Dustin (Amsterdam) (33)

30-11-2016 14:47:00

Donderdag 17 novemberMijn stukje van het vliegtuig heeft de vrolijkste stewardess die ik ooit gezien heb; we praten wat, en het blijkt dat ze een zeer goed betaalde baan als communicatie adviseur had, er erg ongelukkig van werd ondanks het salaris, en nu helemaal blij is als stewardess. Super leuk mens! Naast me zitten twee oudere Japanse dametjes die nauwelijks Engels spreken, maar erg lief zijn en zoals verwacht super beleefd. Ik slaap een uurtje, kijk wat films, maar zoals altijd na een vlucht van 12 uur richting het oosten ben ik gebroken als ik aankom.

Vrijdag 18 novemberTokyo is ontzettend schoon, er is niet of nauwelijks zwerfvuil, en de toiletten zijn bizar. Alles voelt hypermodern... maar dan van 50 jaar geleden. De handgrepen in de metro om je aan vast te houden zijn goedkoop uitziende plastic ringen, en de metro hangt propvol schreeuwerige reclame. Zoals verwacht veel vending machines, maar ik heb voorlopig alleen maar drankjes gezien, nog geen vending machines voor stropdassen, overhemden en waifus.



De metro is tijdens de spits echt vol, persoonlijke ruimte krijg je niet. De rechter reclame waarschuwt dat je niet tegelijkertijd moet lopen en met je telefoon spelen.

De metro vinden en gebruiken is geen enkel probleem, maar dan moet ik nog een paar honderd meter lopen vanaf de metro naar het hotel, en dat blijkt de echte uitdaging. Ik vraag een local de weg naar het hotel, hij legt me met Google Maps uit hoe ik moet lopen, blokje om, rechtsaf, rechtsaf, dan weer linksaf, en het werkt nog ook. Als ik voor de deur van het hotel sta, zie ik dat ik enorm ben omgelopen, ik ben 20 meter verwijderd van waar ik de weg vroeg...
Het is 12.53 uur als ik wil inchecken, maar volgens mijn reservering mag dat pas vanaf 14.00 uur. De kamer is al klaar, de receptioniste wil ook best mijn bagage daar vast neerzetten, maar als ik nu al naar de kamer ga moet ik een extra fee van 1.000 yen (9 euro) betalen. Mooi systeem. Ik krijg een gepersonaliseerde room key met daarop mijn naam en kamernummer. Niet erg veilig als ik deze kwijt raak, maar goed.
Ik loop wat langs de grote straat van dit stadsdeel, meerdere pachinko hallen en een enorme keuze aan restaurants en supermarktjes. Veel menu's alleen in het Japans, maar de helft van de restaurants heeft plastic voorbeeldmaaltijden in de vitrine staan. Ik kies er een uit die me aanspreekt en neem er een foto van (ja, ik zie inmiddels de voordelen van een smartphone, ook al is er hier nergens werkende wifi). De dame binnen legt me uit dat ik niet bij haar moet bestellen, maar via een automaat. Ik stop een biljet in het apparaat, die spuwt een ticket uit, en een paar minuten later wordt mij een maaltijd bestaande uit 6 kleine gerechtjes gebracht. Geen idee wat het allemaal is, maar smaakt authentiek. Bij de maaltijd komt natuurlijk een kom rijst en een kopje miso soep, de serveerster maakt met gebaren duidelijk dat er op een tafel een stomer met warme rijst staat en ik zo veel mag pakken als ik maar wil. Prachtig! De zaak komt op me over als een soort snackbar en is volledig ingericht op mensen die in hun eentje even snel een hap komen eten. Nergens lawaai, niemand praat, mobieltjes staan allemaal op stil, en er wordt tot mijn verbazing binnen niet eens gerookt.



Het hele assortiment aan maaltijden en de maaltijd die ik gekozen heb.

Ik weet niet hoe verstandig het is, maar ik moet even een middagdutje doen. Ik zet de wekker na 2 uur en wil op een normale Japanse tijd dineren. Als ik de receptioniste vraag om een leuk restaurant in de buurt, wordt en door 3 dames druk overlegd. Fish okay? Weer een hoop overleg. You like fish? Weer een hoop gepraat, mappen worden uit kasten getrokken, kaartjes komen links en rechts tevoorschijn, en ik eindig met de naam van een restaurant (in kanji en in het Engels) en een routebeschrijving, waar ik met behulp van weer een random voorbijganger de weg mee vind. Het blijkt een restaurant te zijn dat gespecialiseerd is in de pufferfish, en voor slechts 7.000 yen kan ik in meerdere gangen kennis maken met deze giftige vis en haar bereidingswijzen. Helaas is het restaurant al vol, dus ik dwaal wat rond door deze bizarre stad en eindig aan een conveyor belt voor sushi. Erg aparte ervaring, sushi is van betere kwaliteit dan de all you can eat tenten in Nederland, en naast enkele favorieten probeer ik ook dingen die ik nog nooit eerder gezien heb; een soort taaie zeevrucht, tartaar van tonijn met daarop een rauw kwartelei, gesnipperde crabstick met misopasta. Geen groot fan van, maar interessant om geprobeerd te hebben.
De sushi chef gebruikt een machine waar je rijst in gooit en die perfecte nigiri blokjes uitspuugt. Op de toog staat voor elke gast een doosje met daarin stokjes, tandenstokers, een rekje met theekopjes, een potje macha, en vanzelfsprekend voor elke barkruk een eigen tap met kokend water en een doosje gember. Monkey see, monkey do. Ik neem maar liefst 9 schoteltjes met elk 2 stuks nigiri, en dat kost me 1500 yen (13 euro). Bizar
Voor mijn avondwandeling kies ik op de plattegrond een park uit, dat als helemaal groen staat aangegeven. In werkelijkheid is het vooral grijs: asfalt, bankjes, een paar tactisch neergezette bomen en kleine gebouwtjes, torentjes, monumentjes, openbaar toilet. Zo te zien geen shinto tempeltjes.
Ik ben een beetje ongerust hoe ik dingen ga vinden hier... als in letterlijk "vinden", hoe ik ga komen waar ik wil zijn. Het hotel en een restaurant op 50 meter vanaf het hotel waren al een onmogelijke opgave voor mij.
De kamer is opmerkelijk: geen kasten, dus ik kan mijn tas niet uitpakken. Alles is weggeborgen, wat ook wel moet, want de kamer is klein. Vreemde koffie, en alles afgepast: 6 nachten, dus 6 zakjes koffie. 1 handdoek (meestal liggen er 2 klaar in Europa). Het hotel voorziet haar gasten elke nacht van een schone pyjama; zit nog best comfortabel ook en is vooral erg grappig. In plaats van wifi hebben ze zeer goed en snel internet via een LAN kabel.



De door het hotel verstrekte pyjama voelt als een ziekenhuis gewaad, maar zit redelijk. Bewonder ook het toilet met alle snufjes en foefjes!

Zaterdag 19 novemberIk ga vroeg naar bed, maar word om 6 uur wakker. Ik lig nog wat te woelen en ga er dan maar uit, stuur wat mailtjes voor GP Madrid over 2 weken, en kruip om 8 uur nog heel even mijn bed in... tot ik om 12 uur wakker word gebeld door de receptie met de vraag of ze mijn kamer kunnen schoonmaken. Ik voel me belabberd, maar pak de Lonely Planet en besluit naar Harajuku te gaan. In de metro is het muisstil: de omroepster herinnert voortdurend eraan dat de mobieltjes op stil moeten, niemand praat in de telefoon, slechts enkele mensen voeren een gesprek, en dan zeker op zachte toon. Iedereen zit aan zijn mobiel gekluisterd.

Ik had een verkeerde verwachting van Harajuku, en ik vind dit verschrikkelijk: Omote-Sando is een grote modestraat met alle internationale topmerken, geen deuk aan. Cat street heeft helemaal geen katten, en (window) shoppen is niet mijn ding. Tot nu toe valt Tokyo me tegen, maar jetlag en slaapgebrek eisen allebei hun tol wat betreft mijn humeur. Ik verlaat snel Omote-Sando en loop terug naar het station, dat aan de andere kant van het spoor een compleet ander deel van Japan laat zien: een groot groen park met daarin de beroemdste en grootste shrine van het land, samen met de eerste echte torii die ik zie. Het is mooi om te zien hoe allerlei verschillende mensen (studenten in hippe kleding, scholieren in uniform, toeristen, in kimono uitgedoste kinderen, random bejaarden) allemaal hetzelfde ritueel uitvoeren: buig, buig, klap, klap, bid, buig. Ik denk wel dat ik met deze ene shrine voorlopig genoeg shrines heb gezien...



Links de torii bij Meiji-jingu, rechts een huwelijksceremonie die gaande was bij de shrine.

