt aan mijn vegetarische levensstijl te houden nu ik hier ben, dus ik eet braaf alles op.
Na een dutje van 2 uur en wat uitzoekwerk op internet, krijg ik een plan om aan geld te komen zonder mijn lichaam te hoeven verkopen: ik mail Pierre Laquerre, een Franse L3 die ook naar GP Shanghai komt en van wie ik weet dat hij ook al vandaag is gearriveerd. Ik vraag hem of ik wat geld van hem mag lenen (ik kan het meteen per giro naar hem terugboeken), en dan loop ik het hotel uit om wat te gaan eten. Ik heb nog geen 10 meter afgelegd als ik tegen Pierre aan loop! Hij heeft ook een lange vlucht gehad en is gebroken van de hele reis, deelt mijn mening over het hotel, maar we spreken af morgen samen de stad in te gaan en dan kan hij me ook geld lenen.
Het avondeten is raar... ik bestel paling met bittere meloen; heerlijke saus, maar de paling is meer graat dan vis en eet ontzettend onhandig. Als bijgerecht wat groenten, die blijkbaar met blokjes varkensvlees en glasnoedels worden geserveerd, samen met een saus die uit pure natriumglutamaat bestaat. Daarbij een glas watermeloensap, wat gewoon gepureerde lauwe watermeloen is. Nog geen groot fan van het eten hier, tot nu toe...
Wat andere dingen die me opvallen: het is een enorme herrie, mensen toeteren voortdurend en praten erg luid. Medewerkers van de douane en de bank hebben natuurlijk geen naamplaatje, maar alleen een nummer. Schoonmakers dragen goedkope pakjes die nog door Mao zelf in elkaar zijn geflanst, ziet er erg triest en communistisch uit. Vliegveld en metro doet alle mededelingen in schrift en via omroep zowel in het Chinees als het Engels, maar op straat en in restaurants/winkels is alles uitsluitend Chinees.

Woensdag 1 oktoberIk slaap als een blok en word zowaar min of meer uitgerust wakker. De douche is een enorme meevaller: het ziet er niet uit, maar er komt voldoende en warm water uit, en ik voel me weer enigszins fris. Pierre en ik lopen onderweg naar de metro een supermarktje in om wat mineraalwater te kopen, en ik neem meteen 2 broodjes mee; vers van de bakker, en zoals de verpakking zegt: healthy and tasty. Dat zijn dus twee leugens, 3 als je het "vers" ook meetelt. De een heeft een vulling van rode bonen, de ander van gele room. Die hebben ze ook bij de Japanse toko, maar daar zijn ze wél lekker.
We besluiten richting het oosten te reizen, een half uur met de metro (voor 4 yuan, 50 eurocent). Het People's Square is enorm, omringd door ontzettend veel ontzettend hoge gebouwen. Pierre weet te vertellen waarom de gebouwen zo hoog zijn: niet vanwege ruimtegebrek of omdat de grond zo duur is, maar omdat de grond erg poreus is en je minstens 50 meter diep moet boren voor je stabiele bodem tegenkomt waarin je kunt heien. Dus om die kosten eruit te halen, moet je wel flink wat verdiepingen bouwen.
De eerste attractie: het Shanghai Museum! Gratis entree, maar wel ruim een half uur in de rij om binnen te mogen; uitgebreide security check, waar we een slokje uit onze waterflesjes moeten nemen om te bewijzen dat het geen chemicaliën zijn, en ik mijn aansteker moet inleveren. Het museum is enorm en erg rijk opgezet, met een uitgebreide collectie over Chinese historie. We beginnen bovenin, waar kostuums en maskers van etnische minderheden hangen. Een plakkaat vertelt hoe trots China is op al deze diversiteit en hoe blij ze zijn om de cultuur van al deze groepen te kunnen laten zien. Tja, dat is dus propaganda, want de Han Chinezen hebben jarenlang de andere etnische groeperingen onderdrukt en zelfs in zekere mate genocide gepleegd. Het voelt als het Staatsmuseum van Duitsland dat in 1946 trots laat zien hoeveel diversiteit er altijd in Duitsland is geweest en traditionele kostuums van Joden en Roma tentoonstelt... maar misschien zoek ik hier te veel achter.
Verder een enorme collectie munten, jade siervoorwerpen, porselein, brons, tekeningen op rijstpapier en noem het maar op, maar niet erg veel toelichting. Vooral erg veel meer van hetzelfde, en wij missen de kennis om dit volledig te kunnen waarderen. Bovendien beginnen onze magen te knorren, dus we gaan op zoek naar iets eetbaars.
We vinden niet zo snel iets in de buurt, dus we beproeven ons geluk in het metro station, waar ondergronds een halve stad met winkeltjes en eettentjes is. Eerst een drankje bij Coco; er staat een enorme rij, dus het moet wel goed zijn! Pierre neemt een yoghurt-mango (smaakt als mango limonade), ik neem iets wat melk-thee heet. Lauwe zooi met balletjes en vlokjes erin, ontzettend ranzig, en geen idee waar het naar zou moeten smaken. De tweede slok weet ik wat ik moet verwachten en valt het mee, maar na nog twee slokken besluiten we onze drankjes maar weg te gooien.
Pierre koopt veilig en saai een sandwich met ei en ham (gortdroog, die verdwijnt ook na de helft in de prullenbak), ik ben wat avontuurlijker en koop dingen die ik niet eens kan benoemen: een rol sushi met een vulling van ongedefinieerde smurrie, een bal rijst met daarin omelet en groente, en een rolletje waarop "sweets" staat maar dat bitter en oneetbaar is. Ik ben voorstander van experimenteren, maar meestal heb ik daar iets meer geluk of succes mee.
De volgende grote attractie is de Bund, volgens Trip Advisor de nummer 1 attractie van Shanghai! Een enorme boulevard, uitzicht op het water, en vooral ontzettend veel mensen. Geen idee wat hier leuk aan is. Meestal zorgt open water voor een frisse lucht, hier kan het hooguit de ergst stank weghalen.
Als ik Shanghai in 3 woorden moet samenvatten: stank, herrie, drukte. De lucht stinkt enorm naar uitlaatgassen, maar het is erger als je ook nog de zweetlucht van mensen erbij mengt, en in de buurt van eettentjes wordt de stank ondraaglijk. Alles plakt en kleeft, en het voortdurende getoeter maakt me langzamerhand gek. En overal mensen, drukte, iedereen dicht op elkaar geplakt en tegen elkaar aan botsend. Het is ook heel normaal om met veel geluid een rochel op te hoesten en die op de grond te kwakken.
Na de Bund lopen we het oude Chinese centrum in, allemaal kleine straatjes waar eten wordt verkocht en dus inderdaad de lucht niet te harden is. Ik wil altijd afwijken van de grote straten en wat dwalen, dus we komen in achteraf steegjes terecht en kijken bij mensen thuis naar binnen. Armoede alom, piepkleine huisjes, maar wel gezellig. En natuurlijk overal de stank van Chinees eten. Binnen 2 minuten zien we meerdere mannen tegen muren aan plassen, dat verklaart waarschijnlijk ook een deel van de reuk.
Inmiddels is het 6 uur en donker, dus we gaan terug naar ons hotel om even te rusten en daarna uit eten te gaan. Pierre blijft tot en met woensdag, maar hij is nu al aan het overwegen om zijn ticket om te boeken en maandag naar huis te gaan. Ook ik ben nog absoluut geen fan van Shanghai en hoop dat morgen leuker wordt...
Bij de ingang van het hotel komen we Raymond Fong tegen, een Engels-Chinese L3 die vanaf vanavond een kamer deelt met Pierre. Hij was net op weg om iets te eten te gaan zoeken, maar vindt het prima nog een uurtje te wachten en samen met ons uit eten te gaan. We zijn het er over eens dat we lekker eten willen, dus we gaan niet Chinees eten maar kiezen een van de vele Japanse restaurants in de buurt. Duurder dan Chinees, goedkoper dan in Nederland, en lekkere pure gerechten, vergezeld van een glas pruimenwijn.
We gaan vroeg naar bed, morgen heeft Raymond de Judge Conference en willen Pierre en ik nog zo veel mogelijk van de stad zien. Tot nu toe is de trip behoorlijk teleurstellend, ik had er meer van verwacht en had gehoopt dat ik het echt de moeite waard zou vinden. Blijkbaar is dit soort reizen of landen niet aan mij besteed, maar ik ga pas een eindoordeel vellen als ik eenmaal weer thuis ben.

