Dustin (Amsterdam) (33)

6-4-2012 11:40:00

Woensdag 28 maartDe wekker stond op 6 uur, maar ik slaap er door heen en word pas om 6.50 uur wakker... Snel werk ik mijn ontbijt naar binnen, douche, pak de laatste toiletartikelen in en ren naar de bus. Ik ben iets na half negen op Schiphol, terwijl mijn vlucht om 9.45 gepland staat, dus het is krap maar allemaal nog net te doen. Ik koop bij de AKO 2 boeken (De een zijn dood van Bernlef en een heerlijke vakantie-detective van Donna Leon), ren naar de gate en kom net op tijd aan; Alitalia is een ander verhaal dan Iberia, dus deze vlucht vertrekt 5 minuten vroeger dan gepland en we arriveren een half uur eerder. Tja, zo kan het dus ook. Het vliegtuigje is minuscuul, ik denk dat er zitplaats was voor 90 mensen; in de praktijk zitten er ongeveer 20 mensen in. Ik heb een stoel bij de nooduitgang gereserveerd, zodat ik meer dan genoeg ruimte heb voor mijn benen; de stewardess komt naar onze rij toe om extra uitleg te geven over wat we moeten doen in geval van een noodlanding. De mensen achter mij vragen of ze het in het Italiaans kan herhalen, wat ze in rap tempo doet. Als de stewardess wegloopt, hoor ik achter me in onvervalst plat Amsterdams: "zo, nou is de vakantie echt begonnen!"
Met de bus reis ik vanaf het vliegveld in een half uurtje naar Station Porta Nuova, waarna het nog 5 minuten wandelen is naar het hotel. Afgelopen zomer ben ik met Olaf toevallig al in Turijn geweest, dus deze keer denk ik genoeg te hebben aan 2 dagen als toerist in de stad; dat wil ook zeggen dat ik maar 2 nachten hotel hoef te betalen, en ik dus iets meer bestedingsruimte heb dan ik gewend ben. Het hotel waar we vorige zomer sliepen, zou me 85 euro kosten voor 2 nachten, maar stond niet erg goed aangeschreven op Booking.com; Hotel Urbani *** is een van de toppers en kost slechts 115 euro voor 2 nachten, dus ik besluit me voor drie tientjes extra eens in luxe te wentelen. De entree is netjes, de kamer schoon en opgeruimd, het bed ligt lekker en de douche warm en krachtig, maar verder vind ik het niet erg spectaculair; volgende keer geef ik die euro's liever uit aan lekker eten.
Het hotel ligt aan de rand van het oude centrum, dus te voet begeef ik me richting het centrale plein van de stad. Ik kom door de Via Lagrange en besluit eens uitgebreid te gaan shoppen: mijn zomerjas is inmiddels een paar jaar oud en enkele maten te groot, dus ik ben toe aan een nieuwe!
14.02: zie H&M
14.03: zie bordje met Uomo: piano 2
14.04: zie rek met zomerjassen
14.06: reken af bij de kassa
Zo, ik ben in Turijn geweest en heb geshopped, mission accomplished. Tevreden nestel ik me met een boek op een van de vele mooie pleinen in de zon. Met Olaf was ik slechts 3 dagen in Turijn, dus hebben we niet alle bezienswaardigheden gezien; onder andere het Koninklijk Paleis hebben we geskipped, maar dat had ik nu net zo goed kunnen doen. Alle zalen zijn wat mij betreft identiek (groot, veel goud, protserig), ik sta na een half uur weer buiten. De Dom met de Lijkwade negeer ik (niet indrukwekkend genoeg voor een tweede bezoek, wel een aanrader als je er nog nooit geweest bent), bezichtig in plaats daarvan een ander kerkje, en wandel wat onder de vele prachtige bogen van Turijn. Ik merk dat ik ontzettend moe ben en niet veel zin meer heb om nog veel te gaan doen vandaag, dus ik ga terug naar het hotel en doe een middagdutje.


Het Palazzo Reale.