Shibuya is een drukke wijk, overal neonverlichting en muziek uit luidsprekers, ontzettend veel winkels en eettentjes. De wereldberoemde Shibuya crossing is druk, maar vond het geen indrukwekkende ervaring. Ik begin me steeds meer verloren te voelen in deze grote knettergekke stad waarin ik de weg niet kan vinden en niets kan lezen, en waarin ik niet begrijp wat er om me heen gebeurt. Ik vind het wel interessant als antropologische observatie, maar ik kan niet zeggen dat ik me echt goed amuseer.
Iets waar ik me erg op verheug is het D47 museum. Volgens de Lonely Planet: "Lifestyle brand D&D Department combs the country for the platonic ideals of the utterly ordinary: the perfect broom, bottle opener or salt shaker (to name a few examples). See rotating exhibitions of its latest finds in all 47 perfectures at this one-room museum." Die ene kamer is kleiner dan mijn woonkamer, ik heb geen zoutvaatje gezien, alleen maar een paar stukken serviesgoed en wat objecten die ik niet kan thuisbrengen, alsmede een electrische Smart en aanbevelingen voor goede restaurants en hotels. Tsja.
In hetzelfde gebouw is een superluxe warenhuis gevestigd waarbij de Bijenkorf verbleekt. Wat je van ver haalt is lekker, dus vooral veel onbetaalbare Franse merken en delicatessen. Hier shoppen de happy few.
Fruit is hier trouwens onbetaalbaar en een enorme delicatesse. Een bakje met 150 gram druiven kost 12 euro, een prachtig uitziende individueel in een soort piepschuim bescherming verpakte appel kost 5 euro. Wow. Ik leef wel een weekje op groenten en rijst



Uitzicht vanaf de 8e verdieping van D&D Department.

Ik ben moe, heb meer dan voldoende nieuwe indrukken gehad voor vandaag (de neon van Shibuya brandt nog op mijn netvlies), heb geen zin in een restaurant, dus ik haal verschillende dingen bij een grote supermarkt. Bizarre groenten, en voor 6 euro 9 nigiri sushi die beter zijn dan de all you can eat in Nederland. Ik hang de rest van de avond achter de computer, er zijn een hoop emails ter voorbereiding op GP Chiba en GP Madrid. Ik Skype nog anderhalf uur met Henry, een traditie sinds mijn vorige Aziatische GP, en het is heerlijk even gewoon te kunnen praten en de ervaringen van mijn eerste 2 dagen hier te kunnen delen.

Ik voel me wat verloren: heel veel nieuwe indrukken, maar geen klik met de cultuur en ik kan niets vinden. Alles is schoon, iedereen is ontzettend beleefd en stil, er is heel veel personeel aan het werk zowel in winkels als in de schoonmaak. Veel scholieren in uniform, ook op zaterdag. Ik word nu al knettergek van de gemaakt hoge stemmetjes van winkelmeisjes. Dingen uit anime vallen nu veel meer op hun plaats, maar ik voel er geen connectie mee. Nog geen idee wat ik morgen ga doen, ik geef de Lonely Planet gewoon nog een kans om me naar leuke plekken te leiden!

Zondag 20 novemberVandaag was een vreemde dag. Ik was om 8 uur wakker, maar het voelt alsof ik vandaag nauwelijks iets gedaan heb; wat ik heb gedaan, kostte ontzettend veel tijd, en ik begrijp niet waar die allemaal gebleven is. Anyway, weer 3 grote dingen van mijn only-in-Japan-lijstje kunnen afvinken.

Na een onbijt met mijn laatste bekertje instant havermout, een hoop communicatie via email over de aanstaande 2 GPs (ja, het is zeer terecht dat L3's meer betaald krijgen dan L2's, echt, dit vreet allemaal tijd), begeef ik me op weg voor de lunch. Het restaurant dat vrijdag vol zat, heeft nu ruimte zat, dus ik gooi mijn leven in de waagschaal en bestel de zeer giftige pufferfish (fugu). Volgens de menukaart "So fresh that it moves!" en daar is geen woord aan gelogen... op tafel verschijnt een mand met visbouillon in een soort papieren filter in een mand, die via een ingebouwde inductieplaat in de tafel aan de kook wordt gebracht. Stinkt enorm, dus vanavond zeker mijn haar wassen.



Kokend hete bouillon om de nog stuiptrekkende fugu en garnituur in te koken.

Als amuse een bescheiden portie van fugu sashimi met cayennepeper gesereverd met lente-ui en ponzusaus. Smaakt vooral naar ponzusaus. Dan komt het garnituur voor het hoofdgerecht: een kom saus, een schaal gesneden lente-ui en een rood balletje. Echt, geen idee wat ik moet doen, dus ik vraag het aan de ober die geen woord Engels spreekt. De saus blijkt alweer ponzu te zijn, en die kan ik naar eigen smaak kruiden met de rode peper puree en de ringetjes ui. Ik kook zometeen zelf wat dingen in de bouillon, en die doop ik in de saus om het daarna op te eten. Heel simpel dus. Even later komt wat er in de bouillon gaat: stuiptrekkende stukken fugu met vooral heel veel graat, wat paddestoelen, kool en tofu. In gebarentaal legt de ober uit dat de vis 7 minuten moet koken, dus dat doe ik, al was het maar om die brokken niet meer te zien spartelen op het bord.
Wat betreft de smaak: not impressed. Smaakt gewoon als een gaargekookte witvis die in sterke saus is gedoopt. En zonder de ponzusaus smaakt het al helemaal nergens naar. Geen idee waarom je voor deze smaakbeleving je leven zou wagen.
Het restaurant serveert geen desserts, dus ik haal bij een super chique ijssalon een ijsje in de smaak pompoen met maplesiroop, en krijg als proeflepeltje daarbovenop een hapje ijs van zoete aardappel. Het ziet er fantastisch uit, en ze hebben een overdaad aan bizarre smaken en kleuren in het assortiment, maar na deze twee smaakjes die ofwel te subtiel waren na de ponzu ofwel gewoon niet zo smaakvol waren, ga ik dit geen herkansing geven.

Hareruya is de organisator van GP Chiba en de grootste Magic shop van Japan. Ze hebben een winkel waar je alles kunt kopen/ruilen wat met Magic te maken heeft, en op een andere locatie hebben ze een tournament center, waar ze letterlijk elke dag van 10 uur 's morgens tot 11 uur 's avonds toernooien runnen, met ruimte voor 400 spelers. Wow. Vanzelfsprekend staan er een stuk of 10 vending machines in de zaal: warme koffie, koude dranken, snoepgoed, boosters van verschillende sets, repacks van singles, sleeves in allerlei soorten en maten. Als je je tussen de rondes door verveelt, kun je een van de 1000 manga uit de bibliotheek pakken. Er is een rookruimte, de speelzaal zelf is gelukkig rookvrij. Alleen de sanitaire voorzieningen zijn een drama: voor 400 stoelen is er een damestoilet en een herentoilet met 1 hokje, 2 urinoirs en 1 wasbak. Dat had beter gekund...



Hareruya Tournament Center. Let op de monitoren die voor de verschillende toernooien de rondetijden aangeven.

De judges herkende ik eerst niet, aangezien ze niet in zwarte DCI shirts lopen maar in paarse Hareruya polo's. De meeste judges spreken een paar woorden Engels, maar een echte conversatie is moeilijk, en ik voel me ongemakkelijk omdat ik door met ze te praten hen ongemakkelijk doe voelen over hun gebrekkige Engels. Ik begin al in te burgeren in de schaamtecultuur.
Er is een Legacy toernooi aan de gang (het formaat van de GP volgend weekend!), dus ik kijk naar wat potjes en probeer te volgen wat er gebeurt. Dat valt me niet mee: afgezien van de landjes zijn nagenoeg alle kaarten Japans, maar ik zie helemaal geen alters, dus dat is dan weer een meevaller. De communicatie is geweldig: voor aanvang van een spel presenteren beide spelers hun sideboard, tellen het uit in 3 stapels van 5, en pas als de tegenstander het heeft goedgekeurd, bergen ze het sideboard op. Dan tellen ze de openingshand uit op tafel, en ook dat moet de tegenstander goedkeuren; beide spelers pakken tegelijk hun hand op, de NAP wacht niet tot de AP een mulligan beslissing heeft genomen. En in plaats van dobbelstenen gooien voor aanvang van game 1, is het zeer acceptabel om rock-paper-scissors te doen. Mooi om dat soort subtiele verschillen te zien.

Van 2 tot 7 zijn er on demand drafts, maar de demand is niet erg hoog. Ik moet anderhalf uur wachten tot mijn draft een keer begint... Ik heb toestemming gevraagd aan de HJ om tijdens het draften mijn smartphone te mogen gebruiken voor oracle, want zeker de rares ken ik nog niet allemaal uit mijn hoofd. Blijkt niet nodig te zijn, ik open geen enkele rare die de moeite van het spelen of draften waard is, maar ik eindig wel met een solide wit-groen deck (wat niemand zal verbazen). In het sideboard twee mooie Cloudblazers die ik helaas niet kan splashen; ik geloof dat 2 matige mono-groene 6-drops meer goed voor me doen dan deze Cloudblazers, en sowieso blijf ik liever ver uit de buurt van blauw; geen idee meer waarom ik ze uberhaupt gepakt heb.
Het valt me weer op hoe klein mijn wereld is tijdens het spelen van een spel: mijn waarneming beperkt zich tot die halve vierkante meter die de tafel groot is. De eerste 3 games mulligan ik, en ik ben er al op voorbereid om 0-1 te gaan, te balen van Magic, en geen idee te hebben wat ik verder vandaag kan gaan doen. Wonder boven wonder win ik game 3, en ga ik de volgende twee rondes easy 2-0 (ondanks alweer een mulligan in elke match, met 17 land op 40 kaarten en daarna 18 land op 41 kaarten, een curve die piekt bij 2 en eindigt met 1 5-drop en 2 6-drops). Mijn deck was matig, had geen enkele bom maar wel voldoende removal en trucjes, dus het moet wel mijn superieure speelstijl zijn die me de overwinning heeft bezorgd, nietwaar? Opmerkelijk hoe zeer het resultaat van een spelletje mijn humeur kan beïnvloeden, en ik geloof dat ik niet erg blij ben met deze karaktertrek.

