Stijn (142)

22-3-2014 22:58:00

In gedachten verzonken gaat die beurt nog maar eens aan mijn geestesoog voorbij. Weer zie ik tegenover me Wrath of God op tafel dwarrelen – een druk op de noodknop van die tegenstander, veel opties had hij niet meer – en meteen wordt links naast me diep gefronsd en iets onverstaanbaars gemompeld. Niet positief bedoeld, zoveel maak ik er wel uit op. Die dacht al gewonnen te hebben, haha. Ik zie mezelf met een grijns Boros Charm casten om al mijn creatures indestructible te maken. Dat was mijn redding, anders kon ik wel inpakken. Weer links naast me zie ik een gezicht opklaren. "Thanks!". En hij kwakt een Reverberate op tafel. Ik raap alsnog mijn spullen maar vast bij elkaar.

Het is oudejaarsdag 2013 en ik zit wat te dagdromen geloof ik. Vanaf mijn werkplek heb ik zicht op straat en ik zie aan de bomen dat het begint te waaien. De zoveelste zuidwesterstorm van het jaar is in aantocht, maar nog altijd is het bijna tien graden buiten en hoewel we de kerstdagen inmiddels achter de rug hebben, is het voor mijn gevoel nog lang geen winter. Hoeft voor mij ook niet meer, eigenlijk. Alleen de Top2000 die onder mijn bureau vandaan komt wijst erop dat ik vanavond aan de champagne zit. Jimmy Hendrix ondersteunt mijn collega en mij luidruchtig op deze verder vrij eenzame werkdag. We hebben het druk maar we weten dat we traditiegetrouw een uurtje eerder naar huis mogen. Thuis weet ik mijn vriendin bezig met het maken van hapjes: ze heeft een hectische kerstweek achter de rug op haar werk en is een paar dagen vrij. Aangezien ze graag in de keuken staat hoef ik me niet schuldig te voelen. Ze zal nu zo ongeveer de knoflook aan het fruiten zijn die straks met roomkaas, bacon en wat kruiden in de champignons zal verdwijnen. Ik kan het bijna ruiken en krijg er al een beetje honger van. Uit een paar zojuist ontvangen WhatsAppjes blijkt helaas dat drie van mijn vrienden geen champignons lusten. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen nog eens op – wie lust er nou geen champignons? Hoofdschuddend leg ik mijn telefoon aan de kant en richt me weer op het controleren van de factuur die ik op mijn beeldscherm heb. Ik kan me maar beter even concentreren, want anders ligt dit er op twee januari nog.

Later die dag zit ik, onwennig mijn stropdas wat losser wurmend, aan mijn eerste biertje op de bank bij de gastheer van dienst. Alles wijst erop dat het een lange avond wordt: we hebben natuurlijk veel te veel eten gemaakt met zijn allen en het spel, dat door twee van mijn vrienden speciaal is ontworpen voor deze avond, zal ook wel lang duren. Ieder jaar hetzelfde: retegezellig en met een waas voor je ogen naar huis. De playlist waarvoor iedereen wat nummers mocht aanleveren stuurt het bijna nostalgische Hawaii 5-0 van de Party Animals de kamer in en met een vriend van de middelbare school haal ik herinneringen op, want dat doe je op zo'n avond. De skivakantie in de derde, tafelvoetbal in de pauze, scheikunde les waarin het hele lokaal vol met rook stond en o ja: Magic. Met een voorzichtig glimlachje vertel ik dat ik dit nog steeds iedere donderdagavond doe, samen met twee andere middelbare school-maten plus een broertje, en natuurlijk een zak chips en een pot bier. Keukentafelmagic zoals het echt bedoeld is, zeg maar. "Echt waar joh? Nog steeds?". "Zeker. En altijd super gezellig!". Als ik zie dat zijn reactie positief is vertel ik dat we iets anders spelen dan vroeger – een spelletje dat Commander heet. Na kort de verschillen uitgelegd te hebben vertel ik dat iedere avond anders verloopt omdat je nooit dezelfde kaarten afpakt als de vorige keer en dat dit het een stuk interessanter en afwisselender maakt. Nu weet ik uit ervaring – ter referentie zie hier – dat ik dit best wel kan verkopen, dus ik ga er eens goed voor zitten. Onder begeleiding van Black Betty, bêm-be-lêm, doe ik een spelsituatie uit de doeken die niet eens zo lang geleden voorviel in onze speelgroep en volgens mij een prachtig voorbeeld is van hoe anders Commander kan zijn dan conventioneel Magiccen.