Donderdag 2 oktoberIk ben gisteravond vergeten ontbijt te regelen, dus ik eet wat studentenhaver en een flesje water; prima, want ik moet me sowieso een beetje haasten. Ik check vandaag uit, en check meteen weer in op een andere kamer in hetzelfde hotel. Vanaf vanavond heb ik room sponsorship, en deel ik een kamer met Loco, L2 uit Maleisië. Gelukkig kan ik om 10 uur 's morgens al de kamer in, dump mijn tas en ben om 10.30 weer beneden, waar ik met Pierre heb afgesproken om weer een dag samen in deze prachtige stad door te brengen. Pierre heeft inmiddels geprobeerd zijn terugvlucht te vervroegen, maar dat gaat hem een smak geld kosten, aangezien noch zijn hotel noch de vlucht kosteloos geannuleerd kunnen worden. Hij gaat dus twee dagen op zijn hotelkamer zitten werken, onder andere aan een aantal judge projecten.
Als we eindelijk besloten hebben wat we gaan doen en hoe we daar gaan komen, ontmoeten we in de lobby Mackenzie Stratford, L2 uit Australië. Ik heb een keer eerder met hem samengewerkt in Manchester, ontzettend leuke vent om mee rond te hangen, dus ik stel onmiddellijk voor dat hij met ons meegaat de stad in.
Vandaag is de tweede dag van de Nationale Feestdag in China, en de drukte is verschrikkelijk. Op straat worden we meegesleurd in een enorme mensenmassa, je kunt niet voor of achteruit, erg benauwend en claustrofobisch. De stank van mensen en street food is vandaag nog erger dan gisteren, ik word er misselijk van. Gelukkig zijn we op weg naar wat volgens de reisgids een oase van rust is, de twee-na-mooiste tuin van heel China, de Yu Garden. Het kost ons bijna 2 uur om er te komen, en dan wacht ons weer een typische Shanghai ervaring: de tuin is overvol met mensen, en de tuin is helemaal niet boeiend. Volgens Pierre en Mackenzie heb je in Japan op elke straathoek wel een tuin die mooier is, en is deze gewoon verouderd, slecht onderhouden en niet bijzonder. We bekijken wat prieeltjes, een verdwaald boompje hier en daar, en daarna gaan we in de schaduw zitten kletsen. Een heerlijk uurtje, want ten opzichte van de straat is dit relatieve rust en die is zeer welkom.
Mackenzie begeeft zich naar de Judge Conference, terwijl Pierre en ik ons naar de volgende attractie op ons lijstje begeven: de Confucius tempel, een must see volgens de reisgids. Nou ja, zal wel weer niet veel soeps zijn, maar we gaan het gewoon proberen. We lopen erheen door de oude Chinese stad (stank en mensen en smerigheid en drukte en lawaai), maar het laatste stukje lopen we opeens door Nerd Town! Overal winkeltjes met manga, action figures, op straat mensen die cosplayen, en we vinden zowaar een officiële Magic retailer die organised play doet. Zijn winkel is 10 vierkante meter groot, er zijn tafeltjes en stoelen voor exact 8 spelers, maar dit is dus waar het allemaal gebeurt! Op de stoep komen we een Amerikaanse judge tegen, maar die wist niet eens dat er dit weekend een GP was, hij is met zijn familie op vakantie en vertrekt morgen naar Beijing... De winkel eigenaar is allerhartelijkst en geeft ons beide een Chinese Game Day promo van KTK cadeau, erg gaaf.