Inmiddels is het 18.30 uur, staan er voor de tweede draft van vandaag 2 spelers ingeschreven, dus ik neem afscheid van de judges en begeef me weer richting hotel. Het diner is een andere must-do: noodlesoep! Allemaal bizarre ingrediënten waarvan ik niet zeker weet of ze natuurlijk zijn, waaronder streepjes die naar sufgekookte kool smaken, maar half wit en half roze zijn en een wortel-achtige structuur hebben. Geen groot fan, maar prima te eten en zeker voor de schamele 8 euro die een enorme kom kost.



Ramen; niet de instant troep die je in de Nederlandse supermarkten kunt kopen, maar verse soep met groots garnituur!

Tot nu toe vind ik het eten hier vooral heel erg anders dan in Europa, vaak heel bijzonder, maar niet uitgesproken lekker. Als ik in Spanje of Italië ben geweest, kom ik altijd terug boordevol ideeën om zelf mee aan de slag te gaan, maar dat heb ik hier nog niet. Ik ga morgen op zoek naar een bizar duur restaurant voor een traditionele kaiseki ervaring, kijken hoe anders dat hier is dan in het Amsterdamse Yamazato. Als ik 80 euro per nacht uitgeef aan een hotel, maakt het natuurlijk geen deuk uit of ik 20 of 60 euro spendeer aan een avondmaaltijd. Maar ja, de 300 euro die een gemiddeld 3 sterren restaurant hier vraagt, dát gaat me dan toch net een beetje te ver.

Aangezien ik toch moet douchen vanavond om mijn haar te wassen na de visfondue, besluit ik dat het dan nu ook maar tijd is om de rest van de wc een kans te geven, ook al hoef ik alleen maar te plassen. Ik ben inmiddels groot fan van de voorverwarmde toiletbril, maar het bidet heb ik tot nu toe genegeerd. Er zijn 2 knopjes: bidet en spray. Het bidet spuit enorme hoeveelheden warm water overal waar ik het niet hebben wil, spray spuit een enkele straal recht op het doel af, wat ik niet had verwacht. Ik ben drijfnat en kan niet zeggen dat ik het idee heb dat dit me schoon zou doen voelen als ik gepoept had; ik ben blij dat ik meteen onder de douche kan stappen, maar ben wel weer een authentieke ervaring rijker

Maandag 21 novemberHeerlijk geslapen, maar daardoor wel erg laat wakker en dus een korte dag in de stad. Ik hoop dat deze nacht het einde inluidt van de jetlag. Een van de top dingen om te doen volgens Tripadvisor is Asakusa: een oude wijk, die al bestond toen Tokyo nog Edo heette, met de sfeer van samurai in de straten en natuurlijk de prachtige Senso-Ji tempel. Helaas betekent dit ook dat er erg veel toeristen zijn en erg veel mensen die proberen geld te verdienen aan die toeristen, met gidsen, riksha ritjes en vooral heel erg veel prullaria en snacks.
De tempel is mooi, groot en indrukwekkend, al begrijp ik niet veel van wat ik zie. Er zijn enkele plakkaten met uitleg in Japans en zowaar correct Engels, en dat maakt dat het een stuk meer gaat leven. Op weg naar de tempel passeer ik een enorm wierrookvat waar allemaal mensen omheen staan die de rook in hun kleding en haren wrijven, blijkbaar dwingt dat "good fortune" af. Gaaf om een hoop oude artefacten te zien, maar een van de mooiste dingen (een 55 meter hoge pagode van 5 verdiepingen) staat helaas volledig in de steigers en is niet te zien.
Ik leer wat over boeddhisme, zie heilige bomen en heilige stenen, maar vanwege gebrek aan kennis kan ik dit niet heel erg op waarde schatten; katholieke kerken hebben nog een hoop schilderijen die ook mooi en kunstig zijn zonder dat je alle symbolen begrijpt, hier draait het volgens mij niet zozeer om artistieke uiting maar is een beeld van een godheid ook de godheid zelf, en dient vooral ter verering.
Erg cool: er lopen een hoop dames rond in kimono. En dan dus niet de jonge mannen in traditionele dracht die proberen je een service aan te smeren, maar gewoon dames die daar lopen of naar de tempel gaan. En natuurlijk een paar toeristen die zich voor de lol en voor de foto's hebben opgedoft.



De eerste en tweede poorten om bij de tempel te komen (waar je geen foto's mag nemen). De windgod Fujin en de dondergod Raijin bewaken de eerste poort.

Op een paar honderd meter vanaf dit heiligdom staat Japans oudste amusementspark, met de oudste Japanse rollercoaster die nog steeds in gebruik is en allerlei ander entertainment. Ze hebben een vreemd systeem: entree is 1000 yen, en daarna betaal je per ritje nog een bedrag tussen de 2 en de 5 yen. Ik loop nog wat rond door de wijk, en inderdaad, dit voelt een stuk ouder en authentieker aan dan de andere delen van Tokyo die ik heb gezien: geen grote moderne gebouwen, iets minder hysterische neon reclames, veel kleine gebouwen en mooie straten. Maar vanwege het toerisme erg veel schreeuwerige marktkooplui en erg veel winkeltjes met rotzooi, maar voor de liefhebber ook replica's van samurai zwaarden.

In een andere wijk van Tokyo ligt het beroemdste park van de stad, maar dat gaat om 16.30 uur dicht. Gelukkig ligt even verderop een kleiner park dat gewoon open is voor het publiek, dus ik besluit ondanks dat het al 15.45 uur is gewoon daarheen te gaan en dan lekker daar wat rond te wandelen en een boekje te lezen op een bankje. Als ik een half uur later uit de metro stap, is het opeens stikdonker en regent het. Change of plans: ik ga vandaag naar de onsen (Japans badhuis)! Geen idee waar er hier eentje zou kunnen zijn, dus ik loop een chique hotel binnen en vraag aan de receptioniste waar de dichtstbijzijnde onsen is. Hoop onderling gepraat, lieve glimlachjes, mappen worden erbij gehaald, er wordt wat gerommeld in een kantoortje, en dan krijg ik weer briljante informatie: een gedetailleerd reisschema met 2 overstappen, een plattegrond hoe ik moet lopen vanaf de metro, de naam van de onsen, en de mededeling dat dit toch echt de reis van een uur waard is want dit is de beroemdste onsen van heel Tokyo. Even doorvragen leert dat er ook een onsen is op 10 minuten loopafstand, en die is ook heel fijn, dus dat heeft vanzelfsprekend mijn voorkeur. Ben ik niet helemaal voor niets naar deze wijk afgereisd ten slotte.

Het badhuis is super hygiënisch en heeft allemaal onverwachte gebruiken. Ik had al flink wat gelezen, maar monkey see, monkey do blijft het devies. Direct bij binnenkomst, nog voordat ik met een levend wezen heb gesproken, moet ik mijn schoenen al uittrekken en in een minuscuul kluisje doen; de sleutel daarvan (tel mee, dit wordt nog interessant) is dus #1. Daarna inchecken bij de balie, waar ik moet verklaren dat ik geen tatoeages en geen crimineel verleden (binnen of buiten Japan) heb. Ik krijg een armbandje met chip, die ik kan gebruiken als portemonnee en waarmee ik mijn eigen kluisje in de kleedruimte kan openen en sluiten (sleutel #2). Dan door naar de volgende balie, waar ik een tasje krijg met alles wat ik nodig heb: een handdoek en een pyjama, die ik nog niet helemaal begrijp. De pyjama is van dezelfde stof als sportshirts, lekker ademend en snel drogend. Dus toch niet naakt het badhuis in? Ik kleed me om en loop in pyjama, met handdoek en sleutel #2 om mijn pols naar de eerste verdieping; sleutel #1 (van de schoenenkluis) zit veilig in de kluis waar ook mijn kleding in zit.
Onderweg kom ik ook enkele dames tegen, in een prachtige roze pyjama; maar op de tweede verdieping scheiden onze wegen zich, mannen en vrouwen kunnen natuurlijk niet samen badderen. Na een dubbele deur is er weer een kleedruimte, waar ik de pyjama en sleutel #2 uittrek, in een kluis doe, en die afsluit met sleutel #3. En dan kan het echte badderen beginnen! Allemaal verschillende baden, een Turkse en een Finse sauna, een buitengebied met mineraalrijk bronwater in warme baden, en alles wat een man maar nodig heeft om zich te verzorgen: scheermesjes, scheerschuim, tandenborstel, kam, borstel, shampoo, conditioner, haargel, haarmousse, haarvocht (ja, echt, hair liquid, geen idee wat dat is). Het badhuis is 24/7 open, ze hebben een relaxruimte waar het donker en stil is, dus dit lijkt me echt een prima goedkoop alternatief voor een hotel. Voor een toeslag kan ik ook nog gebruik maken van de healing area, met 3 soorten sauna op lage temperatuur met aroma's, bijzondere stenen en weet ik veel wat. Vanzelfsprekend kun je niet naakt in zo'n soort sauna, dus ik krijg een bruine pyjama die speciaal voor dit gedeelte van het complex bedoeld is en die absoluut niet naar een andere ruimte meegenomen mag worden. Dus weer omkleden in de blauwe pyjama, verdieping naar beneden, uitkleden, nog een rondje sauna, kluis #3 open, blauwe pyjama weer aan, verdieping naar beneden, kluis #2 open, eigen kleding aan, afrekenen, kluis #1 open, schoenen aan, en de koude buitenlucht weer in.
Heerlijk 4 uur lang gezweet en gebadderd, met als meest opmerkelijke ervaring dat er een TV in de sauna was. Niet bepaald relaxend, maar maakt het wel minder saai in je eentje. Ook leuk om allemaal mannen op krukjes zich te zien scheren en badderen. En na een halve dag in het badhuis te hebben rondgelopen kan ik bevestigen dat het bekende vooroordeel waar is: Japanners hebben geen borsthaar.