Als ik wakker word van de wekker, ben ik nog steeds suf, maar heb wel flinke trek. Bij de receptie vraag ik waar ik in de buurt lekker kan eten; om de hoek zit een erg goed restaurant dat bekend staat om zijn lokale specialiteiten en de prachtige naam C'era una volta (Once upon a time) draagt. De communicatie met de serveerster gaat uiterst moeizaam, maar uiteindelijk krijg ik een glas rode wijn, een flesje water en als voorgerecht de Sinfonia, een keur aan locale delicatessen. Ik ben er op voorbereid dat een deel vlees zal zijn, maar ik laat me graag verrassen. Het valt bitter tegen: voor 11 euro krijg ik een klein bordje met salade (rucola en veldsla) met carpaccio van kalf en warme artisjokken. Kalf smaakt niet erg vlezerig, dus het is best te doen, en de warme artisjokken zijn vol van smaak. Als ik mijn bordje bijna leeg heb, komt de serveerster met de rest van het voorgerecht... een schotel vol heerlijkheden! Een flan van ei met een romige bechamel saus, een taartje van spinazie met warme bagna caoda (een dikke saus van ansjovis en knoflook), nog meer kalfsvlees met warme artisjokken en 3 soorten vleeswaren. Ik proef van elke vleessoort een hapje; de salami is walgelijk, de flinterdunne plakjes van een of andere worst zijn oneetbaar en de vette lapjes spek smaken nog verschrikkelijker dan ze er uit zien. Maar ja, als ik het niet geprobeerd had, had ik het nooit geweten. Maar wow, wat is die bagna caoda ontzettend lekker en smaakrijk!
De primo staat omschreven als een risotto met vongole en broccoli, maar is vooral een enorme berg gele rijst met wat verdwaalde versiering. De secundo skip ik, uit ervaring weet ik dat in Italiaanse restaurants dit weinig meer is dan een enorm stuk gebakken vlees of vis, en daar heb ik geen zin in. Ook het dessert skip ik, ik ben moe en ga naar het hotel.
Ik mail nog wat met andere judges (ik ga vrijdag een seminar presenteren met Donato, dus we moeten nog wat details bespreken) en duik vroeg mijn bed in. Ik val als een blok in slaap, maar om half drie word ik wakker met buikpijn; uiteindelijk val ik tegen 5 uur weer in slaap, maar het was een vervelende en niet erg verkwikkende nacht.

Donderdag 29 maartGeradbraakt sta ik op en strompel naar de ontbijtzaal; hoe fantastisch de Italiaanse keuken ook is, een fatsoenlijk ontbijt krijgen ze niet voor elkaar. Droge broodjes, rubber eieren en wat fruit uit blik. Meh. Als een ware Hobbit neem ik in de stad een focaccia als tweede ontbijt (focaccia hier is wat ze in de rest van Italë een pizza noemen, er zijn veel tentjes waar ze rechthoekige slices verkopen voor een euro of 2 a 3). Het hoogtepunt van mijn vakantie gaat nu beginnen: het bezoek aan het Egyptisch Museum! Het is veel kleiner, maar nog net zo indrukwekkend als ik me herinner. Bij binnenkomst loop ik tegen Kepa op, een Spaanse Judge die ook een dagje eerder is gekomen om wat van de stad te zien. We kletsen wat, maar gaan dan ieder ons weegs: ik heb iets meer tijd nodig in dit museum dan de gemiddelde bezoeker... uiteindelijk sta ik pas tegen 5 uur weer buiten, helemaal verzadigd van de overdaad aan prachtigheid die ik geabsorbeerd heb.


Fragment uit het grootste bewaard gebleven Dodenboek ter wereld; hier wordt het hart van de overledene gewogen.