Uiteindelijk komen we aan bij de tempel, en dit is een waar stukje paradijs. Een prachtige oude tempel, door brand verwoest en in 1855 weer opgebouwd, een mooie tuin die zowaar echt rustig is, prachtige gebouwen en gouden beelden van verschillende goden. Voor de entreeprijs van 10 yuan (ruim een euro) is ook een theeceremonie inbegrepen: een opschenking van bittere thee, een zich openvouwende parel van jasmijn en bloemen, verschillende soorten geneeskrachtige kruidendrankjes, alles vergezeld van uitgebreide toelichting en geserveerd in schattige kleine porseleinen theekopjes. Echt even een momentje van zen na alle ellende van de stad. Aan het einde blijkt er wel een addertje onder het gras te zitten: ze verkopen hier thee en porselein, je hebt al een zakje geneeskrachtige thee vanaf slechts 200 yuan (ruim 20 euro). Als we nee zeggen, wordt er flink aangedrongen, de manager komt ook wat druk uitoefenen, dus besluiten we maar weg te gaan. Jammer, maar het kan niet afdoen aan deze ervaring!

Pierre en ik eten in hetzelfde Japanse restaurant als gisteren, heerlijk eten voor eigenlijk iets te veel geld, maar na alle stank van vandaag ben ik toe aan eten dat daadwerkelijk goed ruikt en smaakt. Mackenzie en ik hebben tickets geboekt voor een acrobatische circus show, die zich in een achteraf gelegen obscuur theatertje afspeelt. De zaal zit vol blanke toeristen, dus dit belooft niet veel goeds. Maar al vanaf het eerste nummer is het duidelijk dat we goud hebben gevonden: prachtige klassieke acts, vanaf koorddansen op het slappe koord tot jongleren met een Chinese vaas, van balansacts tot contortionisme. Maar dan komt de echte klapper: een motorrijder in een holle bal, die moeiteloos over de kop gaat, rondjes boven de meridiaan rijdt en onvoorstelbare stunts doet. Dan gaat de bal open, maar niet om hem er uit te laten voor een daverend slotapplaus, nee, er komt een tweede motorrijder bij, en samen herhalen ze nog even wat stunts, waarbij ze rakelings langs elkaar scheuren. Als dan de kooi opent, komt er een derde bij, en zo blijven ze maar motoren toevoegen in die krappe bal... tot ze het slotnummer met maar liefst 7 rijders doen. Waanzinnig, we hebben anderhalf uur met open mond genoten! Vandaag lijkt de beste dag tot nu toe in Shanghai te zijn, wat kan er nog mis gaan?

Mackenzie, Raymond, Loco en ik willen nog ergens een drankje gaan drinken, maar er is niets in de buurt. Daarom spreken we af in de lobby van het hotel, maar vreemd genoeg is daar niets te drinken te krijgen. Navraag bij de receptie leert dat er een erg fraaie bar op de bovenste verdieping is, dus daar gaan we heen. Strakke uitstraling, gedimd licht, neonlampjes aan de bar, pooltafel, popmuziek, helemaal prima. Tot ik beter kijk... er zijn een paar meisjes samen aan het poolen, en ze dragen allemaal een strak zwart jurkje en een rode button met daarop een nummer. De bardame is gekleed in een weinig verhullend tijgerprintje en doet haar best ons in bedekte termen duidelijk te maken dat we hier wat kunnen drinken of ons op een andere manier kunnen vermaken. Ik betaal voor een drankje evenveel als voor mijn avondmaaltijd, en ik word erg ongemakkelijk van het onophoudelijke geblaat van de hoerenmadam en de aanwezigheid van haar meisjes, die graag even om ons heen komen hangen om de koopwaar te showen. Walgelijk, mensonterend en vooral niet waar ik voor gekomen was, het gesprek tussen mijn medejudges en mij komt niet op gang door de voortdurende aanwezigheid van de madam, en ik ga zo snel mogelijk weer naar mijn hotelkamer terug.