Purphoros, God of Quick Endings"We waren met zijn drieën", begin ik. "Het is niet zo belangrijk wat onze commanders precies doen, maar de mijne zal ik even uitleggen. Hij heet Purphoros, God of the Forge en hij heeft de neiging om het spel nogal kort te laten duren. We kunnen namelijk zomaar een uur of drie over een potje doen, en -" Grote ogen en een iets opgetrokken linker wenkbrauw tegenover mij: "DRIE UUR?!". "Ja, echt", antwoord ik. "Dat gebeurt best vaak. En dan komt het nog steeds meestal aan op een paar levens. Maar ik snap precies wat je bedoelt en daar wilde ik dus ook eens verandering in brengen". Een bevestigend "uhuh" is mijn deel. "Dus mijn idee is om heel veel damage te doen door tokens op het veld te leggen, want iedere token geeft elke tegenstander twee schade", leg ik uit. Mijn oud-klasgenoot knikt begrijpend. Ik vervolg: "Oké. Nou is het lastige dat ik zonder die commander niet zoveel kan, want een paar 1/1 Goblin tokens doet dus niet zoveel als iedereen veertig levens heeft. En ik was zo stom om dat nog eens breed uit te meten vlak voordat we begonnen", beken ik met een scheef gezicht. "Dus ook al had ik mijn commander al in beurt drie liggen en kon ik in beurt vier iedereen al zes schade geven met een Thatcher Revolt, ik had een probleem toen er een Unexpectedly Absent werd gespeeld. Want ook al is die commander indestructible, hier kon ik niet zoveel aan doen… en dus kwam hij als vijfde van boven in mijn deck te liggen."

Ik word onderbroken door een knappe dame in een mooi uitgesneden jurkje – mijn meisje – die vraagt of ik nog een biertje wil. Tuurlijk wil ik dat, schat. Ondertussen trekt rechts van mij de oud-klasgenoot een vies gezicht als de schaal gevulde champignons langskomt, waarna hij die aan mij geeft en vraagt wat er toen gebeurde. Ik leg uit dat ik grote plannen had voordat mijn commander werd weggemoffeld. In mijn hand had ik een Seething Song die me 7 à 8 mana zou gaan geven, een Sensei’s Divining Top, een Word of Seizing, een Blasphemous Act die ik voor maximaal 3 mana zou kunnen gaan spelen en een Empty the Warrens die ik dus met een storm count van vier plus triomfantelijke grijns op tafel kon gooien. Ik vervolg: "Dat zou betekenen: iedereen zonder creatures behalve ik met mijn tien Goblin tokens, twintig schade aan iedere tegenstander, en een Sensei’s Divining Top in het veld. Een perfect uitgangspunt… maar ja. Dus ik bereid me erop voor om me twee beurten te verstoppen en dan de Sensei’s Divining Top te gaan spelen zodat ik mijn commander iets eerder weer afpak. Jammer van de storm, maar wel het beste alternatief; als ik lang wacht overleef ik het sowieso niet. Maar dan komt aan de overkant ineens een enchantment op tafel die een +1/+1 counter geeft aan al je creatures als er een creature bij je in het spel komt (een Cathars’ Crusade dus). Dan ben ik aan de beurt en aangezien ik overal het aantal creatures zie groeien speel ik mijn Blasphemous Act voor . Mijn tegenstanders halen vervolgens beiden een trucje uit met een van hun creatures: de één speelt een Brainstorm en dan Voyage’s End, en de ander een Altar’s Reap ofzo voor wat kaartvoordeel. Ik speel een Seething Song die me een bak mana oplevert. Vervolgens een Sensei’s Divining Top, en mijn Word of Seizing op de Cathars’ Crusade, en daarna dus die Empty the Warrens. Dat zet het spel aardig op zijn kop: iedereen zonder creatures behalve ik, want mijn Empty the Warrens heeft een storm count van 7. Dat wil zeggen dat ik nu 16 Goblin tokens krijg die allemaal +heelveel/+heelveel krijgen. Niemand pakt de rondes daarna een boardwipe en zo is het, zonder mijn commander, twee beurten later alsnog voorbij".



