Crucifix (93)

12-10-2014 20:05:00

… en met een glimlach op mijn gezicht sacrifice ik mijn Sakura-Tribe Elder aan het eind van de beurt, wetende dat hij mij geen landje maar de sleutel tot succes zal brengen. Ik neem mijn beurt aan, tap al mijn landjes, float 4 en cast Scapeshift. Mijn tegenstander kijkt nog een laatste maal naar zijn hand, weet dat hij niets kan doen tegen een Cryptic Command en steekt mij dan de hand uit. Weer was hij net niet op tijd.

Taking it slowHoewel ik aan de keukentafel graag een control-attitude aanneem, is dat vooralsnog nooit echt een succes geweest als het om toernooien gaat. Wie mij al langer kent weet dat ik ooit Faeries heb getracht te spelen in Legacy, en hoewel ik nog steeds overtuigd ben van hun potentie is dat project helaas nooit 100% van de grond gekomen. Sindsdien speel ik een stuk agressievere decks (Dark Times in Vintage/Elves in Legacy), met aardig wat succes. Dat betekent echter niet dat ik control compleet de rug heb gekeerd, zeer zeker niet.

Ik heb lang de tijd genomen om te beslissen wat ik zou spelen in het jongste formaat op dit moment. Het leek mij een goede beslissing om het formaat eerst te laten settlen, het wat rust te geven, een meta te laten vormen. In een formaat wat al losjes aan elkaar hangt door de constante dreiging van reprints en bannings was dat wel nodig. Ik keek coverage-videos, verdiepte mij keer op keer weer in de nieuwe bannings en woog af welke decks voor mij potentie hadden en welke decks niet.

Uiteindelijk leek mij 1 ding duidelijk: ik ga geen deck spelen wat snel wint. WotC is tot noch toe zeer duidelijk geweest over het Modern-formaat: het zal een interactief formaat worden waarin een deck niet consistent voor beurt 3 zal mogen winnen (Blazing Shoal, Dark Depths, Rite of Flame en anderen zijn daar een prima voorbeeld van). Welk deck ik dus ook zou gaan spelen, dit mocht absoluut geen streven worden.

Na nog wat meer onderzoek bleek Modern een formaat te zijn waar, door het gemis van kaarten als Brainstorm, Daze, Force of Will en andere "vertragers", het tempo van het spel nog hoger lag dan in alle andere formaten. Er is amper tijd om een psychologisch spelletje te spelen (zie www.mtgtop8.com voor een actuele meta-breakdown en zie wat ik bedoel), decks gaan direct voor de win (45% van de meta is aggro, 37% is combo en slechts (!) 18% van de meta is control-georiënteerd). Ook dit is iets wat men, naar mijn idee, mee hoort te nemen in een deckkeuze: waar ga ik tegen spelen en wat is de zwakte daarvan?



Het eerste wat in mij op kwam toen ik dit door kreeg was : Electrolyze, Izzet Charm en Cryptic Command. Drie diverse en multifunctionerende kaarten die uiterst geschikt waren voor het agressieve uiterlijk van Modern. Ik kon echter niet voor het voor de hand liggende Splinter Twin-deck gaan, en wel om de volgende twee redenen niet:

Het Splinter Twin-deck is creature-based, iets wat in een creature-heavy meta niet logisch lijkt voor mij. Iedereen anticipeert immers op creatures en dus zal er ook veel haat jegens creatures zijn.

Het Modern-formaat is gebaseerd op tempo, niet op uithoudingsvermogen. Hier ligt voor mij een opening om mijn tegenstanders te verwarren, om ze te toetsen, om te zien of hun inzicht verder reikt dan waarvoor ze constant oefenen. Splinter Twin doet dit niet, maar Izzet Charm, Electrolyze en Cryptic Command individueel wel.

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de psyche die tijdens het spel naar voren komt (vandaar dat Standstill in mijn vroegere Faerie-lijst zat) en nu was er weer de mogelijkheid voor mij om daar mee te spelen: Scapeshift. Om met mijn tegenstander te spelen op een niveau hoger dan de battlefield. Om eens wat rust tot mij te nemen in plaats van wederom een gehaast deck te spelen en wat te kletsen met mijn tegenstander. Deze beslissing werd definitief toen ik de coverage-video van Jun Young Park bij de GP Minneapolis zag (https://www.youtube.com/watch?v=lSKskFiNv-g).

Scapeshift: what's the deal?Goed, dat leek mij wel een aardige breakdown van de speelstijl van het deck: het is traag, het verwart en anticipeert. Het enige wat mij nog rest uit te leggen is waarom dan specifiek Scapeshift, een groene kaart, juist de kill-conditie is. Hiervoor zijn een aantal redenen te geven:



Het deck stallt, waardoor het doorgaans in de late-game regeert. Een overdosis aan land is dan onvermijdelijk en door middel van Scapeshift is dat enorm utiliseerbaar.

Zodra men na een langere periode van stallen nog aan een kill moet gaan werken, kan dat dermate lang duren dat het voor niemand meer prettig is. Scapeshift is een 99% van de gevallen een one-shot effect, wat voor een snelle afsluiting zorgt en daarmee ook meteen voor minder risico zorgt.

