Stijn (142)

25-1-2014 13:50:00

Het is eind 2011. Op zoek naar een skipak hap ik stof in mijn berging. Overal wuppies. Plakken doen ze niet meer, dus besluit ik dat ik ze maar weg moet gooien. We gaan met deze selectie toch nooit meer de finale halen. Als Robben die bal gewoon binnenschiet, dan… ach ja, volgende keer beter. Ik open snel wat willekeurige dozen met lelijke lampjes en oude CD's. En mijn magic verzameling. O ja. Even apart leggen, misschien nog eens leuk om door te kijken en ook best zonde dat het in een vochtige berging ligt nu. Het skipak blijkt natuurlijk in de onderste doos te liggen onder stapels oude studieboeken. Gelukkig hebben we geen rugklachten in de familie. Tjezus, heb ik dit ooit allemaal geleerd?

Een paar dagen later zit ik op de bank mijn oude decks door te kijken. Gelukkig in hoesjes en doosjes, dus ze hebben niets te lijden gehad. Terwijl mijn vriendin zich afvraagt wat ze nog meer allemaal niet van me weet krijg ik weer steeds meer herkenning bij wat ik ooit zo ontzettend leuk vond. Ik herontdek mijn Astral Slide deck en gniffel om de sfeertekst van Goblin Sledder. Bij mijn ruilmap aangekomen ontdek ik helemaal achterin de complete serie Onslaught, zo'n beetje boostermint direct in het plastic gestopt om nooit meer te gebruiken. En dan ervaar ik zo'n moment dat je vast herkent: "Dáár zou ik graag eens iets mee willen doen". Ik was vijf jaar gestopt, maar daar ging toch echt een einde aan komen nu.

Old habits die hard, dus de weken erop ben ik druk bezig decks te bouwen en ze vervolgens weer te slopen voordat ik er ook maar één keer mee heb kunnen testen. Zoals je dat vroeger met LEGO ook deed: uren toewerken naar het moment dat het klaar is, om vervolgens als dat dan eindelijk zo is in plaats van voldoening alleen een soort van leegte te voelen. Een beetje zoals het zwarte gat dat topsporters ervaren na hun actieve carrière denk ik. In het klein dan. Maar ik ben van de straat en heb plezier, dus de weken die hierop volgen trommel ik mijn oude magicmaatjes op om weer eens wat te doen. We draften wat, blazen het stof van onze Thorn Elementals en lachen om de decks die volledig draaiden om de combo Horseshoe Crab / Hermetic Study. Mother of Runes? Beste kaart ever. En hoezo is Birds of Paradise ineens gedaald van twintig naar een luizige vier Euro's? Dat werk.

Qua kaarten en speelstijl blijf ik nog hangen in die eerdere periode en ik speel veel met het deck dat ik toen had: zwart-wit control met Desolation Angel als finisher. Een heel klein beetje zoekwerk levert Marsh Flats op als perfecte toevoeging, dus die gaat op de wantlist. Aangezien ik nog vier Flooded Strand had liggen en er een Polluted Delta in de eerder genoemde ruilmap zat (man, wat zijn die krengen veel waard geworden!), besluit ik om blauw te splashen. Morphling – niet voor niets superman voor intimi – is namelijk de ultieme creature. Laat niemand je ooit nog iets anders wijs maken, Tarmogoyf is voor mietjes. Het deck breidt zich zodoende uit naar drie kleuren en het geluk is aan mijn zijde: een draft met Nederpacks waar ik een Underground Sea aan over houd (bedankt Michiel!) zorgt voor een verdere versteviging van mijn manabase. Desolation Angel doet haar kunstje regelmatig goed, maar ze wordt behoorlijk eentonig na een paar potjes. Bovendien is het in multiplayer nou niet bepaald een populaire kaart: als ik win is dat steeds op dezelfde manier en niemand is daar blij mee. Bovendien beleef ik aan de potjes die ik verlies zelf bitter weinig plezier. Stof tot nadenken, en ik richt mij tot de internets – alle antwoorden moeten daar te vinden zijn heb ik gehoord.