Hoewel ik bijna zeker weet dat hij niet helemaal heeft gevolgd wat er nou precies gebeurd is, zie ik dat hij de strekking van het verhaal begrijpt en dat zijn lach gemeend is. Ik leg uit dat dit een voorbeeld is van een bizarre situatie die zomaar ineens kan ontstaan met commander: er zijn wel meer van dit soort spelsituaties geweest, doordat er interacties ontstaan tussen kaarten die je niet verwacht en nooit eerder hebt gezien. We worden het erover eens dat het prachtig is dat zoiets kan gebeuren en dat dat vroeger nooit het geval was met onze 60-kaarten decks vol met 4-offs. Hij: "Ja, klinkt gaaf man. Binnenkort… of, ik zal thuis eens kijken of ik ook zo'n deck kan maken. Ik weet helemaal niet of ik wel legendary creatures heb, maar het lijkt me echt vet. Kan ik binnenkort eens meedoen?"

Mission accomplished.

We spreken af dat we over anderhalve week een avondje plannen om wat te testen, samen met nog een andere oud-klasgenoot die het ook wel weer eens leuk zou vinden. Old habits die echt hard, blijkbaar. Aan de andere kant van de kamer verschijnt de klok op televisie: het aftellen is begonnen en over minder dan drie minuten is het 2014. Ik realiseer me dat ik laatst in een column schreef dat ik eind 2011 weer begon en dat ik dus inmiddels al weer ruim drie jaar aan het kaarten ben. Het verveelt nog steeds niet – wat een mooi spel is het toch. De rest van de avond is Magicloos, maar gevuld met een flinke hoeveelheid champagne, Bavaria flauwe grappen. En gevulde champignons, want die bleven natuurlijk over.

Old SchoolHet is een week later, dinsdag 7 januari. Rond half acht vult ons appartementje zich met de geur van koffie. Ik heb nog zo'n ouderwets pruttelpotje en het ding heeft hoorbaar plezier in het zetten van een grote pot sterke huismerk-koffie. Veel meer sfeer dan zo'n Senseo als je het mij vraagt. Ik zet de Rolling Stone Magazine Top 500 Songs of All Time op en terwijl ik Sittin' on a Dock of the Bay meeneurie haal ik mijn decks alvast tevoorschijn. Als de bel gaat schrik ik me zoals gebruikelijk wezenloos. Wat een kabaal maakt dat ding zeg. Mijn vrienden slepen zich drie verdiepingen naar boven en vijf minuten later zitten we aan de eettafel met een lekker bakkie. Klaar voor de eerste pot Magic in deze setting in, ik denk, acht jaar. Dit wordt prachtig geïllustreerd door de deckbox die tegenover mij uit de tas wordt getoverd: een Johma Kartoffelsalat doosje met niet-bijpassende Johma Garnalensalade deksel. Houdbaar tot 07-2009. "Net als het deck", wordt tegenover mij met gevoel voor zelfspot opgemerkt.
Omdat het zo lang geleden is heb ik voor een eenvoudig en niet te sterk deck gekozen: Anax and Cymede, met de film 300 als thema. Dat wil zeggen: alleen maar Human Soldiers, geen vliegers, geen hogere wiskunde. Gewoon 85% creatures, brommer starten en volle bak gaan. This is Sparta. Mijn maten spelen met Visara the Dreadful en Arcanis the Omnipotent als commander. Fijn: counterspells en creature removal dus. En inderdaad: beurt 1 t/m 5 lukt het me nog prima om tempo te maken, maar dan is het over met de pret. Tegenover me komt een Isochron Scepter op tafel met een Counterspell eronder, gevolgd door een Flood. Man, wat heb ik daar vaak vertwijfeld naar zitten kijken in het verleden. Toen ik een jaar of zes was heb ik me eens helemaal ziek gegeten aan marsepeinen aardappeltjes en nu, twintig jaar later, word ik nog steeds een beetje misselijk bij de gedachte eraan. Dat gevoel. De daaropvolgende beurten stuiptrekt mijn Captain of the Watch nog een beetje, maar het mag niet baten want ik raap geen Disenchant of look-a-like. Mijn rol is wel uitgespeeld en met plezier bekijk ik de wisselwerking tussen de twee overgebleven kemphanen. Er komen prachtige Urza's Block-kaarten langs die nooit de van Marin zullen halen maar in een pot als deze toch doorslaggevend kunnen zijn: ik overlijd aan een Order of Yawgmoth(!) en de speler met Arcanis, Scepter en de Johma-deckbox sterft uiteindelijk door schade van een Festering Wound(!!). Ik heb wel eens een lekkerder pot gespeeld, maar het is eigenlijk wel goed dat ik deze verlies. Dan willen ze misschien nog eens terugkomen. Bovendien is verliezen van Order of Yawgmoth bijna een eer – de laatste keer dat dat gebeurde ging ik de volgende dag op skates naar mijn bijbaantje en droeg ik een T-shirt van The Offspring.