Na de goedkope sushi van zaterdag is het nu tijd voor een stapje omhoog op de sushiladder. Voor 3.000 yen bestel ik een omakase van 12 stuks: de chef kiest zelf de sushi uit, en ik laat me verrassen. Dat blijkt een schot in de roos, en ik krijg allemaal bijzondere nigiri die ik zelf nooit verzonnen zou hebben. Naast de vertrouwde zalm, tonijn, zalmeitjes en omelet krijg ik de meest bizarre dingen: krabpoot, een stukje gegrilde witvis met dikke stroperige saus, een soort viskuit op gefrituurde zeewier (later blijkt dit "herring roe on kelp" te zijn), zee-egel, en nog wat dingen die ik niet kan benoemen maar die wel erg bijzonder smaken. Ook hier weer: vooral anders dan de standaard sushi die we in Nederland kennen, maar niet per se lekkerder.



Wat random dingen die me opvallen in dit bizarre land: ik kan nergens een vuilnisbak vinden. Misschien zijn ze er wel maar zien ze er zo anders uit dat ik ze niet herken, maar ik loop de hele dag met rotzooi in mijn zakken die ik pas 's avonds op mijn hotelkamer in een prullenbak weet te gooien. Ik heb ook nog geen zwerver gezien, en geen enkel spoor van kleine criminaliteit: mensen lopen met hun telefoons, rugtassen, handtasjes en portemonnees voor het grijpen, maar er gebeurt helemaal niets. Ook in de volgepakte metro waar het een koud kunstje is iemands rugzak leeg te roven, gebeurt dat niet, en alles voelt heel veilig. Wat me hier net zo stoort als in Canada en de USA is dat prijzen zonder btw worden vermeld, en alles dus 8% duurder uitvalt dan ik had verwacht. Komt eigenlijk wel prima uit, want zo wordt 100 yen 108 yen wat weer grofweg gelijk staat aan een euro, dus da's makkelijk rekenen.

Dinsdag 22 novemberOm 4 uur 's nachts word ik wakker omdat mijn bed enorm trilt. Ook als ik ga staan, trilt alles, dus ik kijk maar eens uit het raam om te zien hoe erg het is. Ik zit op de bovenste verdieping van het hotel, dus ook een lichte aardbeving voelt hier al redelijk zwaar aan, maar ik zie niets verontrustends als ik naar buiten kijk. Tijdens het ontbijt lees ik dat het een beving van 7.6 op de schaal van Richter was met het epicentrum vlakbij Fukushima, met dreiging van een tsunami, evacuatie, en extra maatregelen bij de kernreactor. Een paar uur later worden alle waarschuwingen weer ingetrokken, blijkt er in ieder geval in Tokyo nauwelijks schade te zijn en is er geen gevaar bij Fukushima meer. Nu is mijn Japan-experience compleet!

Tijdens mijn tweede slaap die nacht heb ik een vreemde droom (en meer dan een droom is het niet): ik heb een mooi gesprek met mijn moeder op de rand van haar bed. Het vreemde is dat we in haar slaapkamer zijn waar ze al 20 jaar niet meer woont, maar we al wel weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Ik kan me niet meer herinneren waar we het over hadden, maar het was een fijn en positief gesprek, en we sluiten het met een goed gevoel af. Een erg fijne droom, en ik ben blij dat ik onverwacht zo'n mooie herinnering aan haar heb; de laatste jaren miste ik het erg dat we niet meer zo goed met elkaar konden praten als vroeger.

Ik weet niet of mijn onderbroken slaap, de heftige droom of gewoon de harde realiteit er de oorzaak van zijn dat vandaag verder geen geweldige dag is. Het Keizerlijk Paleis is in de Tweede Wereldoorlog compleet platgebombardeerd en er is nauwelijks wat te zien. Er staat een huisje waar ooit een belangrijke wachtpost was gevestigd, een opslagkamer waar ooit voedsel was opgeslagen, de fundamenten van waar ooit een toren had gestaan. Heel bijzonder en pas sinds kort geopend: een replica van een grotere wachtpost. Naar binnen langs beveiliging, schoenen uit en in een plastic tasje, 5 meter lopen over bamboematten door een verder volledig lege kamer, schoenen weer aan en naar buiten. Ik heb geen idee wat ik zojuist gezien heb of waarom dit ook maar enigszins interessant zou zijn. In het Keizerlijk Museum zijn een stuk of 20 boekrollen te bezichtigen, waaronder een brief van meneer X en een gedicht van meneer Y. Het museum is kleiner dan mijn woonkamer, en ook dit resoneert niet.



Een van de vele wachttorens van het keizerlijk paleis.

Het maakt me niet uit hoeveel Egyptische of Romeinse dingen ik al gezien heb, ik wil er altijd méér zien. Maar zo'n stuk Japans papier met wat Japanse tekens er op... het doet me helemaal niets, ik heb geen bijzondere interesse in deze cultuur of geschiedenis, het raakt me gewoon niet en ik vind hier bijzonder weinig boeiends aan. Maar waarschijnlijk is het ook voor een gedeelte dat ik niet weet waar ik naar kijk en wat er nou precies aan te appreciëren valt, net zoals je moderne kunst moet leren waarderen.

En nu we het daar toch over hebben, als ik het Keizerlijk gebied verlaat sta ik onverwacht recht voor het National Museum Of Modern Art in Tokyo, of MOMAT in het kort. Rond 1910 opende Japan zich voor het Westen (de keizer begon Westers te eten, wijn te drinken en zich af en toe Westers te kleden), en dat zie je ook in de kunst: sommige schilders begonnen Westers te schilderen, anderen bleven traditioneel Japans schilderen maar dan met Westerse invloeden. Ik zie zowaar een aantal echt interessante stukken, en vooral heel veel dingen die me niets doen: een groene driehoek op een rode achtergrond, en dat dan op een doek van ruim een vierkante meter. Een helemaal zwart schilderij, maar met allemaal gaatjes en bobbeltjes in het doek gemaakt. En dan een paar doeken die ik simpelweg mooi vind om naar te kijken.



The Quietest Time (Noboru Kitawaki, 1937) en Nostalgia (Kiyotaka Asahara, 1938). Gewoon afbeeldingen die ik mooi vind om naar te kijken.



Sommigen noemen dit kunst, ik noem dit bullshit.

Naast sushi kent Japan ook een eigen versie van haute cuisine: kaiseki, waarbij meerdere gerechten in een voorgeschreven volgorde alle smaken aanbieden, en waarbij de presentatie en het prachtige serviesgoed de smaken complementeren en versterken. Online heb ik een aantal erg goede opties gevonden, maar voor de beste kaiseki restaurants (waarvan sommige 2 of 3 Michelin sterren hebben) betaal je met gemak 30.000 yen of meer voor een maaltijd. De beste betaalbare is slechts een paar minuten lopen vanaf een metrostation dat slechts een kwartier lopen vanaf het Keizerlijk Paleis is, dus vanzelfsprekend kost het me anderhalf uur om er te komen. Ik vraag onderweg een keer de weg in een Starbucks (nee, ik heb er niets gedronken, maar ik gokte dat ik daar de grootste kans had iemand te treffen die Engels spreekt), kom al dichter in de buurt, maar kan het nog steeds niet vinden. Ik vraag het maar weer aan iemand, een heer van een jaar of 50 in een goedkope smoking, en hij brengt me naar het adres. Denkt hij. Maar dan blijkt dat ook Japanners het stratenplan van Tokyo niet begrijpen, dus we gaan samen op een zwerftocht van een kwartier. Super lief van hem, zeker aangezien we geen gesprek kunnen voeren en hij me nergens toe verplicht was! Uiteindelijk vinden we het restaurant, ik dank hem hartelijk, en dan blijkt dat het restaurant volgeboekt is, ze ook later op de avond geen plaats meer hebben voor 1 persoon, en dat ik maar ergens anders moet gaan eten.