Musea gaan hier pas om 7 uur dicht, dus ik heb nog tijd voor het Museum van Nationale Eenwording. Ik weet vrij weinig van de recente geschiedenis van Italie, maar dit museum helpt daar absoluut niet bij; er is geen uitleg, geen logica, alleen maar een hoop militaire uniformen, onderscheidingen, posters, spotprenten en schilderijen van belangrijke veldslagen die mij niets zeggen. Hoogtepunt is dat het museum rondom het voormalige parlement is gebouwd, vanaf meerdere plekken kun je de monumentale Tweede Kamer in kijken.
Toen ik met Olaf op vakantie was, haalde hij bij elk museum zijn leraren-pas tevoorschijn en kreeg korting; ik zei dan braaf dat ik teacher of mathematics was, en kreeg soms wel, soms niet dezelfde korting (Olaf geeft scheikunde, maar de schoft heeft een pasje met daarop teacher of arts). Ik heb vandaag bij beide musea gezegd dat ik leraar ben, maar mijn pasje niet had meegenomen; bij het Museo Egizio kreeg ik 50% korting, het Museo Nazionale del Risorgimento Italiano verwelkomde mij kosteloos. Best een leuke bonus
Op de terugweg naar het hotel kom ik langs een ijssalon; niet geheel verrassend in Italie. Ze hebben een aantal ongelooflijke specialiteiten op de kaart staan; ik kies een caramelijs met noten en iets wat ik nog nooit eerder heb geproefd: saffraanijs. Briljant! De typische smaak van saffraan, de geur en kleur, maar dan met een ijskoude zoete smaak. Onvoorstelbaar dat ze dit verzonnen hebben. En passant pak ik nog een kerkje mee (je komt er een paar tegen als je door Turijn banjert).
In het hotel mail ik nog wat over en weer met Donato, reageer op wat vragen van Nederlandse Judges en spelers, en begeef me dan naar het andere restaurant dat me gisteravond is aanbevolen: de trattoria recht tegenover het hotel. Niet alleen hebben ze een Engelstalige menukaart, de ober spreekt ook nog eens vloeiend Engels. Als voorgerecht kan ik de geitenkaas gevuld met snoep (ja, serieus, goat cheese stuffed with candy) niet weerstaand; op een bedje van bremzoute verse spianzie krijg ik twee jonge geitenkaasjes in filodeeg. Heerlijk, maar ik heb geen idee wat ze met candy bedoelen. Als hoofdgerecht bestel ik de bagna caodo con verdure e carpaccio, maar dan zonder de carpaccio. Er wordt een enorme hoeveelheid groenten aangedragen: rauwe knolraapjes, wortel, selderij, een kwart sovooiekool, wat blaadjes bittere groente die ik niet ken, paprika, gestoofde courgette, gekookte wortel, gestoomde selderij, gekookte aardappel, gegrilde paprika, het houdt maar niet op. Ten slotte een bakje bagna caodo boven een waxine lichtje; de ober legt me uit dat de saus wordt gemaakt door knoflook in melk te koken, ansjovis er doorheen te roeren tot alles oplost, en dan met olijfolie de saus op smaak en dikte te brengen. Het is fantastisch, ik eet de groenten tot de laatste kruimel op en schraap de sausschaal leeg. Inmiddels begin ik het karafje wijn flink te voelen, dus ik besluit van het dessert af te zien en een flinke wandeling te gaan maken.


Bagna caoda in traditionele schaal.

Geheel toevallig eindigt mijn wandeling bij dezelfde ijstent als vanmiddag... de jongen achter de balie herkent me, dus ik vertel hoe zeer ik onder de indruk was van het saffraanijs. Ik bestel nogmaals de saffraan, en een bolletje mascarponeijs met hazelnootsaus. Ik waggel vol van explosieve smaken terug naar het hotel.
Nu nog even checken hoe ik morgenochtend vanaf hier naar de toernooilocatie kom, en het eigenlijke doel van mijn trip naar Turijn kan beginnen. Hopelijk slaap ik vannacht beter dan gisteren, want de komende twee nachten zal er van slapen ook niet voldoende terecht komen... Ik heb geen zin meer om nu nog Magic documenten te gaan bestuderen; ik denk ook niet dat ik daar na een paar glazen wijn nog erg veel van zou opsteken.

Vrijdag 30 maartNa weer een matig ontbijt en een heerlijke douche neem ik de metro naar het congrescentrum, waar vandaag naast de GPT's ook de Judge Conference plaats zal vinden: een gelegenheid voor Judges om van en met elkaar te leren, maar vooral ook om lol te hebben en met elkaar te kunnen praten zonder de hectiek van de GP. Na een kort welkomstwoord door de organisatoren gaan we meteen van start met 2 simultane lectures; omdat er zo veel verschillende onderwerpen te bespreken zijn, kun je elk uur kiezen welke lecture je het meeste aanspreekt. Jeff Morrow houdt een lezing over de Testing and Promotion Sphere, maar aangezien ik recent al 2 lectures over de Judge Levels heb bijgewoond, ga ik liever naar de lezing van Luca Romano over Slow Play. Het is belangrijk dat beide spelers ongeveer even veel tijd krijgen om hun beslissingen te nemen, maar ook dat de match op acceptabel tempo wordt gespeeld en rondes tijdig eindigen. Wanneer geef je een Warning voor Slow Play, op welk moment grijp je in, en is het acceptabel als een speler een keer erg lang nadenkt?
Tijdens de lunch ga ik samen met Donato del Giudice in een rustig hoekje zitten om onze lezing voor te bereiden; we hebben uitgebreid contact gehad via mail, maar nu hebben we ruim een uur om even samen te koppen bij elkaar te steken en de puntjes op de i te zetten. De catering is trouwens prima: vers gezette espresso voor slechts 1 euro, allerlei verschillende broodjes (warm en koud), fruitsalade, zoetigheden en ijsjes. Helaas hebben ze slechts 1 vegetarisch broodje, maar de Caprese smaakt prima en het brood is knapperig vers.
Vuk Gavrilovic houdt een lezing over reviews (waarom zijn ze belangrijk en hoe schrijf je een goede review), maar ik ga liever naar Meet the High Levels. Er zijn maar liefst 1 L5, 3 L4's, 2 L3's, en onze eigen Level E Gis Hoogendijk. Het blijkt dat je knettergek moet zijn om zo'n onbezoldigde functie te vervullen: de meeste mensen zijn 20-25 uur per week bezig met het Judge Program... en dat is nog exclusief de tijd die ze besteden aan toernooien! De meesten hebben dan ook geen full-time baan ernaast. Cristiana Dioniso is een heel bijzondere dame: ze werkt voor Wizards Italy, heeft een eigen Game Shop waar ze Magic verkoopt en ze is L4. Haar leven bestaat uit Magic... en ik heb de eer morgen haar buddy te zijn!
Terwijl Kevin Desprez vertelt over de Philosophy Sphere, geven Jernej Lipovec en Matic Penko een overzicht van de belangrijkste interacties en meestgestelde regelvragen in Modern; dit lijkt me een erg nuttige update, aangezien ik zelf vind dat mijn regelkennis de laatste tijd wat ondermaats is. Een van de dingen die ik hoor, is dat Melira, Sylvok Outcast niet goed vertaald is in het Italiaans en het Spaans: de Oracle tekst in die talen zegt dat creatures geen -1/-1 counters op zich kunnen hebben, terwijl de echte tekst is dat ze geen -1/-1 counters op zich geplaatst kunnen krijgen; als je Melira cast, vallen de al liggende -1/-1 counters dus niet van je beestjes af, terwijl de Zuid-Europese versies dat wel lijken te zeggen. Handig om te weten Over Melira gesproken...