Je deck is niet gebaseerd op creatures, welk ervoor zorgt dat je tegenstander automatisch G1 met dode kaarten zit.

Door het feit dat Scapeshift + Valakut, the Molten Pinnacle maar 4 mana nodig heeft om te spelen, maar wel minimaal 7 land vereist om lethal te zijn (er vanuit gaand dat je tegenstander wel wat damage heeft genomen van een shockland/fetch/Thoughtseize/etc.) hoef je je geen zorgen te maken om het beschermen van je combo – het floaten van mana is een automatisch voordeel hier.

Wacht.. Cryptic Command? Valakut, the Molten Pinnacle en Scapeshift? Hoe zorg je er dan eigenlijk voor dat je dat redt qua manabase..?

The surroundingsDe manabase van het Scapeshift-deck is inderdaad een onderwerp waar voortdurend aan gesleuteld kan worden. Het deck speelt veel blauw en rood, maar wil eigenlijk pas Mountains zien als Scapeshift geresolved is. Hiervoor zijn een aantal zeer interessante "tools" voor beschikbaar, in de vorm van kaarten als Sakura-Tribe Elder, Search for Tomorrow, Flooded Grove, Cascade Bluffs (je moet toch je Izzet Charm/Electrolyze kunnen casten) en een aantrekkelijk aantal cantrips zoals Serum Visions, Telling Time en anderen. Ook ondersteunen de 4-offs Steam Vents en Stomping Grounds dit doel; zowel Mountains die je late-game kunt zoeken voor je Scapeshift en colour-fixers die voor je paraat staan mocht het early-game echt nodig zijn.



Verbazingwekkend genoeg is door het hoge aantal shockduals de positie van Breeding Pool gedaald in het deck; typische lijsten spelen 1/2 exemplaren, daar je intuïtief zou zeggen dat dat er juist 4 zouden moeten zijn in verband met de groene manafix en de blauwe vertraging + cardselection. Het deck heeft dan ook geen moeite met 1 of 2 Mountains toch te spelen, daar het maar 1 of vereist om alles in werking te zetten. Hierna wordt het spelen van rode sources (behalve Cascade Bluffs en tegenwoordig de Frontier Bivouac) een "no-go" voor de Scapeshift-speler.

The inhabitantsDe oplettende lezer heeft inmiddels al gezien dat er inderdaad een aantal creatures worden gespeeld terwijl eerder gezegd werd dat een van de sterkere punten van Scapeshift juist het gebrek aan creatures was. Tot op zekere mate geef ik die lezers gelijk; ja, het deck speelt creatures. Het zijn echter wel stuk voor stuk creatures die óf meteen resultaat leveren voor de Scapeshift-speler (Sakura-Tribe Elder, Coiling Oracle (een persoonlijke kandidaat, al is hij nog niet standaard in de lijsten) en Snapcaster Mage) óf dermate ondersteunend zijn voor het game-plan (Courser of Kruphix, Tarmogoyf (nog steeds een van de grotere muren in MtG), etc.) dat zij hun plek toch verdienen.



Stuk voor stuk vertragen zij de tegenstander of accelereren zij de Scapeshift-speler, soms zelfs beide mogelijkheden. De ingebouwde mogelijkheid van Sakura-Tribe Elder om zowel te blocken als voordeel te leveren is een prachtig voorbeeld van het doel van de Scapeshift-speler, een toonaangevende kaart voor de algemene deckstrategie. Eenieder die wil proberen die strategie te optimaliseren zal dat principe ten alle tijden als voorbeeld moeten houden.

The neighboursHet is echter ook mogelijk om Valakut, the Molten Pinnacle op een andere manier te utiliseren: Prismatic Omen. Ik weet zeker dat mensen tijdens het lezen van deze, toch ietswat anders opgezette, primer al op die gedachte zijn gekomen en zich afvragen waarom kaarten als Prismatic Omen, Primeval Titan en Oracle of Mul Daya zich dan niet in deze vorm van Scapeshift begeven. Het antwoord ligt in de inleiding van dit stuk: het type spel dat je speelt.

De control-versie van het Scapeshift-deck (zoals hierboven beschreven) haalt zijn kracht uit bepaalde aspecten; aspecten die in de meer aggro-builds van Scapeshift teniet gedaan worden. Ja, Primeval Titan is een bakbeest. Ja, Prismatic Omen zorgt ervoor dat je al je land gewoon kunt spelen. En het is inderdaad een krachtige strategie in zijn algemeen. Maar het zorgt er wel voor dat je jezelf blootlegt voor veel meer vormen van haat, iets waar de control-speler zich tot op zekere hoogte een stuk minder zorgen over hoeft te maken.



De decks hebben een zekere overlap, maar als het om het type speler dat zich achter de decks bevindt gaat is er een heel groot contrast te zien. Neem dat mee als dit deck een leuke optie voor je is: wil je de control-rol op je nemen, of toch liever de aggro-rol? Het is een keuze die meer invloed op je deck heeft dan je zou denken.