Maar geen nood, ik was goed voorbereid! Terug naar de metro, 8 haltes verder er weer uit, en lopend naar mijn tweede keuze, die zelfs ik met geen mogelijkheid kan missen: het restaurant zit recht tegenover het station. Ik kan kiezen tussen 6 gangen kaiseki of 15 gangen mini-kaiseki, dus vanzelfsprekend kies ik voor de grootste variatie aan smaakjes. Ik heb al twee keer eerder in Nederland kaiseki gegeten (bij Yamazato), maar wellicht dat hun gerechten iets meer zijn afgestemd op de Nederlandse smaak. Ik vond dit ook al geen groot succes...
De gerechten werden in 5 rondes van 3 gerechtjes tegelijk opgediend; elke gang had wel een koude, zure salade, niet wat ik had verwacht van traditionele kaiseki. Het tempo was moordend hoog: een uur na binnenkomst zat ik al aan het kopje thee na afloop. Alle gerechtjes waren wel erg subtiel van smaak (voor dit bedrag durf ik niet te zeggen dat ze smaakloos waren), maar de warme sake smaakte prima. Het nagerecht was 1 gepelde druif en 2 schijfjes kaki. In tegenstelling tot de maaltijd zelf was de rekening flink gepeperd: 100 euro voor een uurtje teleurstelling.



De meeste gerechten zien er prachtig uit; op de rechter foto een schoteltje met gefrituurde visgraten in sojasaus, groenten in aspic, en gefrituurde witvis in azijn. Niet mijn favoriete gang.

Ik kan pech hebben gehad met de toevallige keuzes die ik heb gemaakt, het kan zijn dat Japan niet mijn ding is, het kan zijn dat ik me momenteel niet geweldig voel en daardoor dingen negatiever waarneem dan ze echt zijn. Ik zie het nog wel als avontuur, maar Japan staat voorlopig niet hoog op mijn lijstje van plaatsen waar ik graag nog een keer naar terug zou willen gaan. Ik verheug me daarentegen nu al op Madrid Ik hoop dat de Grand Prix een bijzondere en positieve ervaring is, en ik moet nog verzinnen wat ik morgen tijdens mijn laatste dag in Tokyo wil gaan doen. Ik ben een beetje door de topsuggesties van de Lonely Planet en van Tripadvisor heen, maar ik vind vast wel iets om te doen; desnoods gewoon een dagje relaxen en eindelijk mijn boek uitlezen.

Woensdag 23 novemberEn wat is een betere plek daarvoor dan Tokyo's beroemdste park?! Inmiddels weet ik mijn weg met de metro prima te vinden, en zonder moeite begeef ik me naar Shinjuku. Ondergronds is een overdaad aan winkeltjes, en op advies van Tripadvisor koop ik een prachtige bento box om te gaan picknicken in het park. Buiten het station staan allemaal duidelijke wegwijzers, die me in een kwartier naar het prachtige Shinjuku Chuo Park leiden. Het is een stuk kleiner dan ik had verwacht, en in tegenstelling tot wat er online stond, kan ik gewoon gratis naar binnen lopen. Vreemd. Het is trouwens echt erg klein: op de plattegrond staat een mooie hardlooproute om het hele park heen van 1100 meter. Ik pak de kaart er maar eens bij, en wat blijkt: ten westen van het Shinjuku Station ligt het kleine parkje Shinjuku Choe, ten oosten (inmiddels dus een half uur lopen vanaf waar ik nu ben) het enorme en beroemde Shinjuku Gyoen. Dus.



Een prachtige bento box met maar liefst 12 verschillende kleine hapjes.

Dit parkje heeft wel alles te bieden waar een mens behoefte aan heeft: sportvelden, gras, bomen, meerdere openbare toiletten, vending machines, een lunch area met stoeltjes en tafeltjes, en zelfs een shinto shrine.



Ik heb eigenlijk geen idee wat er nu precies binnen in de shrine staat, maar het is wel mooi.

Het park is best mooi, er zijn ontzettend veel mannetjes druk in de weer met het op zo inefficiënt mogelijke wijze opruimen van blaadjes, en er zijn zelfs enkele prullenbakken. Ik eet met smaak mijn lunch op, allemaal rare kleine hapjes, en van sommige dingen ben ik blij dat ik niet weet wat ze precies zijn. Het is mij te koud om te blijven zitten met een boek, ik en ook gewoon wel een beetje klaar met de toerist uithangen, en ik begeef me op weg terug naar het hotel. Geen geweldige dag, maar prima om bij te komen na een aantal best wel drukke dagen. Al die nieuwe indrukken in dit bizarre land zijn behoorlijk overweldigend.



Top momentje: mijn eerste ontmoeting met een Japanse kat! Helaas is ze erg schuw en kan ik haar niet aaien. Even later ga ik vreemd en aai een hondje. Ter verdediging kan ik aanvoeren dat het hondje ongeveer het formaat van een kat had.

Onderweg naar het station passeer ik natuurlijk weer meerdere pachinko hallen, en deze keer vind ik er een die iets minder lawaai en stank produceert dan de andere die ik tot nu toe gezien heb. Ze hebben zelfs een foldertje in meerdere talen met uitleg over hoe je pachinko moet spelen, dus deze kans grijp ik met beide handen aan! Het allerbelangrijkste: gooi geld in de machine. Dan krijg je een stapel metalen balletjes, die de machine voor je wegschiet; je kunt zelf met een knop bepalen hoe hard je ze schiet, dus dat maakt het voor de wet geen kansspel maar een behendigheidsspel. Met enorm veel lawaai vallen de kogeltjes over pinnetjes naar beneden, ondertussen allemaal wilde animaties op een videoscherm achter de pinnetjes, en soms vallen er nieuwe balletjes onderaan uit de machine. Ik snap er geen deuk van, maar ik kan me goed voorstellen dat dit hypnotiserend werkt. Om me heen meerdere mensen met letterlijk bakken vol balletjes, ogenschijnlijk winst, maar ik heb geen idee hoeveel geld ze er in gegooid hebben.

Voor de ingang van de pachinko hal staat, vanzelfsprekend, een vending machine. Japanners zijn blijkbaar dol op gekoelde koffie en thee, al dan niet met melk, want die blikjes vind je echt overal. Mijn broertje had me al verteld dat machines ook warme koffie verkopen, maar dat leek me allemaal niet zo bijzonder: elke school, universiteit of kantoor heeft wel een apparaat voor warme koffie en thee, dus ik snapte niet wat daar vermeldenswaard aan was. Ik had die apparaten alleen nog niet gezien hier. Nou ja, ik koop een blikje ijskoffie en druk voor de grap eens op een rode knop in plaats van een blauwe knop. Kost hetzelfde, ziet er hetzelfde uit, maar tot mijn stomme verbazing is dit blikje warm! Ik probeer meteen hetzelfde met macha latte en jawel, ook die is heerlijk warm. Als ik dit nou eens eerder had uitgevogeld...

Dan vind ik ook nog een arcade: op de begane grond klauwmachines waar je een euro in gooit en gegarandeerd geen prijs wint, maar in de kelder een paradijs voor Sega liefhebbers: allemaal videogames op arcade machines, ik weet zeker dat Henry hiervan genoten zou hebben. Nou ja, afgezien van de enorme stank van sigaretten dan. En ook hier is het geluidsniveau ondraaglijk. Ik snap geen deuk van al die spelletjes, maar er is voor elk wat wils, en ik herken de klassieke joystick met 6 knoppen ernaast. Grappig genoeg zie ik vooral mensen van in de dertig, maar ook enkele schooljongens van een jaar of 15 in uniform, en zelfs af en toe een meisje. Het mooiste vind ik een heer van rond de 40, prachtig pak en leren aktetas, helemaal opgaand in zijn spel.

En dan is het echt tijd om me even terug te trekken, weg uit alle gekte van Tokyo. De mensen zijn allemaal rustig, beleefd, stil, maar dat wordt gecompenseerd door de gekte van de stad zelf met knipperende reclames, neonlichten, en heel veel herrie. Ik beantwoord nog weer een sloot emails: de Head Judge van het event voor zondag spreekt graag alle details door en komt met een zeer uitgebreid en gedetailleerd plan, geen idee of dat komt doordat hij een nieuwe, onervaren judge is, omdat hij iets van mij wil leren (als buitenlandse L3), omdat hij indruk op me wil maken, of omdat dit simpelweg het level van commitment is dat men in Japan op een GP verwacht. Ondertussen heb ik, een Nederlandse L3 in Japan, contact met Matteo, een Italiaanse L3, over een toernooi volgende week in Spanje. Ja, dat judgen brengt maar een hoop moois met zich mee.