Vraag 1: Naomi heeft Melira, Sylvok Outcast liggen. Antonio cast Grafted Exoskeleton, equipt die aan zijn Glissa, the Traitor en valt aan; Naomi blockt met haar Melira. Wat gebeurt er in de first strike combat damage step?

Na het regelbombardement is er slechts één activiteit: Judge Jeopardy, gepresenteerd door Donato en mij. Het is een quiz bestaande uit 10 rondes, met vragen over regels, kaarten, community, artiesten en judges. Ik zal meteen eerlijk bekennen dat dit niet de beste quiz aller tijden was, er zaten enkele vragen in die gewoonweg niet erg boeiend waren. Heb jij enig idee voor hoeveel kaarten Mark Tedin en Rob Alexander de art hebben gemaakt? Nou, ik ook niet, en de aanwezige Judges evenmin... Ik zal je de moeite besparen om het in Gatherer op te zoeken, de antwoorden zijn 193 respectievelijk 144. Een stuk leukere vraag: wie hebben de afgelopen 4 Pro Tours gewonnen (Nagoya, Philadelphia, Worlds San Fransisco, Honolulu)? Weet jij wat het kleinste creature is dat ooit is geprint? Ga maar eens zoeken op creatures met power minder dan 0
In Magic zijn er 8 zones: library, hand, stack, graveyard, battlefield, exile, command, ante. Volgens de Comprehensive Rules hebben sommige zones gemeenschappelijke kenmerken. Bijvoorbeeld: library en hand zijn hidden zones, de andere zones zijn publiek.

Vraag 2a: wat onderscheidt library, stack en graveyard van de andere zones?
Vraag 2b: wat onderscheidt library, hand en graveyard van de andere zones?

Gunnar Holmstedt uit Zweden is de duidelijke winnaar, onze eigen Jasper Overman gaat aan de haal met de tweede prijs, maar er zijn 2 mensen die evenveel punten hebben gehaald en daarmee een gedeeld derde plaats: de Deense L1 Gilbert Hedegaard en de Italiaanse L5 Riccardo Tessitori. We hebben een shoot-out vraag bedacht, maar gegeven de kandidaten voelt het niet helemaal eerlijk... beide Judges moeten om de beurt binnen 10 seconden een State-Based Action noemen die nog niet eerder is genoemd. Er zijn er maar liefst 23... Riccardo begint met een makkelijke: een creature met minder dan 1 toughness gaat dood. Gilbert haakt daarop in en zegt dat creatures met voldoende toughness maar met lethal damage ook dood gaan. Riccardo noemt dat je verliest bij 0 of minder leven, Gilbert bij 10 of meer poison counters. Zo gaat het even heen en weer, maar na 10 beurten zijn de meest voor de hand liggende wel geweest. Hilbert steelt de show door een totaal onmogelijke SBA te noemen, je weet wel, diegene die iets zegt over scheme's in een Archenemy game. Daarna probeert Riccardo nog een SBA te noemen, maar er komt iets onsamenhangends uit, waardoor Hilbert met een foil Doubling Season eindigt, en Riccardo genoegen moet nemen met een Goblin Welder. Een onverwachte uitkomst van een spannende strijd!