Goed… nieuwe ronde, nieuwe kansen. Tijd om Purphoros van stal te halen. Aangezien de enige andere Legendary Creature van mijn speelmaten Circu, Dimir Lobotomist bleek te zijn en die niet bepaald effectief is in Commander, krijg ik dezelfde decks tegenover me. Over zwarte creature destruction maak ik me niet zo'n zorgen aangezien die de ETB trigger van Purphoros niet in de weg staan, maar ik zal mijn Commander snel moeten spelen en op moeten passen met wat doe – de Johma-box bevat in ieder geval Counterspell, Mana Leak en Complicate… maar God weet wat nog meer. Bij het zien van mijn openingshand haal ik opgelucht adem: Cavern of Souls gaat in ieder geval de helft van mijn probleem oplossen. Verder zie ik een Sol Ring, Myr Incubator, Goblin Marshal, Wheel of Fortune, en twee Mountains. Dat is lekker, en ik begin dan ook gesmeerd. In beurt twee krijg ik mijn Purphoros, God of the Forge op tafel, vervolgens kan ik helaas een beurt niets maar in beurt 4 probeer ik Myr Incubator te casten. Tot mijn verbazing komt deze door, ook al liggen er twee Islands geuntapt tegenover me op tafel. Dit zou wel eens snel afgelopen kunnen zijn, want een activatie betekent zo'n 25 Myr tokens op tafel en daarmee meteen einde wedstrijd. Ik weet redelijk zeker dat er geen Stifle zal komen – die had hij vroeger in ieder geval niet – en dus ga ik voldaan een schaal chips en dipsaus op tafel zetten. En inderdaad, geen Stifle. Maar wel een Steal Artifact. Dammit. Goblin Marshal bijt een beurt later wel wat van zich af en ik heb in ieder geval wat blokvoer, maar dat wordt één voor een opgegeten door een Prodigal Sorcerer. Over old school gesproken. Vervolgens komt daar een Thornwind Faeries naast te liggen en ben ik er redelijk zeker van dat ik met tokens niet meer ga winnen. Met mijn Wheel of Fortune weet ik mijn hand aan te vullen, maar helaas levert dat Johma evenzoveel nieuwe counterspells op. De geschiedenis herhaalt zich: mijn threats worden gecounterd (en terecht, trouwens), en de speler na mij kan in de luwte een legertje opbouwen bestaande uit, let op, Phyrexian Defiler, Slinking Skirge, Gluttonous Zombie en een Plague Spitter die ineens heel goed blijkt te zijn. Vanuit de speakers brengen de Beatles mijn gevoel onder woorden: "Help, I need somebody …" En ik denk: "Nee, niet zomaar iemand. Een Goblin Assassin om precies te zijn, ondersteund door een Empty the Warrens ofzo". Maar een minuutje of tien later trekt eerst Johma de conclusie dat hij vergeten is om een kill in zijn deck te stoppen, en vervolgens Visara dus opnieuw aan het langste eind. Old school is the best school, en een commanderdeck hoeft helemaal geen staples te bevatten om de bovenliggende partij te worden. Een beetje geluk en wat juiste keuzes zijn méér dan genoeg.



Als we even later onze decks aan het opruimen zijn komt mijn vriendinnetje thuis van een late vergadering. In het voorbijgaan informeert ze wie er aan het winnen is. Links van mij klinkt het wat verbaasd: "Ja, ik geloof ik…". In de tussentijd heb ik me volledig gefocust op het ontdoen van de schaal chips van zijn inhoud. Ik blijf me er altijd over verbazen dat de pot dipsaus onevenredig vol blijft – waarom zijn er geen chipszak-sized dipsausverpakkingen? – en daarom gebruik ik iedere Dorito inmiddels als schep om zoveel mogelijk guacemole in één keer naar binnen te werken. Al snel wordt duidelijk dat ook dit me vandaag niet meer gaat lukken. Het was qua resultaten niet mijn avond, maar wel weer eens ouderwets gezellig. We keuvelen nog wat over de twee potten Magic die we vanavond voor het eerst in jaren samen hebben gespeeld, maar aangezien het dinsdagavond is kunnen we er geen nachtwerk van maken. We spreken af het snel weer eens te doen, en er wordt nog eens geïnformeerd of er ook eens in mijn vaste speelgroep meegedaan kan worden. Natuurlijk kan dat.

2014 is goed begonnen.