Voor het avondeten ga ik op tripadvisor op zoek naar een restaurant in de buurt. Ik vind zowaar een restaurant (#5 van alle 2000 restaurants in deze wijk) op 5 minuten lopen, en ik denk zelfs de weg te kunnen vinden met behulp van de plattegrond! Dat lukt ook inderdaad, geheel op eigen kracht, maar dan blijkt dat het restaurant gesloten is. Ik weet niet precies waarom, maar er knapt iets in me, dit is nét een teleurstelling te veel voor vandaag. Ik dwaal wat rond langs ontelbare eetgelegenheden, maar ik kan niets vinden dat me zint. Ofwel er is geen enkele informatie in het Engels, ofwel het ziet er allemaal smerig en oneetbaar uit. Ik ben niet in de stemming voor de "point and hope" methode, er is te veel wat ik niet graag op mijn bordje zie.
Uiteindelijk beland ik in een zaakje dat zich specialiseert in okonomiyaki, daar kan weinig mis aan gaan. Er is daar niemand die Engels spreekt, maar ik krijg mijn pannenkoek met saus. Ik verlang ontzettend naar een flinke portie groenten, vers fruit, gewoon dingen die gezond voelen. Vegetarisme en vakantie gaan al niet fantastisch samen, maar hier al helemaal niet. Nou ja, prima afwisseling met mijn normale eetpatroon, maar ik kan me niet voorstellen dat ik dit nog veel langer vol ga houden. Ik mis mijn kilogram groenten per dag bijna net zo erg als ik Lulu mis. Belangrijke levensles: er is een bovengrens aan hoeveel avontuur een mens kan hebben, en bij mij ligt die blijkbaar niet extreem hoog. Of, zoals Peter Sirius het al zo mooi zei: ergens geweest te zijn maakt menigeen gelukkiger dan er te zijn.

Donderdag 24 novemberHet sneeuwt! Dikke vlokken sneeuw vallen naar beneden, het is ijskoud, en er ligt een fijn laagje sneeuw overal, wat samen met alle reclames echt een kerstgevoel geeft. De sneeuw verdwijnt wel snel, er vormt zich niet echt een dikke laag, ondanks dat het blijft sneeuwen. Cool, hier had ik niet op gerekend.

Vandaag is verder geen super spannende dag: tas inpakken, bijna 2 uur reizen van het hotel in Tokyo naar het staff hotel in Chiba, koffie met een paar Franse judges, lunch met Riccardo en David, en dan een middagdutje. Er is in Chiba helemaal niets interessants te doen. Het leukste wat je hier kunt doen is de trein pakken terug richting Tokyo en dan naar Disneyland gaan. Ze hebben geen escaperooms, geen noemenswaardige restaurants, 1 temple en een honkbalstadion. Prima, dan kan ik maandag ongegeneerd uitslapen en op mijn gemak richting vliegveld gaan.

Nog een random observatie: het verkeer in Japan is net zoals in Engeland en enkele andere Zuid-Oost Aziatische landen links georiënteerd. Dat wil zeggen dat meestal op trappen je links aanhoudt, en dat staat ook duidelijk met pijlen op de grond aangegeven. Maar tot mijn grote frustratie zijn ze hier niet consistent in, vaak heb je zelfs binnen één metrostation verschillende trappen waarbij de meeste links maar sommige opeens rechts zijn. Op roltrappen houdt met steevast links aan, maar er zijn duidelijke instructies om niet op de roltrappen te lopen en de leuning stevig vast te houden, dus dat doen de mensen ook netjes. Wat een verschil met de hectiek en het geren in de Londense metro!

De hotelkamer in Chiba is ook piepklein, Riccardo zegt dat dit normaal is in Japan. Alles is minimalistisch, en het gebruik van ruimte optimaal. Geen plek voor koffers, geen kasten, de badkamer is te klein om spullen kwijt te kunnen. We zijn dus gedwongen om uit onze koffers te leven, maar ter compensatie liggen er wel weer allerhande plastic toiletartikelen klaar en een prachtige pyjama. Een stuk mooier dan degene in Tokyo!



Nog zo'n opvallend verschil: in Tokyo had mijn kamer een ingebouwde broekpers, hier heeft elke verdieping een voorraad electrische broekpersen die je kunt lenen/gebruiken. Ik heb nog geen strijkijzer gezien, blijkbaar mogen overhemden best gekreukt zijn, zolang je broek maar haarscherp geperst is!

Na mijn middagdutje heb ik een lang en fijn gesprek via Skype met Henry. Toen ze op Facebook als status "it's complicated" introduceerden, moest ik daar een beetje om gniffelen, wanneer zou dat nou van toepassing kunnen zijn? Welnu, ik moet daarop terugkomen. Ik weet nog precies waarom ik een jaar geleden de relatie heb beëindigd, maar ik hoop nu op een andere manier wellicht een doorstart te kunnen maken. Er is ook een hoop leuks aan die gozer, en misschien werkt LAT wel voor ons. Ik verheug me er in ieder geval erg op dat hij met Kerst een week komt logeren!

Vrijdag 25 novemberVandaag zijn alle Team Leaders van zaterdag bij elkaar vanaf 14.00 uur. Onze taak: Prepare GP Main Event. Geen idee wat we de hele dag moeten doen, maar de TO neemt geen enkel risico. Ik merk meteen al grote verschillen met de Europese GPs: de TO doet een hoop aan micromanagement en laat er geen misverstand over bestaan dat als hij iets op een bepaalde manier wil, het ook op die manier moet gebeuren, en absoluut niet anders. Niet per se slechter dan ik gewend ben, het is ergens ook wel fijn om die duidelijkheid te hebben.
We beginnen met een meeting van anderhalf uur met de HJ waarin alle taken worden uitgelegd en vooral de procedure voor de start van de dag. We hebben namelijk een primeur: dit wordt de eerste GP waar alle spelers hun decklist en waiver online indienen, en we geen player meeting/seat all hebben aan het begin van de dag. In het ideale geval betekent dit 0 missende decklists en besparen we met gemak 20 minuten aan logistiek. In het ergste geval... is Team Deckcheck echt zwaar de klos, kunnen we de integriteit van het event niet garanderen, en wordt het chaos alom. De HJ is flink nerveus, maar volgens mij zal het allemaal wel meevallen.
De TO betaalt ons vandaag voor een hele dag, dus we moeten tot minstens 22.00 uur op de venue zijn. Niet dat er nog echt veel te doen valt, maar ja, we kunnen niet weg. Aan het einde van de dag zetten we de tafelnummers op met een team van 10 L3's, voelt echt zwaar overdreven aan. We zetten de pairingboards neer, ook zo'n klusje dat een paar minuten kost, maar wat we nu op ons gemak perfect kunnen doen.
Het is allemaal niet spannend vandaag, maar ik merk dat de HJ echt erg gespannen is, dat de TO altijd en overal meekijkt, en ondertussen vertellen alle andere L3's me voortdurend hoe ontzettend anders een Japanse GP is dan een Europese of Amerikaanse, geven me allemaal tips waar ik op moet letten, en de zenuwen beginnen ook vat op mij te krijgen: wat in vredesnaam staat me morgen te wachten?!

In de judge room liggen allemaal heerlijke snoepjes uit verschillende Aziatische landen (die al snel gezelschap krijgen van mijn 4 kg stroopwafels): kitkat met groene thee smaak, krokante rijsthoorntjes met mangovulling, bizarre koekjes met romige vulling. Oh, en er is een masseur aanwezig met een opklapbare massagetafel, die op verzoek judges de broodnodige ontspanning kan bieden.

Meer valt er gewoon niet te vertellen. Het is een lange dag, ik ben benieuwd naar hoe morgen zal zijn, en mijn hoofd zit vol met allemaal tips en tricks over hoe om te gaan met Japanse judges en spelers. Maar volgens mij moet ik het allemaal maar gewoon over me heen laten komen en maar zien hoe het in de praktijk uitpakt. GP Shanghai 2014 was ook niet extreem anders dan Europese GPs, uiteindelijk zijn het gewoon een stel Magic spelers die een mooi potje spelen en af en toe een vraag of miscommunicatie hebben. Grootste uitdaging: op tijd in slaap vallen en morgen om 6 uur wakker worden.

Zaterdag 26 novemberMijn eerste Japanse Grand Prix is toch nog een flinke cultuurshock, maar dan overwegend in zeer positieve zin. Een groot deel van de taken van judges op Europese GP's is het opruimen van de enorme hoeveelheid rotzooi die de spelers achterlaten: flesjes, verpakkingen van voedsel, etensresten, gebroken sleeves, overtollige kaarten, het eindeloos aanschuiven van stoelen en rechttrekken van tafelkleedjes, het gemiddeld 1 keer per ronde inschakelen van de schoonmaakdienst vanwege een gevaarlijke hoeveelheid vocht die ergens op de grind ligt. Niets van dat alles in Japan! De venue is schoon en blijft schoon, geweldig.

Als je de venue binnenkomt, passeer je de dealers. Maar anders dan in Europa, is dit een echte marktplaats waar de mensen al schreeuwend hun waar aanbieden: mijn kaarten zijn goedkoper, ik heb de meeste foils, mijn landjes zijn perfect mint, ik heb super aanbiedingen maar alleen vandaag! Dealers mogen trouwens wel kaarten ruilen, maar mogen spelers geen geld geven in ruil voor hun kaarten. Maar het opvallendste van alles: elke dealer biedt wel een gokspel aan, een soort loterij of een grabbelton. Het schijnt dat ze hier meer geld mee verdienen dan met de verkoop van kaarten, Japanners zijn dol op gokken...