Vrijdag 3 oktoberVandaag gaan Mackenzie en ik iets bijzonders doen: volgens Tripadvisor een van de top 20 attracties in Shanghai, en het heeft helemaal niets te maken met China, dus de kans dat het daadwerkelijk leuk is, is erg groot. Tot nu toe was tijd samen met Mackenzie erg geslaagd, dus ik heb goede moed De beschrijving op de website is erg vaag, maar dat is ook de bedoeling...
Je wordt met een groep van 8 mensen opgesloten in een kamer en de bedoeling is om er binnen een uur weer uit te komen; om dat te bereiken is teamwork vereist en moet je puzzels oplossen. Klinkt goed! Sommige mensen hebben zelfs als tip achtergelaten dat je dit vroeg in je vakantie moet doen, omdat je waarschijnlijk terug wilt komen om een van de andere kamers te proberen... dus dit gaan we gewoon doen!
Ze hebben momenteel 5 kamers beschikbaar: 2 makkelijk, 2 medium en 1 moeilijk. Er is een groep van 4 andere Engels sprekende mensen die ook een makkelijke kamer willen, dus wij worden samengevoegd en gaan samen dit klusje klaren. Als je van plan bent om zelf nog naar Shanghai te gaan: stop met lezen en maak tijd voor een middagje Mr. X!
We laten onze tassen en telefoons achter in een kluisje en krijgen instructies: maak niets kapot, er is nergens kracht voor vereist, en wees creatief en communicatief. Er hangen overal camera's, er is een noodknop voor als iemand zich niet goed voelt, en als we echt niet meer verder komen en een hint nodig hebben, kunnen we daar eenmalig om vragen en komt een van de medewerkers ons helpen. En als je na een uur nog steeds niet ontsnapt bent, komen ze je bevrijden.
We worden meteen in twee groepjes gesplitst, beiden krijgen we een zaklantaarn en belanden we in een cel met erg weinig inhoud. In mijn cel een wc (maar die is puur ter decoratie), een wastafel en een brits, met aan de ene muur een foto van wat soldaten en een opschrift over de invasie van de Fransen in 1944 in een bepaalde streek van Marokko, aan de andere muur twee posters met daarop de woorden France (en wat Franse steden) en USA (en wat Amerikaanse steden); in Mackenzie's cel een wc, wastafel, brits, een foto van een Russisch wapenfeit uit 1943 met opschrift, aan de andere muur woordposters van Russia en Germany. En oh ja, in zijn cel staan 2 kisten (de ene met cijferslot en de andere met een hangslot) en er ligt een stuk touw. Onze cellen zijn aangrenzend, we kunnen met elkaar communiceren door te schreeuwen, via een spiegel hebben we een klein beetje zicht op elkaar, maar dat is alles.
Op de posters zijn bepaalde letters gekleurd, en er zit een kleurcode op het cijferslot. Als we de groen gekleurde letters combineren (SV bij Mackenzie en NEE bij ons), krijgen we het cijfer SEVEN, en zo kraken we de cijfercode. In de eerste kist zit een sleutel waarmee de tweede kan worden geopend. In de tweede zit een zeshoekig instrument... waar zij helemaal niets mee kunnen. Wij kijken in onze kamer rond, en onder de wastafel zit een bout met zeshoekige opening, die we er niet zomaar uit kunnen draaien; als we nu maar een stuk gereedschap hadden dat in de opening paste...
Mackenzie en zijn team maken het instrument vast aan het touw, en na een aantal keer proberen gooien ze het dicht genoeg bij onze cel zodat wij het kunnen pakken. Daarmee maken we de wastafel los, die vervolgens van de muur weggedraaid kan worden en er blijkt een verborgen kamertje achter te liggen! In die kamer vinden we een doolhof waarin een sleutel is vastgemaakt. Geen idee wat we ermee moeten, maar al snel hebben we de sleutel bevrijd. De sleutel is in de vorm van een klaverblad, erg vreemd. Laten Mackenzie en zijn vrienden nu net een klavervormige sleutel nodig hebben om een rooster mee te openen; dus wij gooien de sleutel met behulp van het touw naar hen toe (lastiger dan je denkt, de sleutel weegt minder dan het vorige stuk gereedschap), zij vinden een nieuwe sleutel en geven die weer aan ons. Het probleem is dat we niets met die sleutel kunnen, er is niets meer te ontdekken in onze kamer.
Terug naar het kleine kamertje met het doolhof; we dachten dat we allen daar al hadden bekeken, maar misschien missen we nog iets. Maar nee, er is echt niets te zien, behalve dat er twee stukken rails onder onze kamer uit steken en de kamer met twee stangen aan de grond is bevestigd en er een beugel aan zit. Hmmm... Ik krijg een helder moment, en dit is voor mij het allergaafste moment van de dag: ik ontgrendel de buizen en trek aan de beugel. De hele kamer blijkt inderdaad op rails te staan en ik kan hem met gemak naar me toe trekken! Daardoor krijgen we aan de voorkant bij de tralies ruimte, en wordt een ladder zichtbaar. We klimmen de ladder op, maar daar is een afgesloten deur; vanzelfsprekend kunnen we die openen met de sleutel die we zojuist gekregen hebben.
Overlangs via nauwe gangetjes komen we bij een nieuwe deur, die gewoon vergrendeld is. Als we die openen, staan we oog in oog met Mackenzie en zijn groep. We zijn herenigd! We kruipen verder de gang in en komen in het commando centrum. We vinden een UV-lamp en een controlepaneel, maar niets werkt. We moeten een code intoetsen om het paneel te ontgrendelen, maar hoe komen we aan die code? Gelukkig is er een hint: we moeten met de UV-lamp op schilderijen schijnen, en dan wordt duidelijk wat we moeten doen. Terug dus naar de kamers waar we begonnen, en we schijnen op de foto's en de letterlijsten. Maar nee, niets gebeurt en we lopen vast. We verspillen hier 15 minuten, en dan vragen we om een hint. Wat blijkt: je moet langdurig op de lijsten schijnen, en dan wordt er iets zichtbaar. Er hangt in de controlekamer een lijst met van boven naar beneden de vlaggen van Russia, Germany, USA, France, en bepaalde letters lichten op als je ze lang genoeg met de lamp beschijnt. Zo krijgen we weer anagrammen en vinden de code. Onder het paneel ligt een boek met daarin de laatste code, maar we hebben geen idee wat we er mee moeten en nog maar 3 minuten op de klok. We zoeken verder en verder, maar worden uiteindelijk door een medewerker bevrijd. Wat hadden we nu moeten doen? Aan de buitenkant van de cel hangt een paneel, en daarop moesten we die code intikken. Tja, we waren extreem dichtbij, maar dat hadden we nog niet verzonnen, we dachten dat we nog dieper de kamer in moesten.
Stuiterend komen we buiten, dit was zo'n ontzettend gaaf avontuur! We willen meer, maar de rest van de middag is alles al volgeboekt, en we kunnen pas vanaf 18 uur er weer in... sowieso moeten Mackenzie en ik nog naar de GP venue om voor te bereiden voor het weekend, maar we zijn vast van plan om 's avonds weer terug te komen.