The match-upsDe control-versie van Scapeshift heeft vanuit nature al een groot aantal redelijk goede MU's, juist door de manier waarop het zich op de meta gebaseerd heeft. Het speelt een flink aantal manieren om de aggro-spelers te vertragen, het heeft het benodigde aantal counters om de combo-spelers van zich af te houden en het laat zich niet snel verrassen door de afwachtende houding. Desalniettemin is er een sideboard waar de pilot zich mee bezig kan houden, welk ik in twee secties verdeel:

Combo: in de combo-MU heeft de Scapeshift-speler een aantal kaarten in zijn MB zitten die redelijk matig tot absoluut onnodig zijn, welke hij post-board kan vervangen met meer doeltreffende haat tegenover de combo-speler. Repeal of Electrolyze zijn prima voorbeelden van kaarten welke dan bijvoorbeeld vervangen zou kunnen worden met iets in de trend van Vendilion Clique of Swan Song. Het uiteindelijke doel van het boarden tegenover de combo-speler is vertragen door middel van onderbreking: de combo-speler mag niet zijn ding doen voor jij dat hebt gedaan. Iedere kaartkeuze zou daarop gebaseerd moeten zijn.



Aggro: hoewel het MB van het deck al redelijk gefocust is op het aggro-deel van de meta (remember: ten tijden van het schrijven van deze column 45%!), is het toch altijd handig om daar in het board wat meer aandacht aan te besteden. Kaarten als Remand blijken toch minder goed te zijn tegen bijvoorbeeld Burn; vervanging is dan een fijne mogelijkheid. Kaarten als Obstinate Baloth (ook enorm interessant in je Xx-MU's – kom maar op met Liliana of the Veil en Thoughtseize), Huntmaster of the Fells of Batterskull kunnen een verschrikkelijke tegenslag zijn in de aggro-MU's, zeker omdat de meeste spelers na G1 hun creature-removal uitboarden. Wederom anticipeert het Scapeshift-deck op deze manier op de psyche van de tegenstander en hoe hij/zij de match interpreteert, zoals het dat altijd al gedaan heeft.



The final productNa al dat gehypothetiseer over hoe het deck zich zou moeten gedragen wordt het tijd voor iets wat wat tastbaarder is: voorbeeldlijsten. Lijsten die ook daadwerkelijk gepresteerd hebben met deze achterliggende filosofie, lijsten die daadwerkelijk laten zien dat het mogelijk is om dit deck te spelen.

Hier de lijst van Jun Young Park, welk mij heeft aangezet tot het leren begrijpen van het deck. Het behaalde de 1ste plaats op de GP Minneapolis eerder in 2014. Het laat de "key-concepts" van het deck duidelijk zien en is daarom ook een van de betere voorbeelden naar mijn mening.

Een andere lijst is die van Simone Lampasona, een lijst waarmee zij een 1ste plaats behaalde op de PTQ Khans of Tarkir te Monza. In deze build krijgt Lightning Bolt een prominentere plek ten opzichte van de lijst van Jun, evenals Peer Through Depths.

Het laatste voorbeeld is een lijst van Ken Sawada. Hier zien wij een voorkeur voor Kodama’s Reach en 2 Spell Snare, wat wederom aangeeft dat het deck, hoewel het er niet zo uit ziet op het eerste gezicht, toch redelijk wat flexibiliteit bevat ten opzichte van de meta. Met deze lijst plaatste Ken zich T8 op GP Kobe dit jaar.

Continuous developmentZoals elk ander deck in het turbulente formaat dat wij Modern noemen is ook het Scapeshift-deck continue aan verandering onderhevig. Tijdens het schrijven van deze primer kwam Dig Through Time uit, een kaart die zeker onderkomen zal vinden in verscheidene Scapeshift-lijsten. Ook ik ben nog steeds bezig met het vinden van nieuwe manieren om het deck te benaderen (tegenwoordig speel ik zelfs 67 kaarten in mijn lijst, moet je nagaan), iets wat menig speler ongetwijfeld zal interesseren. Het deck is een uitdaging, het vraagt om constante veranderingen en levert op zijn plaats daarvoor enorm veel speel- en ontdekkingsplezier.

Ik hoop dat ik iedereen hiermee een duidelijk en enerverend beeld heb kunnen geven van het Scapeshift-deck. Het is geen primer zoals de vorigen, maar ik heb wel het gevoel dat deze primer wat "langer meegaat" dan de anderen. Er komen iedere 3 maanden nieuwe kaarten uit, ook kaarten die invloed hebben op dit deck, dus door middel van het geven van een wat meer globale blik op het deck hoop ik dat probleem daarmee te "tackelen". Het beschrijven van de algemene "psyche" van het deck levert enorm veel ruimte op ten opzichte van het individueel beschrijven van alle kaartkeuzes, althans: dat hoop ik maar.

Desalniettemin heb ik enorm veel plezier beleefd aan het schrijven van deze primer (zoals altijd) en hoop ik dat dat ook voor jullie, de lezers, zo is. Ik ben zeer benieuwd naar de feedback op het stuk en nodig jullie dan ook graag uit om hieronder te reageren!

Bedankt voor het lezen!

-C.