Het "nieuwe" MTGZodoende word ik weer wat actiever op Nedermagic en lees ik hier en daar wat over dingen die ik niet begrijp. Standard. Commander. Daar blijken ze T2 en EDH mee te bedoelen. Nog zoiets: Planeswalkers. Wij hadden gewoon interrupts en mono artifacts. Bovendien vond ik de introductie van equipments al raar en dus kies ik ervoor om veel van dit nieuws te negeren – het zal er vast niet beter op geworden zijn. "Vruuger woar alles aanders" zeggen we dan in Broabant. Nee, ik lees over de grootste speler die in ‘mijn tijd' actief was: Jon Finkel. Al doende stuit ik op een artikel over een deck dat gebaseerd was op een aantal landen, waaronder Thawing Glaciers en Kjeldoran Outpost. Aangezien mijn interesse voor landen is gewekt door de manabase van mijn deck is duik ik er wat dieper in (voor geïnteresseerden: dat artikel is hier te lezen en het deck dat ik bouwde staat hier beschreven). Het deck van Finkel intrigeert me en links en rechts ruilen (bedankt, Marcel, G-Men, Shai en vele anderen) zorgt ervoor dat ik in rap tempo een groot gedeelte van de lijst bij elkaar heb. Ik pas de lijst wat aan: vanwege de stoerheid van Draco en het nut van Engineered Explosives besluit ik om gewoon maar vijf kleuren te gaan spelen – komen die andere fetchlands ook meteen van pas en het is best stoer om toegang te hebben tot alles. Het valt me op dat ik veel kaarten maar één keer speel, en ik besluit dat het wel een mooie uitdaging is om zo veel mogelijk verschillende kaarten in het deck op te nemen. Dan voorkom ik in ieder geval dat weer ieder potje hetzelfde gaat lopen. Ik bedenk me ook dat het best leuk zou zijn om alleen basic lands meerdere keren te gebruiken. Dat zou een veel gevarieerder spelbeeld opleveren, lijkt me. Had ik daar niet eerder eens iets over gelezen?

*ping*

Highlander! Of eh... hoe noemden ze dat nou ook weer?

CommanderIk bezoek de hulpdienst van Nedermagic en bekijk de regels van Commander. In mijn vorige Magic leven was er zo'n gast met een enorm deck had waarmee hij altijd speelde, dus ergens heb ik wel al iets meegekregen van Elder Dragon Highlander, maar ik heb me er nooit in verdiept. Nu ik het zo lees spreken de regels me wel aan, al begrijp ik nog niet helemaal welke rol ik mijn commander zou moeten gaan geven of welke ik überhaupt zou willen gebruiken. Maar ik zie dat ik aardig wat legendary creatures heb en dat biedt kansen, dus op de eerstvolgende kaartavond met mijn vrienden zet ik al mijn marketingskills in om hen ervan te overtuigen dat Commander precies is wat ze willen. Dat gaat me goed af en we besluiten democratisch dat we over twee weken ieder met een commander deck op de proppen zullen komen. Werk aan de winkel!

Natuurlijk ben ik stiekem zelf al begonnen met mijn research. Een uurtje grondig hobbyen wijst uit dat ik het best mijn vijf-kleuren-van-alles-wat-landen-deck door kan ontwikkelen naar een vijf-kleuren-van-alles-wat-landen-commander-deck. Tenslotte heb ik er de afgelopen maanden al behoorlijk wat energie in gestoken en is de basis met al die verschillende kaarten al gelegd. In de 60-kaarten versie speelde ik op een bepaald moment enkel Brainstorm, Wrath of God en Perplex meerdere keren, plus wat basic land, en voor ieder van die kaarten lijkt een (weliswaar vaak minder goed) alternatief voor handen. Als ik dan met 100 kaarten de mana base nog steeds in orde kan houden, bieden vijf kleuren alle gewenste oplossingen en dat idee bevalt me wel. Als slagroom op de koffie blijkt net From the Vault: Realms uit gaan komen dus daarvoor bel ik direct de lokale spellenboer. Die vertelt mij dat ik als 7e op de reservelijst kom, maar hij zal wel even bellen als ik alsnog in de prijzen val. Lekker dan. Maar twee weken later blijkt dat de beste man heeft besloten de prijs zó ver op te drijven dat er 8 mensen afhaken, en dus mag ik op komen draven. Zo blij als een kind rijd ik na mijn werk bij hem langs en neem mijn eerste aankoop in ongeveer zes jaar trots mee onder de arm. Nog voor ik mijn auto start vouw ik de doos open en stel ik vast dat de foil laag aartslelijk is (nee echt – wie bedenkt zoiets?), maar ik besluit dat dat onvoldoende reden is om Maze of Ith niet te spelen. Ook Grove of the Burnwillows, High Market, Murmuring Bosk, Urborg, Tomb of Yawgmoth en Vesuva krijgen direct een plaats in de lijst. Omdat ik nog nooit een commander deck heb gemaakt heb ik op dat moment nog het idee dat ik ruimte genoeg heb in de lijst om alles in mijn deck te proppen wat ik maar wil. Thuisgekomen leg ik alles opzij wat ik graag zou willen spelen, en twintig minuten later kom ik ruim 30 slots tekort. Oeps. Toch maar een avondje reserveren om dit eens goed te bekijken dan.