Het is een flinke reis per metro naar de GP, en daar spenderen we zo'n 4 uur met praten, overleggen, plannen, voorbereiden, rondlopen en nog meer praten. Ik ben morgen Team Leader Paper, Mackenzie is mijn second-in-command. Zondag draaien we de rollen om: dan is hij Team Leader en ben ik zijn shadow, want hij heeft nog een TL recommendation nodig om zijn L3 examen te mogen aanvragen. Ik heb alles redelijk snel geregeld, maar hij is erg nerveus en blijft maar dingen bespreken met veel te veel verschillende mensen, terwijl ik alleen maar zo snel mogelijk terug wil naar Mr. X voor nog een rondje.
Het voordeel is wel dat ik nu vast kan doen wat ik meestal pas 's avonds laat of zelfs 's morgens vroeg doe: het maken van een uitgebreid overzicht van wat ik op welk moment in de team briefing moet gaan zeggen. Omdat dit mijn eerste Aziatische GP is, wil ik zeker weten dat alles in mijn team goed gaat, en dat ik duidelijk communiceer wat er allemaal moet gebeuren.

Eindelijk is Mackenzie klaar en kunnen we naar Mr. X terug! We sluiten ons aan bij een groep van 6 buitenlandse studenten en kiezen voor de andere makkelijke kamer. Hier draait alles om symbolische interpretaties, vol vertaalfouten vanuit het Mandarijn naar het Engels (gelukkig zijn 2 van die studenten bilinguaal) en het lukt ons nagenoeg om alles op te lossen... we kwamen letterlijk 2 minuten op het einde tekort om de laatste opdracht te vervullen. Het is zo gaaf dat we nog een keer willen, maar slechts 2 van de 6 anderen willen ook nog een kamer proberen. Gelukkig mogen we het met 4 mensen proberen, maar met slechts een half team een moeilijkere kamer dan we gewend zijn, is gedoemd om te falen... we missen gewoon te veel informatie en komen slechts tot de helft van de oplossing.

Het is veel te laat en we komen pas tegen middernacht terug bij het hotel; erg onverstandig met een zwaar weekend voor de boeg, maar ik ben zo ontzettend blij dat ik eindelijk iets leuks heb gevonden in Shanghai. Tijdens de reis spot Mackenzie nog een probleem voor morgen, waar ik nog helemaal niet bij had stil gestaan: hij heeft met alle teamleden van zondag gepraat, en een van onze judges (die zowel zaterdag als zondag in het team zit), spreekt geen woord Engels. Tja, dat is best een probleem, daardoor worden team meetings en briefings een stuk stroever, hebben we bij alle communicatie een tolk nodig, en is het erg onwaarschijnlijk dat ik hem echt iets kan leren tijdens het toernooi.
Mijn oplossing is niet erg elegant: ik stel voor dat we alle communicatie in het Engels doen, en iemand uit het team daarna maar alles moet vertalen. We hebben geen tijd om zin voor zin te vertalen tijdens de briefing, we zitten al zo ontzettend krap in de tijd. Mackenzie heeft een out-of-the-box oplossing: verplaats deze judge naar een team met een Chinees sprekende Team Leader en krijg in ruil daarvoor een Engels sprekende judge terug. Als we in de lobby van het hotel Head Judge Riccardo tegenkomen, is dat meteen geregeld. En nog belangrijker: Riccardo is ook meteen enthousiast over Mr. X en wil maandag graag mee!

Zaterdag 4 oktoberTijdens het ontbijt om 7.15 uur hebben we Team Leader meeting, en legt Riccardo uit wat de focus van dit toernooi is: niet zozeer de IPG (het oplossen van problemen) maar het uitleggen van de Comp Rules (de spelregels). Het algemene niveau van spelers en judges is hier lager dan in Europa, dus hij wil dat we de mensen hier laten profiteren van onze kennis van het hoe en waarom van de regels. Hij moedigt ons ook aan om enkele regelvragen voor te bereiden en alle vragen die we tegenkomen te noteren en met elkaar te delen. Dit is voor mij een behoorlijke uitdaging: niet alleen is de set pas 2 weken uit en ken ik de kaarten en hun interacties nog niet goed, bovendien zijn de kaarten hier in het Chinees...
Een van de specifieke taken van het Paper Team is om de resultslips te knippen en te verdelen. Met 1200 spelers zijn dat 600 slips oftewel 150 vellen papier die gesneden moeten worden. In Europa hebben we daarvoor goede snijmachines die met gemak door 10 tot 20 vel papier tegelijk heen snijden, hier zijn de snijmachines made in China en is het snijden een tijdrovend drama dat een deel van de slips ernstig verminkt.
Afgezien daarvan alle complimenten voor de Tournament Organiser: de venue ziet er prachtig uit, royaal de ruimte om te zitten voor spelers, erg veel thematische decoratie (overal staan banners, achter het Main Stage een enorme KTK banner van 5 meter hoog en 20 meter breed, planeswalker vlaggen aan het plafond), er loopt erg veel staff in duidelijk herkenbare bruine overhemden rond. Er is zelfs voor entertainment gezorgd: verscheidene dames lopen in cosplay kostuum rond ter vermaak van de mannelijke spelers. Enkele herken ik duidelijk als Nissa of Chandra, een paar andere hebben vooral hun best gedaan zo weinig mogelijk kleding aan te trekken, afgezien van hun plateauzolen. Ik heb hier wat gemengde gevoelens bij.
De catering is prima: judges krijgen per dag 50 yuan (6 euro) cash voor drinken en snacks, en 2 coupons voor lunch en diner. In Europa krijgen we 15 euro per dag en moeten daarvan alles zelf betalen, met als noot dat op Europese GP's een flesje cola 4 euro kost, en hier 5 yuan. De lunch is een bento box met verschillende soorten groenten in vette saus, kleffe rijst en naar keuze kip of varken. Die boxen zijn ook te koop voor 15 yuan... andere snacks: worstjes, gehaktballetjes en andere vieze vleesdingen voor 3 yuan (35 cent) per stokje. Onvoorstelbaar hoe goedkoop dit allemaal is! Maar ik ga me verder niet uitlaten over de smaak van al die gerechten.