Het laatste onderdeel van de dag laat ons de keuze tussen The Art of Deck Checks en Answering Questions from Players door Salvatore la Terra. Zoals zondag zal blijken, heb ik niet echt meer informatie nodig over deck checks, dus sluit ik me aan bij Salvatore. Als Judge moet je antwoord geven op vragen die spelers stellen, maar zonder ze te gaan coachen; herinner je je nog de situatie met Spellskite die ik in mijn vorige GP verslag heb beschreven? De belangrijkste techniek die Salvo bespreekt, is de Virtual Game State. Judges kunnen alleen antwoord geven op vragen in het hier en nu; een vraag zoals "hoeveel damage doet dit creature als ik ermee aanval?" kunnen we niet beantwoorden, want we weten niet wat de tegenstander zal doen. Ook een vraag zoals "hoe sterk is mijn Tarmogoyf?" is lastig, want de Judge ziet misschien iets over het hoofd: een Giant Growth die al geresolved is, een Curse of Death’s Hold of Glorious Anthem. Daarom herhalen we altijd de vraag en geven dan antwoord in een vacuum: een Tarmogoyf met 3 instants, 2 sorceries en 5 creatures in de graveyard is 3/4. Het is de verantwoordelijkheid van de speler om de goede vraag te stellen en alle belangrijke informatie te verschaffen, maar het is de taak van de Judge om de speler daar voor zover mogelijk bij te helpen!

Daarmee zit de Conference er weer op, dus we hangen en kletsen nog wat tot het avond programma begint: de Head Judges en de Tournament Organizer houden een toespraakje, vertellen ons wat hun bedoeling is voor dit weekend, de team indeling wordt definitief bekend gemaakt, en dan is het tijd voor eten! Traditioneel is vrijdagavond het Judge Dinner, waarbij iedere Judge een specialiteit uit zijn of haar eigen land meeneemt. Ik heb de obligate stroopwafels (spreek uit: stroepwaffels) en een kilozak drop mee, en geniet van enorme stukken Parmezaanse kaas, Siciliaanse chocoladetaart, Zweedse drop, Schotse boterkoek en Zwitserse chocolade. Uit ervaring weet ik dat je je verre moet houden van Poolse etenswaren, maar Jeff Morrow, de Amerikaanse HJ, heeft iets verschrikkelijks meegenomen: voorverpakte cakejes die voor meer dan 50% uit suiker bestaan, en verder uit vetten, transvetten, conserveermiddelen en allerhande andere rotzooi. 1 Cakeje is voldoende om een normaal mens tijdelijk van ADHD te voorzien, of een dagvoorraad Ritalin ongedaan te maken. Ik deel een cakeje met een Zwitserse Judge, ons oordeel is unaniem: Amerikanen zijn zo gek als wij denken dat ze zijn.

Rond 10 uur begeven Kenny en ik ons naar ons hotel; via internet heb ik een leuk, betaalbaar hotel gevonden op slechts 3 km afstand van de venue, dus dat is een half uurtje lopen. Makkelijk te vinden, alles in een min of meer rechte lijn, dus we pakken onze koffers en gaan op weg. Het eerste deel gaat makkelijk, maar dan moeten we volgens de kaart een weg inslaan, die in werkelijkheid niet veel meer is dan een slecht verlicht paadje de berg op. We lopen terug, zien geen andere weg in de buurt, besluiten dat we toch echt staan waar we zouden moeten staan en beginnen toch maar aan de slingerweg omhoog. We komen langs grote huizen met enorme hekken en blaffende herdershonden, klauteren omhoog, krijgen mooie uitzichten over het steeds verder beneden ons liggende dal, klimmen een stukje waar de helling zo'n 35 graden bedraagt, zien de lichtjes onder ons steeds flauwer schijnen, hijgen even uit, klimmen nog maar een stuk verder, vegen het zweet van ons voorhoofd en staan een half uur later eindelijk boven op de berg op een pleintje. Daar zien we weer waar we op de kaart zijn en lopen in 5 minuutjes verder naar het hotel. Tja, Turijn ligt aan de voet van een berg, maar dat was bij het boeken niet helemaal tot me doorgedrongen.
Het hotel is erg netjes, we hebben een kleine maar propere badkamer en zelfs een balkon. Als ik op de stoep nog een sigaretje ga roken, zitten drie andere hotelgasten ook nog even van de avondlucht te genieten. Ze praten in het Sloveens met elkaar dus ik versta er geen woord van, tot ik opeens "sideboard" opvang. Natuurlijk gaan ook zij morgen naar de GP toe, maar ze hoeven er pas om 8.30 uur te zijn. Mijn shift begint al om 7.30 uur, maar Kenny heeft de late shift van 9.00 uur. Kenny heeft dus een gratis lift geregeld, terwijl ik vast een taxi bestel: de berg oplopen was zwaar maar wel te doen, de berg af doet vanwege een sportblessure te veel pijn aan mijn schenen. Kenny neemt een douche terwijl ik vast ga slapen, het is morgen weer een lange dag.