Ook Hareruya heeft hier een stand, met een grabbelton vol prachtige prijzen. Slechts 500 yen (5 euro) per grabbel, 11 grabbels voor 5000 yen, en kans op prachtige prijzen!

Iedere spelers krijgt een welkomstboekje met daarin uitgebreide informatie, een FAQ en een gedetailleerde plattegrond. De belangrijkste plaatsen (information desk, main event stage, side event stage, feature match area) zijn aangegeven met enorme heliumballonnen. Als een speler vraagt waar hij zich kan inschrijven voor een draft, wijs je simpelweg op de groene ballon. Deckbox kwijt? Vraag ernaar bij de blauwe ballon. Super simpel en effectief, en sowieso, ik ben dol op ballonnen.

Judges dragen allemaal een enorme armband waarop staat dat ze een officiële judge van GP Chiba zijn. Vorig jaar is er namelijk flink wat gestolen, onder andere tijdens een zogenaamde deck check: een judge in een officieel zwart judge shirt haalde de decks van 2 spelers op, en verdween vervolgens met de decks ter waarde van enkele duizenden euro's... Sowieso zijn ze dol op dit soort armbanden hier in Japan, straatvegers en politieagenten dragen ook allemaal officieel uitziende plastic armbanden.



Schoenen uit en even relaxen op de tatami matten.

Hareruya, de organisator van deze GP, wilde een aantal nieuwe dingen uitproberen, waarvan het overslaan van de player meeting er slechts één was. In plaats van ongeveer 60 euro entree te vragen en de optie te bieden voor 120 euro een VIP pakker te kopen, besloten ze om iedereen een VIP te laten zijn, maar daarvoor wel de prijs naar ongeveer 100 euro te verhogen. Klinkt erg duur voor een potje Magic, maar ze hebben meer dan waar geleverd voor het geld! De venue was erg aangenaam, meer dan voldoende toiletten, goede luchtkwaliteit, meer dan voldoende ruimte om te spelen. De spelers kregen een full colour booklet met daarin alle informatie die ze nodig hadden: side events, main event informatie, een plattegrond, een FAQ, alles wat je kunt verzinnen. Alle spelers hadden het hele weekend lang (3 dagen!) toegang tot ongelimiteerde drankjes en snacks. Er was een grote relaxruimte met tatami matten, waar je kon ontspannen tussen de rondes door. Alles was gewoon goed geregeld, je hoefde als speler nergens om te denken, behalve je eigen match. Oh, en als klap op de vuurpijl, mogelijk door de online registratie: iedereen met byes had automatisch een sleep-in special. Ik hoop dat meerdere TO's dit voorbeeld volgen: als je meespeelt in een GP die meer dan een uur rijden van je woonplaats is, ben je sowieso kapitalen kwijt aan vervoer, overnachting en consumpties, dus dan maakt het in het totaalplaatje geen deuk uit of je 60 of 100 euro betaalt om mee te mogen spelen. En die arme spelers die het zich maar net kunnen veroorloven om mee te doen? Tja, met decks die in Standard 500+ euro, in Modern 1000+ euro en in Legacy 2000+ euro kosten, vind ik dat geen argument... maar dat is iets persoonlijks.

Nog zo'n cultureel verschil: overal ter wereld wordt judges verteld dat ze absoluut niet mogen rennen: het is onprofessioneel en gevaarlijk. In Japan geldt het tegenovergestelde: door te rennen laat je zien dat je de snelst mogelijke service wilt verlenen, en niet rennen is een teken van luiheid en desinteresse. Het is even wennen, en ik moet er tijdens mijn volgende event aan denken om níet te rennen.



De feature match area is de beste en mooiste die ik ooit heb gezien op een GP. Superieure belichting, en een omloop zodat toeschouwers van bovenaf alle matches kunnen zien.

Mijn pet peeve in het Europese circuit is om gender neutral toilets aan te bieden, wat twee positieve effecten heeft: ten eerste biedt het een veilige en welkome omgeving voor onder andere transseksuele, transgender en non-binary personen, ten tweede zorgt het voor netto meer beschikbare toiletten per speler, aangezien minder dan 10% van de spelers op een GP gebruik maakt van het damestoilet. Nu is dit iets waar ik in Japan niet zomaar over durf te beginnen (de cultuur lijkt erg strikt dichotoom te zijn), maar Hareruya doet iets wat ik alleen maar van harte kan toejuichen: van de 4 toiletblokken zijn er 3 voor heren en 1 voor dames; 1 van de 2 toiletblokken voor dames is gedurende de GP omgetoverd in een herentoilet, en dan nog steeds heeft 10% van de bezoekers de beschikking over 25% van de toiletfaciliteiten. Belangrijk is wel dat het damestoilet goed te bereiken was vanuit de speelzaal, dames hoefden niet significant verder te lopen voor een toilet dan de heren. En wat me dan enorm verbaast: de helft van de toiletten is zo'n superieur Japans model met verwarmde bril en ingebouwd bidet en droogfunctie, de andere helft is een hurktoilet, niet veel meer dan een gat in de grond.

Als de Head Judge een aankondiging doet, is iedereen stil en luistert aandachtig (ja, dit is een cultuurshock). Het allermooist vind ik het begin van elke ronde: de HJ kondigt aan dat ronde X gaat beginnen en dat de spelers 50 minuten hebben. De XO vertaalt dit in het Japans. En daarna zeggen alle spelers tegelijkertijd "yoroshiku onegai shimasu", wat vrij vertaald in deze context betekent "laten we er een mooi spel van maken". Heel indrukwekkend om 2500 spelers simultaan zo iets moois te horen zeggen, en dat elke ronde weer.

En ze menen dat ook: laten we er een mooi spel van maken, waarbij de beste speler wint. In Europa heb je op competitieve toernooien altijd een flinke hoeveelheid rules lawyers: mensen die proberen te profiteren van technische details in de regels. Het is niet onsportief, het is niet tegen de regels, maar ik ken maar weinig mensen die dit soort gedrag waarderen. Je ziet het eigenlijk alleen bij de matige spelers die zichzelf heel wat vinden, echt goede spelers hebben dit niet nodig. Elke keer dat ik zo'n rules lawyer ergens mee weg zie komen, heb ik het gevoel dat een seriemoordenaar op een vormfoutje wordt vrijgesproken, en het voelt smerig; helaas is dat idee diepgeworteld in onze cultuur, en in de Verenigde Staten schijnt het nog veel erger te zijn.
Wat een verademing is het om in Japan te zijn! Spelers hier proberen niet de regels te misbruiken, ze proberen de regels na te leven. Als een speler ook maar denkt dat hij iets fout gedaan heeft, roept hij zelf de judge. Een sleeve die misschien gebroken is, een kaart die mogelijk een stukje van het deck is geschoven, voor alles roepen ze een judge op zichzelf. Spelers zijn ook extreem behulpzaam, zowel naar de judges toe als naar elkaar. Een prachtig voorbeeld is Shota Yasooka, Hall of Fame spelers en winnaar van de meest recente Pro Tour. Als zijn tegenstander een Pact speelt (bijvoorbeeld Pact of Negation), zal Shota fysiek verhinderen dat zijn tegenstander een kaart trekt in zijn draw step, hij wil per se dat de tegenstander voor zijn Pact trigger betaalt. Vraag dit aan een Europeaan, en hij zal waarschijnlijk blij zijn met zo af en toe een "gratis winst", maar dat strookt niet met het eergevoel van de Japanse cultuur.

Helaas zijn er ook wat elementen van de Japanse cultuur die ik persoonlijk minder aangenaam vind. Kinderporno is pas sinds zeer kort illegaal in Japan, maar anime afbeeldingen van overduidelijk minderjarige meisjes, zeer schaars gekleed of met een opwaaiend rokje zodat je hun minieme slipje kunt zien, zijn geen enkel probleem. Meerdere spelers hebben playmats of sleeves met expliciet seksuele afbeeldingen die ik als kinderporno zou bestempelen, en die onder geen beding acceptabel zouden worden gevonden in het Westen. Hier is dat gewoon deel van de cultuur, en het is niet aan mij als gast om daar stampij over te gaan maken. Gelukkig overtuigt de Appeals Judge de organisator er wel van dat het niet verstandig is om dit soort afbeeldingen op coverage te laten zien aan de rest van de wereld, dus in de feature match area wordt er wat censuur toegepast.

Een van de populaire anime/manga op dit moment is Girls und Panzer, een serie over schoolmeisjes in veel te korte rokjes die als sport met tanks tegen elkaar strijden, en het schijnt super vet te zijn hoe ze over strategie en dergelijke praten. Sowieso zijn machtige tanks erg stoer om over te praten en te lezen. Dus vanzelfsprekend is er fan art, en zijn er deckboxen met Girl und Panzer art verkrijgbaar.



Deckbox met Girls und Panzer art.