Ik ben op eigen verzoek weer Team Leader van Paper, en ik denk dat ik die taak nu redelijk onder controle heb. We hebben 7 pairing boards voor 1200 spelers, ik heb 7 leden in mijn team, dus dat past precies. Mooi detail: in Europa is de eerste name range meestal A-C, en de laatste U-Z. Ik China werken namen iets anders, en hebben de letters L en Z elk hun eigen range. Nog een erg mooi detail waar Riccardo mee kwam: in Europa hangen we bovenaan een board bijvoorbeeld A-E, in China hebben we het helemaal uitgespeld, ABCDE. Veel mensen kennen het alfabet niet uit hun hoofd, en zo voorkom je dat meneer Cheung moet vragen op welk board hij moet kijken. Simpel en briljant, en zeker iets waar ik uit mezelf niet meteen aan had gedacht.

Tijdens dit toernooi kan ik me eindelijk echt als L3 gedragen, allemaal dankzij morph. Als een morph kaart om wat voor reden dan ook zones wisselt, moet je hem revealen. Het spel is pas over als alle morph kaarten zijn revealed; als je dat vergeet te doen, krijg je een Game Loss voor Game Rule Violation, omdat je tegenstander geen enkele manier had om te verifiëren of de kaart die jij gespeeld hebt, wel echt een morph is. Dus als jij een game gewonnen hebt, je veegt je kaarten bij elkaar en vergeet je morph te revealen, tja, dan heb je retroactief de game alsnog verloren.
Game Losses gaan altijd via een L3, dus ik heb gedurende de dag een stuk of 10 van deze situaties afgehandeld. En dat gaat altijd gepaard met een kort onderzoekje naar valsspelen, gevolgd door een uitleg waarom de straf zo zwaar is. Ik heb flink wat gebruik gemaakt van vertalers, want veel Chinese spelers spreken nauwelijks Engels.

Vraag 1:

Ang heeft een prachtige Ivorytusk Fortress liggen, maar die gemene Nuang wil hem slopen met Murderous Cut. Ang besluit hem te redden door een Force Away op zijn eigen Fortress te spelen (zijn enige creature); mag hij nu een kaart pakken en weggooien?

Vraag 2:

An valt aan met haar Abomination of Gudul, Nuwa cast Deflecting Palm en kiest als bron (source) de Abomination. De spell resolvet en vervolgens gaan ze naar de combat damage step; wat gebeurt er nu?

Vraag 3:
An valt aan met haar Abomination of Gudul, Nuwa cast Deflecting Palm en kiest als bron (source) de Abomination. De spell resolvet, en vervolgens cast An haar eigen Deflecting Palm met als bron (source) de Deflecting Palm van Nuwa. Kan dit? Zo ja, wat gebeurt er in de combat damage step?

Vraag 4:
An valt aan met haar face down Abomination of Gudul, Nuwa cast Deflecting Palm en kiest als bron (source) de face down 2/2. In reactie morpht An de Abomination. Wat gebeurt er in de combat damage step?

Vraag 5:

Annchi heeft een Sultai Flayer, die Ning om zeep helpt met Throttle. Gaint Annchi nog 4 leven?

Halverwege de dag kom ik in een erg vervelende situatie terecht: Anton valt met al zijn beesten aan, Nico blockt, en ze zijn het er over eens dat Nico 3 damage neemt. Daarop zegt Anton: nou, dan ben je dood. Nee hoor, zegt Nico, ik sta op 5 en kan dit hebben. Maar volgens Anton staat Nico op 2 leven... Ik vergelijk hun scorepads en zie dat er iets mis is gegaan met lifelink: waarschijnlijk heeft Anton een keer de lifelink niet genoteerd, en heeft hij ook een keer -1 in plaats van +1 gedaan voor Nico. Mijn ruling is dus dat het het meest aannemelijk is dat Nico op 5 leven staat. Daarop protesteert Anton, want hij heeft zijn aanval gedaan op basis van de aanname dat Nico op 2 staat, als hij op 5 had gestaan had hij geen all out attack gedaan. Dus ik rule dat er een miscommunicatie is en stel voor terug te draaien tot aan het begin van de declare attackers step, maar geef natuurlijk de spelers de mogelijkheid mijn ruling te appealen.
Zie je wat hier mis ging? Ik was de hele tijd heel bewust bezig en heb het spel gereconstrueerd, en op het moment dat ik denk dat ik klaar ben, komt Anton met een nieuwe vraag die ik veel te snel beantwoord... Nico appealt de ruling, Riccardo is het een smet mijn reconstructie maar vanzelfsprekend niet met de rewind, daar is namelijk geen enkele reden voor. Er is geen miscommunicatie, er is juist een gebrek aan communicatie, en daar komen we achter door de scorepads (private information, hidden notes) te vergelijken. Als ze hadden gecommuniceerd, was er niets aan de hand geweest, en dat Anton de onjuiste aanname maakt dat Nico op 2 staat, is alleen aan hem te wijten. Er wordt dus niets teruggedraaid, Nico gaat naar 2, en Anton is dood op de back swing.
Les voor Anton: communiceer en controleer! Les voor Dustin: altijd nadenken, niet opeens je ruling aanpassen zonder te bekijken wat er aan de hand is!