Zaterdag 31 maartDe taxi pikt me stipt om 7 uur op en brengt me in 10 minuten naar de site; onderweg eet ik een eiwitreep als ontbijt. De kosten vallen best mee: voor 14 euro heb ik mezelf een lange, pijnlijke wandeling bespaard. In de venue wacht me een onaangename verrassing: de cafetaria is nog niet open, dus ik zal het nog even zonder koffie moeten doen. Ik ben lid van het Team Administration, wat vroeger Logistics heette. Onze eerste taak is het neerzetten van de tafelnummers; op een klein toernooi is dat een kwestie van minuten, maar als je 800 tafels voor 1600 spelers moet nummeren, is dat wel een flinke klus. Zeker als sommige mensen niet blijken te kunnen tellen en we de tafelnummers al spoedig moeten verplaatsen. Zeker als de HJ daarna besluit dat hij het anders ingedeeld wil hebben en we de nummers nogmaals moeten verplaatsen. We verwachten ongeveer 1400 spelers, maar het is beter ruim op te zetten en later nummers te verwijderen, dan op het laatste moment nog nummers bij te moeten plaatsen. Helaas doen er uiteindelijk slechts 1068 spelers mee, een flinke domper. We hebben genoeg Judges om een toernooi met 1600 spelers te kunnen runnen, dus we zijn zwaar overstaffed. Meer tijd voor interactie met elkaar zodat we optimaal van en met elkaar kunnen leren, maar veel minder interessante momenten en dus ook minder om van te leren dan op een drukker bezet toernooi. Ach ja, we gaan er gewoon het beste van maken.
Nu alle tafelnummers geplaatst zijn en de pairing boards staan, hebben wij als team niet veel meer te doen, behalve natuurlijk floor coverage: zorgen dat je bereikbaar bent voor spelers, rondjes lopen, vragen beantwoorden, opletten op cheats en slow play, rotzooi opruimen, stoelen aanschuiven, vragen beantwoorden, praten met Judges, rotzooi opruimen, vragen van spelers beantwoorden, en dat dan de hele dag door. Ik heb bij een van de dealers een Moldgraf Monstrosity geleend om zo veel mogelijk Judges de vraag te stellen die ik jullie in mijn vorige column heb gesteld: wat gebeurt er als mijn tegenstander de Monstrosity target met Doom Blade en ik daarop reageer met Undying Evil op de Monstrosity?
In ruil voor mijn vragen krijg ik ook een aantal vragen terug:



Vraag 3: Alberto heeft een Undead Alchemist met daarop een Ghostly Possession van Niccolo. Alberto valt aan, Niccolo blockt niet; wat gebeurt er in de combat damage step?



Vraag 4: Klaar voor iets echt obscuurs? Alfredo speelt een potje multiplayer Grand Melee met limited range of influence van 1, met zo'n 100 deelnemers in totaal. Op de een of andere manier heeft Alfredo 19 counters op zijn Darksteel Reactor weten te krijgen. In zijn upkeep triggert de reactor, niemand reageert, en de twintigste counter komt er op. Wat gebeurt er nu precies? (Ga er van uit dat niemand instants speelt of abilities activeert.)