Het symbool dat je hier ziet is een traditioneel symbool dat je ook op veel tempels zult aantreffen. Het is deel van een culturele uiting, en heeft geen enkele negatieve connotatie of associatie in Japan. De speler die deze deckbox gebruikt is geen neo-nazi, het is gewoon aan anime-fan. Het lukte me niet om de TO ervan te overtuigen dat dit echt een probleem is op een internationaal toernooi, en dat dit symbool nagenoeg overal ter wereld illegaal is om te gebruiken. Als ik deze foto aan een willekeurige Japanse judge liet zien, was de reactie steevast: Girl und Panzer, super gave anime, waarom laat je me deze foto zien? Als ik het aan een niet-Japanse judge liet zien, was de reactie altijd WTF?! Uiteindelijk heb ik samen met de Head Judge, de Appeals Judge, 2 mensen van de organisatie en een afgevaardigde van Wizards Japan uitgebreid hierover gepraat, en uiteindelijk drong tot ze door dat er mensen zijn die een probleem hebben met een zwarte swastika op een rood-witte achtergrond. Het was niet mijn intentie de bewuste speler een infraction aan te smeren of hem van de venue te verwijderen, het enige wat ik wilde bereiken was wellicht een stukje bewustwording maar vooral simpelweg dat die deckbox zijn tas niet meer zou verlaten, en ik was zelfs bereid uit eigen zak een nieuwe deckbox voor hem te kopen. Maar een toernooi waar zo'n deckbox op tafel staat, is wat mij betreft geen veilige en welkome omgeving, ongeacht de intentie van de eigenaar.

Afgezien van de paar kleine details in de voorgaande paar paragrafen is GP Chiba gewoon een Legacy GP zoals vele andere. Er zijn wat probleempjes (hallo, Sylvan Library), er zijn wat miscommunicaties, er worden onbedoeld wat spelregels overtreden, er zijn wat onduidelijkheden over onmogelijke interacties (Magus of the Moon met respectievelijk Humility of Urborg, Tomb of Yawgmoth), maar daar ga ik jullie vandaag niet mee lastig vallen...

Het is een lange en stressvolle dag. De organisator legt judges aan strikte banden, en het is me duidelijk dat er hier iets anders van me verwacht wordt dan ik gewend ben in Europa, maar het is me niet duidelijk wat dat precies is. Door de verhalen van andere Europese judges ben ik wat huiverig geworden en vind ik het moeilijk me goed een houding te geven. Ik voel me voortdurend in de gaten gehouden door de TO, ik heb de indruk dat ik continu beoordeeld wordt, maar niemand vertelt me of ik het goed doe of dat ik iets anders moet doen. Ik ben huiverig om met andere judges te praten, omdat dat hier niet als werk wordt gezien, maar als iets wat je in je vrije tijd, na afloop van het toernooi, doet. Mentoring is een optionele hobby in Japan, judgen betekent hard werken en er voor de spelers zijn. Helaas is dit me allemaal verteld door Europeanen, en heb ik geen idee hoeveel daarvan waar is op deze GP en met deze TO, en ik denk dat ik daardoor een te negatief beeld had van de verwachtingen die er aan me gesteld werden en ik door alle goedbedoelde adviezen veel meer stress en minder plezier heb gehad dan ik anders zou hebben gehad.
Ik was geadviseerd om vooral niet te doen wat ik zo graag op andere GP's doe: teambuilding, voor judges zorgen, mentoring, team spirit opbouwen, andere judges schaduwen, rulings bespreken. Een van de judges vertelde me zelfs dat hem na een paar uur verteld werd dat het nu toch echt wel tijd werd om te gaan beginnen met werken, want hij had alleen nog maar wat naar andere judges gekeken en met hen gepraat in plaats van echt te werken. Ik heb me aan die adviezen gehouden, maar ik kan dus niet zeggen in hoeverre ze van toepassing waren, aangezien geen enkele Japanner me iets heeft verteld. Wel kan ik zeggen dat ik hierdoor geen plezierige dag heb gehad, en ik me aan het einde van de zaterdag niet kon voorstellen ooit nog een keer een Japanse Grand Prix te judgen.

Zondag 27 novemberEn die gedachte geeft me de vrijheid om zondag gewoon mezelf te zijn: als het me toch niet uitmaakt wat de TO van me denkt en of ik ooit nog een keer door Hareruya word ingehuurd, kan ik net zo goed vandaag plezier hebben en zorgen dat andere judges iets leren. Vandaag sta ik de hele dag op een side event: het Modern Championship. Masaaki is de Head Judge, en ik ben de enige L3 in zijn team (tot om 13.00 uur een Amerikaanse L3 de gelederen komt versterken). Ik geef Masaaki een hoop feedback, denk met hem mee hoe we het event kunnen verbeteren (ook al is dat misschien anders dan hij in Japan gewend is), en ik doe iets revolutionairs: ondanks dat hij HJ is, stuur ik hem op lunchpauze. Hij was van plan om zonder onderbreking van 8 uur 's morgens tot 10 uur 's avonds te judgen, want dat is zijn taak en zijn eer om te doen. Ik hoop dat ik hem niet beledigd heb, ik hoop dat hij niet te veel stress heeft geleden van het niet bij zijn toernooi aanwezig zijn, maar kom op, elke judge heeft recht op een pauze.



HJ Masaaki Ohtake doet de player meeting met een megafoon. Let ook op de armband die de judges dragen.

Als ik merk dat het toernooi erg soepel loopt (wat ook wel mag met 5 judges op 160 spelers), ga ik proberen wat dingen te pushen: ik voer het aantal deck checks op, maar bij mijn eerste deck check merk ik al dat ik hier niet geschikt voor ben: ik heb een lijst met onleesbare symbolen en een deck vol met onleesbare kaarten, en ik moet gaan kijken of die met elkaar overeen komen... dat laat ik dus al snel over aan judges die Japans kunnen lezen.
Dan stort ik me op een ander project: ik besluit alle judges in de zaal wat regelkennis te gaan bijbrengen. De scorekeeper maakt een mooi printje voor me (in het Japans en in het Engels) met de volgende vraag: ik heb een Plague Stinger met daarop een Lifelink en equipped met Shuriken. Ik activeer de ability met als target een bepaald creature van mijn tegenstander. Wat gebeurt er als dat creature respectievelijk White Knight, Nacatl Savage of Melira, Sylvok Outcast is?




Kortom, ik heb een heel dag lol, ik doe waar ik goed in ben en wat ik leuk vind, en het interesseert me niet zo veel wat de TO daar allemaal van vindt. Ik praat een hoop met judges, we bespreken interessante rulings, we bespreken policy, en we lachen zelfs hardop. Ik ben er op voorbereid dat de TO me op een gegeven moment op de schouder tikt en me vertelt dat het tijd wordt dat ik eens ga beginnen met werken.
Aan het einde van mijn shift (we eindigen 8 rondes Modern met 160 spelers in iets meer dan 8 uur) komen een hoop judges mij bedanken. Als ik mijn compensatie ophaal bij de TO, krijg ik te horen dat ze erg onder de indruk van me zijn en krijg ik een extra boosterbox cadeau. Ik ben perplex... Helaas heb ik niet gevraagd of ze zo onder de indruk zijn van mijn "harde werk" op zaterdag, waar ik heb geprobeerd me zo Japans mogelijk te gedragen, of van mijn passie op zondag, waar ik mezelf geweest ben. Eigenlijk zou ik ze daar nog een mailtje over moeten sturen...



Jammer genoeg is er geen judge dinner, maar dat is geen drama: ik ben uitgeput en ben toe aan een snelle maaltijd en vooral aan slaap. Ik eet mijn laatste portie echte Japanse sushi (onvergelijkbaar met wat we in Nederland gewend zijn), Skype nog een uurtje met Henry, en ga toch nog te laat naar bed. Ik ben blij met hoe deze GP toch nog positief is uitgepakt, en vraag me af hoe lang het duurt tot mijn volgende Japanse GP een feit is.

Maandag 28 novemberOp de terugweg naar huis neem ik een omweg: in plaats van een directe vlucht van Tokyo naar Amsterdam, vlieg ik via Parijs, wat me 30 euro en 4 uur extra kost. Maar omdat het stukje Parijs-Amsterdam als een aparte vlucht wordt beschouwd, kom ik daardoor dit jaar uit op 15 vluchten met KLM, en ben ik in 2017 Silver Level. Ik ben benieuwd wat dat precies aan voordeel en comfort oplevert, maar zoals Riccardo zei: 30 euro is niet veel geld om daar achter te komen.



De traditie is dat ik zo'n reisverslag afsluit met een foto van Luce die ontzettend blij is me weer te zien. Helaas is Luce nu niet thuis... ik ben slechts 60 uur in Nederland, daarna vlieg ik alweer naar Madrid voor de volgende Grand Prix. Dus Luce blijft nog even op haar logeeradres (waar ze in goede handen is), en ik zie haar over een week weer! En ik heb 60 uur om bij te komen van GP Chiba en me voor te bereiden op GP Madrid, ondertussen vast plannen makend voor een bimonthly halverwege december, een PPTQ in februari en de BeNeLux Judge Conference in juni 2017. En niet te vergeten: me verheugen op de week rond Kerst, wanneer Henry bij me komt logeren. We moeten maar eens een goed gesprek hebben over wat er nu precies gaande is tussen ons en hoe we de toekomst voor ons zien...

Bedankt voor het lezen, greetz,

Dustin.