De rest van de dag loopt behoorlijk soepel, maar dan gaat er iets ernstig mis tijdens ronde 8... We hebben nog een paar minuten op de klok als een van mijn teamleden naar me toe komt. Hij hangt een compleet onverstaanbaar verhaal op, waarin ik alleen het woord Head Judge herken. Nu zijn er maar 2 redenen om een HJ te halen: je wilt iemand DQ'en of je ruling is geappealed. Onervaren judges hebben niet altijd de boodschap meegekregen dat Game Losses ook via een L3 mogen, dus dat is nog een derde optie. Ik wil weten waarom ik de HJ erbij moet halen, want dat is regel 1 als je met de HJ (of je Team leader) communcieert: je zegt eerst wat de reden van je gesprek is, zodat hij de juiste prioriteiten kan stellen. Een leuk theoretisch gesprek of een discussie over een ruling is belangrijk, maar kan zeker wachten als iemand anders met een DQ of een appeal komt.
Ik vraag judge Jianguo dus of het een DQ, appeal of GL is, maar dan komt er weer een lang en onverstaanbaar verhaal. Ik probeer het nog een keer en steek 3 vingers op. Why Head Judge? 1: DQ, 2: appeal, 3: Game Loss? Maar nee, weer een heel verhaal waar ik geen touw aan vast kan knopen. Inmiddels zijn we al meerdere minuten verder en is tijd in de ronde geroepen, dus de spelers krijgen een tijdsextensie. Maar eerst moet ik nog uitzoeken wat er aan de hand is, dus ik haal een andere Chinese judge erbij om te vertalen. En dan blijkt dat Jianguo een erg belangrijke regel aan zijn laars heeft gelapt: hij heeft op eigen houtje een Game Loss uitgedeeld, zonder dat met een L3+ te overleggen. En meteen wordt ook duidelijk waarom dit via een L3+ moet gaan: hij heeft het behoorlijk verknald.
Speler A heeft Game 1 gewonnen (na 45 minuten), maar hij heeft nog een morph liggen en vergeet die te revealen. Jianguo heeft besloten dat Game 1 al voorbij is, hij een Game Loss voor Game 2 krijgt, en ze nu doorgaan naar Game 3. Dat is natuurlijk niet hoe het hoort, dus ik draai die ruling terug en vertel hoe het werkt: Game 1 was nog niet afgelopen omdat de morphs nog niet revealed waren, speler A verliest dus Game 1, en met nog 5 minuten op de klok gaan ze naar Game 2. Die ruling accepteren ze (na tussenkomst van de vertaler), maar dan blijkt dat ze al een 7 minuten extensie hadden vanwege een eerdere ruling. Inmiddels is de ronde al 5 minuten afgelopen, hebben ze de 5 minuten die nog op de klok stond toen ik erbij kwam, en die 7 minuten extra die ze al hadden, dus is hun game afgelopen als er 17 minuten na de tijd in de ronde verstreken zijn. En oh ja, dan hebben ze ook nog hun 5 extra beurten...
Wat eigenlijk een heel simpele en snelle ruling had moeten zijn, draait nu uit op iets wat het hele event zomaar 20 minuten kan vertragen. Doordat Jianguo meerdere fouten heeft gemaakt (en me nooit heeft duidelijk gemaakt dat hij eigenlijk geen woord Engels verstaat), kan het zomaar zijn dat 1000 spelers onnodig lang zitten te wachten, en ik ben hier flink pissig door. Gelukkig blijkt in de praktijk dat dit geen drama is: beide Head Judges zijn bezig met een uitgebreide en tijdrovende DQ, en de laatste slip komt pas binnen nadat deze spelers al lang klaar zijn.
Ik ben behoorlijk goed in Stress & Conflict Management, de hele ochtend tijdens de stress van het opstarten van het toernooi was ik compleet kalm en beheerst, maar nu raak ik zichtbaar van slag. Ik had zelf de indruk dat ik behoorlijk rustig over kwam, maar meerdere judges vragen me of het wel goed gaat en wat er aan de hand is, of ik niet even rustig moet gaan zitten. Blijkbaar ben ik meer overstuur dan ik zelf door had, en ik volg hun raad op. Christian heeft de tijd en kalmte om uitgebreid met me te praten, we lopen een rondje door een leeg deel van de venue en ik kalmeer weer. Het verbaast me dat ik zo heftig reageer, maar het is de eerste keer dat een van mijn teamleden iets doet wat het toernooi als geheel zo ernstig kan schaden. En wat me vooral steekt: Jianguo heeft de heel dag braaf ja geknikt, maar blijkbaar geen woord begrepen van al mijn briefings... ik was daarvoor gewaarschuwd in de Japanse cultuur, maar ik had me niet voldoende gerealiseerd dat dit blijkbaar ook in China zo werkt, en ik werd er nu opeens onaangenaam door verrast.

De laatste ronde verloopt soepel en zonder noemenswaardige incidenten, en dan is het tijd voor de debriefing en de finale van mijn team game! Zoals de bitterballen mijn handtekening zijn geworden voor toernooien die ik organiseer, is mijn team game mijn handtekening geworden voor GP's waar ik TL ben: ik laat al mijn teamleden een kaart designen, en aan het einde beoordelen we de inzendingen en kiezen een winnaar. Iedereen heeft weer wat gemaakt, en de rest van het team kiest 2 kaarten als beste uit. Ik besluit dat ze allebei een foil uit mijn mapje mogen kiezen, en de feedback die ik over de game krijg is weer erg positief. Ik ben blij dat ik na 170 mini-prijsvragen weet hoe je een goede design opdracht in elkaar zet!
De opdracht was om een Goblin voor Khans of Tarkir te maken, en dat blijkt voor velen een favoriet creature type te zijn. Een van de winnende designs was Goblin Morphling, met een hele sloot aan abilities (: mountainwalk, : becomes the target of spell or ability, : untap another Goblin, : another Goblin gets +1/-1, : another Goblin gets -1/+1) en de geweldige flavor text You got it, you got it!, een enorme knipoog naar de flavor text op Mogg Fanatic . Van de andere winnaar weet ik niet meer wat de kaart deed, die was namelijk in het Chinees geschreven, en ik herinner me de vertaling niet meer...



In Europa hebben we altijd op zondag het Judge Dinner, hier is het gebruikelijk dat al op zaterdag te doen, omdat veel mensen zondagavond al naar huis gaan. In Europa betalen judges altijd zelf voor het diner, hier wordt het door de TO aangeboden, erg gaaf! Er is een zaal in het staff hotel afgehuurd, waar een uitgebreid buffet wordt gepresenteerd. Klasse weer om te zien hoe anders ze het hier aanpakken dan ik gewend ben.