Verder heb ik een geweldige dag, maar weinig om hier expliciet te vermelden; het is natuurlijk een behoorlijk rustige GP met minder dan 1100 spelers, mijn team komt toevallig geen grote problemen of uitdagende situaties tegen, en het is inmiddels al mijn 6e GP. Rest me nog te zeggen dat we extreem vroeg klaar zijn, al om half acht zit mijn shift er op en zoek ik wat Judges om mee uit eten te gaan.
Floris de Haan zat in dezelfde shift als ik, en samen vinden we nog Stefan Ladstaetter (L2 uit Wenen, die dit weekend gaat testen voor L3) en Kenny; hoewel de schoft anderhalf uur later begon dan wij, is hij ook al klaar. Tja, bij Public Events was het ook niet erg druk. We vinden een leuk restaurantje in de buurt, eten een prima pizza met vreemde rode wijn met wat bubbeltjes, en begeven ons rond 10 uur naar onze hotels.
Kenny en ik wandelen nog een stukje voor we een taxi willen nemen (nee, we gaan niet nog een keer die berg beklimmen; ook al was het een rustige dag, we hebben wel uren lang gestaan en gelopen, dus onze benen zijn moe). We komen op een pleintje waar een bus staat, waarop Kenny het briljante idee heeft om eens te vragen welke bus er eigenlijk naar ons hotel rijdt. Het blijkt dat het deze bus is, dat hij over 2 minuten vertrekt en dat we niet eens een kaartje hoeven te kopen. Hoera! Een kwartier later zijn we in het hotel, spelen nog een potje Commander (Kenny heeft 2 decks meegenomen en maakt me genadeloos in; ik heb geen idee welke Goblins ik allemaal moet tutoren met Goblin Recruiter) en gaan vroeg slapen.

Zondag 1 aprilVandaag heeft Kenny de vroege en ik de iets latere shift, dus we vertrekken allebei met onze eigen taxi; vreemd genoeg betaalt Kenny 16 euro en ik deze keer maar liefst 17,50 euro... Het voordeel van de latere shift is dat er koffie is, dus ik begin de dag met een echte cappuccino (trivia: de kleur van koffie met melk lijkt op de kleur van de pij van Kapucijner monniken, daar komt de naam vandaan).
Mijn taak vandaag is Rescue Ranger: ik assisteer bij events die hulp nodig hebben. In de praktijk ben ik gewoon de hele dag bij een Standard side event. L3 Paul Smith is Head Judge, er zijn nog 5 andere Judges in het team, en er zijn een magere 131 spelers (een rotaantal: tot en met 128 spelers zijn er 7 rondes plus Top 8, nu zijn er dus 8 rondes). In Nederland heb ik wel eens een PTQ met 130 spelers geheadjudged met een staff van 4 Judges plus scorekeeper, dus dit event lijkt een makkie te gaan worden, en dat wordt het ook.
Ik ben verantwoordelijk voor de deck checks, dus dat wordt een slachting; ik ben berucht om de hoeveelheid problemen die ik opspoor tijdens checks, en ook dit toernooi eindigt met een enorm aantal Game Losses voor Deck/Decklist Problems. Het begint al bij het controleren van alle decklijsten: 1 speler is vergeten zijn naam op te schrijven (wat hem een Warning oplevert voor failure to Follow Official Announcements), een hele trits spelers schrijft Italiaanse namen op in plaats van Engelse (wat voor ons erg irritant is, maar geen penalty oplevert, ondanks dat groot op alle decklijsten staat gedrukt dat alleen Engelse namen mogen worden gebruikt), en 5 spelers krijgen een Game Loss omdat hun lijst niet klopt.
Een sideboard in constructed events bestaat altijd uit exact 15 of 0 kaarten, maar 2 spelers hebben er slechts 14 opgeschreven. Main deck bestaat uit minstens 60 kaarten, maar 2 spelers komen niet verder dan 59. En 1 iemand is gewoon onhandig geweest en is te laat begonnen met het schrijven van zijn decklijst, waardoor hij rare dingen opschrijft zoals Melira en Kessig; Melira, Sylvok Outcast is een Legendary creature en dus niet te verwarren met Melira’s Keepers, maar zowel Kessig Wolf, Kessig Cagebreakers als Kessig Recluse zijn Standard legal. En oh ja, Kessig Wolf Run ook. We fixen alle lijsten, daarna is het tijd voor deck checks. In tegenstelling tot mijn vorige GP lukt het me nu om elke ronde minstens 2 deck checks te doen, en bijna elke ronde is het bingo: gemarkeerde sleeves, krom staande foils, vergeten te desideboarden, iets anders spelen dan op de lijst staat, en het meest voorkomend: Double Faced Cards in doorschijnende sleeves... Alsjeblieft, als je per se die krengen wilt spelen, gebruik dan de checklists en bespaar jezelf een hoop ellende.
Aan het begin van ronde 3 is er even grote paniek: ik heb de decklijsten keurig gesorteerd klaargelegd op een tafel in de buurt van ons speelgebied, na de deck check heeft een andere judge de lijsten terguggelegd, en nu wil ik vast de lijsten voor de volgende check klaarleggen. Vreemd genoeg liggen ze niet waar ze horen te liggen, en geen van de Judges heeft de lijsten na mij nog aangeraakt. We zoeken het hele gebied af, maar de lijsten zijn nergens te bekennen... Dit is een groot probleem, omdat de integriteit van het toernooi hierdoor ernstig wordt aangetast; niet alleen kunnen we niet meer controleren of spelers wel spelen met het deck dat ze geregistreerd hebben, ook kunnen we niet garanderen dat niemand alle lijsten stiekem heeft bekeken en dus weet wat zijn tegenstander speelt. Dan opeens herinnert Gianluigi zich dat hij een schoonmaakster met een vuilniskar door het gebied heeft zien lopen. Hij sprint achter haar aan, en inderdaad, onder een stapel boosterwraps en papiertjes met levenstotalen vinden we onze lijsten terug. Ik laat Gianluigi meteen in het Italiaans in koeienletters op een papiertje schrijven "Niet aanraken, dit is geen afval" en leg dat bovenop de lijsten. Dit waren enkele erg enerverende minuten...
In ronde 5 aan tafel 1 doen we een random deck check, en beide spelers krijgen een Game Loss: Anton vanwege Marked Cards (ik pick zonder moeite alle 4 Huntmaster of the Fells er uit) en Nick vanwege Marked Cards (ik pick zonder moeite zijn 14 foil basic land er uit). Dat wil zeggen dat het 1-1 staat en ze 50 minuten hebben om 1 game te spelen... Ik vind dit echt zonde, omdat zulke penalties zo ontzettend makkelijk te voorkomen zijn.
De dag kabbelt lekker voort, om 3 uur 's middags is de Swiss portie van de GP afgelopen en om 6 uur is ook de Top 8 klaar, maar wij moeten nog even. Om zeven uur zijn wij ook klaar en dragen het toernooi over aan Donato, die de Top 8 tot een goed einde zal brengen. Tja, een leuk toernooi, veel met andere Judges gepraat en een hoop geleerd aan anderen, maar niet per se zelf heel veel van opgestoken. Mij hoor je niet mopperen, ik heb me kostelijk geamuseerd, maar het voelt toch een beetje als chocoladetaart van de Hema terwijl ik me op Van Wely had verheugd.
Ik haal mijn compensatie op (het felbegeerde mapje met Judge foils), evalueer nog even met Paul, en dan begeven we ons naar het Judge Dinner, het tweede van dit weekend! Ditmaal in een restaurant, maar het diner valt me erg tegen: vooraf penne met tomatensap (de niet-vegetariëers krijgen Bolognese saus), als hoofdgerecht wat gegrilde groenten (lekker, maar weinig; de anderen krijgen cordon bleu met friet), het dessert ziet er uit als en smaakt naar gestolde chocolademelk (die de meeste mensen na een hap laten staan). De meningen over het diner zijn verdeeld, sommigen vonden het lekker, anderen vonden het net als ik tegenvallen. Maar ach, het gaat niet om het eten, het gaat om de mensen! Stefan krijgt een groot applaus omdat hij zijn L3 test met glans heeft gehaald, we zijn 3 L2's rijker en een stuk of 5 L1's, dus de GP heeft weer een mooi aantal nieuwe levels opgeleverd. Iedereen is moe na 3 lange dagen, dus om 10 uur nemen Kenny en ik weer de gratis bus naar het hotel. We spelen een potje Winchester Draft (Kenny maakt me weer eens in) en gaan veel te laat slapen.

Maandag 2 aprilWe hebben met Floris afgesproken om nog wat van de stad te gaan zien; we dumpen onze koffers op het station en wandelen langs de Po naar de Borgo Medievale, een toeristische attractie die Floris in de hotellobby aangeprezen zag worden. Een openluchtmuseum, een nagebouwd middeleeuws dorpje met bijbehorend fort uit 1884. Heel schattig, en prima passend bij het slentertempo dat we na 3 dagen judgen nog kunnen opbrengen.



Vlak bij het station genieten we van een laatste Italiaanse lunch: in een schattig klein eettentje krijgen we een bord vol lekkernijen (polenta met gorgonzola, poffertjes van bloemkool, aardappeltaart, omelet met spinazie, gemengde groenten en voor de andere heren roastbeef in saus) voor slechts 7 euro. En dan is het feest helaas echt voorbij...
Op het vliegveld draften we nog met 3 man, waarna we in het vliegtuig de matches uitspelen. En ja hoor, weer verlies ik alle potjes... De vlucht verloopt erg snel, en een half uur eerder dan gepland landen we op Schiphol. Het duurt daarna nog anderhalf uur voor ik Luce weer een knuffel kan geven; we hebben elkaar weer erg gemist, en ik beloof haar plechtig dat ik nooit meer de deur uit zal gaan. Althans, tot de volgende Grand Prix.

Bedankt voor het lezen, greetz,

Dustin.