Na het diner wil ik eigenlijk vroeg naar bed, maar Mackenzie wil nog erg graag praten over zondag, hij wil tips horen en is duidelijk erg zenuwachtig, dus we zitten tot 2 uur 's morgens op de stoep te praten... niet verstandig, ik weet dat ik mijn slaap en rust tijdens zo'n event echt nodig heb, maar ik wil er graag voor hem zijn. Er is nog voldoende tijd om 4 uur te slapen, morgen om 7.15 uur hebben we weer een gemeenschappelijk ontbijt.

Zondag 5 oktoberVandaag zit ik weer op het Main Event, waar ik Mackenzie schaduw als Team Lead van Logistics. Een erg uitdagende taak, vandaag zijn er maar liefst 2 drafts, plus de Top 8 draft (maar die doet het Top 8 team, daar hoeven we ons niet druk om te maken). Maar alle minutieuze voorbereiding betaalt zich uit, Mackenzie doet een geweldige job en ik hoef weinig anders te doen dan op te letten en mijn taken als Floor Judge uit te voeren.
Tijdens de tweede draft val ik nagenoeg in slaap, gisteravond begint me nu echt op te breken... maar mijn fantastische teamleader heeft dat door en dwingt me om 45 minuten pauze te nemen! Ik stribbel eerst wat tegen (ik vind dat ik Mackenzie voortdurend hoor te schaduwen), maar dan besef ik me weer het belangrijkste advies dat ik zelf ook zo vaak heb gegeven: als je het nodig hebt, neem dan een rustpauze, we hebben niets aan slaapwandelende judges op de vloer. Dus ik doe een dutje achter de schermen en kan er daarna weer tegen aan.
De dag verloopt behoorlijk rustig, en om 6 uur is onze shift afgelopen. Mackenzie krijgt zijn felbegeerde Team Leader Recommendation van Riccardo, en iedereen krijgt een stapel boosterboxen en foils als beloning voor een fantastisch weekend. Samen met Pierre, Mackenzie en Daniel doen we nog een draftje in de hotel lobby; we hebben een setje gestempeld product meegekregen dat nog over was van de GP, maar dit is dus allemaal Chinees product, en ik ken de set nauwelijks... Ik eindig met een bizar agressief Boros deck met dubbel Trumpet Blast en dubbel Rush of Battle, maar ik ga telkens nipt ten onder en eindig kansloos 0-3. Ach ja, gelukkig was het judgen een stuk succesvoller!

Maandag 6 oktoberVoor vandaag staan er nog 2 leuke dingen op het programma, ik vlieg pas vanavond laat terug. En met leuke dingen bedoel ik dus dingen die niet typisch zijn voor Shanghai, maar die toevallig in Shanghai zijn. Het zal je niet verbazen: we gaan nog een keer terug naar Mr. X. Deze keer met een groep van maar liefst 7 judges, en we gaan de moeilijkste kamer proberen! Dit blijkt een vergissing, want deze kamer is echt te moeilijk voor ons. We verspillen 25 minuten en gebruiken onze hint dan om het eerste slot open te krijgen, en vanzelfsprekend falen we verder ontzettend hard. Als we bevrijd worden, hoor ik nog veel erger nieuws: we waren 2 sloten verwijderd van de ladder, en die leidt niet naar de uitgang, maar naar een compleet nieuwe kamer waar we een nieuwe klok van nog 2 uur zouden krijgen. 2 uur meer speelplezier als we sneller waren geweest! Helaas zijn alle kamers de rest van de dag volgeboekt en kunnen we niets meer doen hier.
We nemen een taxi terug naar het hotel (metro kost 4 yuan en een uur, taxi 30 yuan en 20 minuten), pakken onze koffers en nemen een taxi naar de volgende attractie: het Shanghai Aquarium. Volgens Trip Advisor een van de mooiste ter wereld, maar ik zie nauwelijks vissen. Het enige wat ik zie zijn ontelbaar veel Chinezen, die niet naar de vissen kijken en er van genieten, maar met hun telefoons en iPads foto's nemen en snel verder rennen. Tussen de aquaria staan wat plastic modellen van giraffen (het begin van de tropische aquaria) en pinguins (jawel, rond Antarctica zwemmen ook mooie vissen), en die zijn natuurlijk geweldig voor de zoveelste selfie. Zucht. Ik heb het echt gehad met deze sfeer en drukte. Een van de hoogtepunten is 's werelds langste onderwater tunnel, maar het is zo belachelijk druk dat mensen massaal via het noodpad langs de lopende band lopen, en je dus helemaal geen uitzicht op de vissen hebt. Echt, geen deuk aan, terwijl ik dol ben op aquaria.

En daarmee zijn we aan het einde gekomen van deze lange en bijzondere reis. De terugvlucht gaat voorspoedig, ik kijk wat films die ik me niet eens meer herinner, en thuis duik ik meteen mijn bed in. 's Avonds haal ik Luce op, die dolblij is me eindelijk weer te zien. En ik heb een paar dagen nodig om al deze indrukken te laten bezinken.

Het toernooi zelf was eigenlijk niet eens zo gek anders dan Europese GP's, al was de taalbarrière een stuk groter dan ik gewend ben en is de organisatie een stuk professioneler dan hier; maar uiteindelijk heb je een enorme groep mensen die mijn favoriete spel spelen, een clubje judges die dat alles in goede banen leiden, en een mooi maar vermoeiend weekend.
De city trip viel me enorm tegen, ik voel absoluut niet de behoefte nog eens terug te gaan naar China, zeker niet tijdens de drukke Gouden Week. Combineer dat met 24 uur in een vliegtuig en alle kosten die daarmee gepaard gaan, en ik vrees dat je voorlopig geen Chinese GP reports meer van mij zult lezen. Maar ik heb gehoord van mensen met ervaring dat andere Aziatische landen een stuk leuker zijn, dus misschien ga ik nog wel sparen voor een Japanse GP. Want judgen blijft verslavend en stelt me in staat om landen te bezoeken waar ik anders nooit zou komen, en daar ben ik elke keer weer enorm dankbaar voor!

Greetz, Dustin.