Bouw van het deckZo gezegd, zo gedaan en de volgende avond zet ik me aan tafel om de klus te klaren. Nog 24 uur te gaan voor de deadline, dat moet lukken. Alle ingrediënten voor een succesvolle avond zijn aanwezig. Kaarten: check, hoesjes: check, Nedermagic: check, biertje: check, Die Hard 4.0: check. Mijn handen jeuken en ik bedenk hoe ik dit varkentje ga wassen.

Zorgvuldig spreid ik alle kaarten uit waarvan ik verwacht dat ze een meerwaarde zullen zijn. Het voornemen is om zo veel mogelijk synergie aan te brengen: iedere kaart moet met een zo groot mogelijk aantal andere kaarten samenwerken. Het grote thema blijft landen, dus ik begin met het stapelen van alle kaarten die daar wat mee van doen hebben. Vervolgens splits ik de rest op in wat subcategorieën en kom ik erachter dat ik nog aardig wat kaarten heb geselecteerd als Harrow en Explosive Vegetation die weliswaar goed zijn en in het thema passen, maar alléén basic land zoeken. En omdat de mana base een middel is en geen doel, zijn kaarten Sylvan Scrying een betere keuze. Dus alles wat enkel basics zoekt valt af. Ik werk me door de thema's heen en de kleinere thematische stapels vallen af. Terwijl John McClane met een auto een helikopter uit de lucht haalt sneuvelt Draco in mijn deck. Draco is geen match voor John, die niet zou misstaan als Magic kaart. John McClane, Legendary creature – human detective. Hexproof, indestructible. , sacrifice an equipment: John McClane deals 9 damage to target creature with flying. 4.0/4.0. Sfeertekst: Yippee ki-yay motherf*cker.

Met het verdwijnen van Draco wordt Avenger of Zendikar de enige creature die als kill kan dienen, en dus leg ik ook Proteus Staff opzij. Zo werk ik langzaam maar zeker de steeds kleiner wordende stapel opnieuw en opnieuw door. En passant concludeer ik dat zo'n verhalende schrijfstijl vanuit de ik-persoon leuk is, maar erg onoverzichtelijk als je kaartkeuzes toe wilt lichten. Dat kan ik toch beter geordend doen, lijkt me. Dus volledig terug in het hier en nu ga ik je daarom zo meteen verblijden met een minder vloeiende maar daardoor wel overzichtelijkere omschrijving van de wijze waarop ik mijn deck in elkaar heb gesleuteld. Maar niet voordat ik heb verklapt dat met mijn marketing skills niets mis bleek te zijn: als de afgesproken twee weken zijn verstreken, John de wereld heeft gered van een wereldwijde crisis en ik mijn kaarten netjes heb gesleaved, hebben mijn maten in totaal maar liefst 10 preconstructed commander decks gekocht. Ze worden waar ik bij zit uit het plastic gehaald en voorbereid. Ik geloof dat ik mijn eerste pot jammerlijk ten onder ging onder het geweld van een creature waar ik nog nooit van had gehoord. Sinds die pot zijn we zo'n anderhalf jaar verder en het deck ken ik door en door. Het is veelvuldig getest, heeft aardig wat veranderingen doorgemaakt en hoewel ik vrij tevreden ben over de speelwijze is het nog altijd in ontwikkeling.

Bij het maken van kaartkeuzes is natuurlijk van belang geweest hoe graag ik een kaart wil hebben tijdens het spelen: kaarten waarvan ik steeds als ik ze afpakte dacht "wat moet ik daar nou mee" hebben de spreekwoordelijke zak gekregen en kaarten die regelmatig tutor-target zijn, zijn daarom zeker van hun plekje. Maar een andere belangrijke indicator die ik voor dit deck heb gebruikt is het toekennen van scores op het punt van synergie. Dat wil zeggen: iedere kaart heeft een punt gekregen voor iedere andere kaart waarmee hij samenwerkt, zodat inzichtelijk wordt in hoeverre kaarten elkaar versterken. De eerder genoemde fetchlands hebben bijvoorbeeld zo'n 25 punten gekregen omdat ze samenwerken met alle (shock)duals (ieder fetchland zoekt er 7), de basic land die in de lijst zitten , maar is er ook synergie met Crucible of Worlds, Oracle of Mul Daya enzovoorts. Achter iedere kaart die ik noem staat het aantal punten tussen vierkante haken. Dit systeem is allesbehalve waterdicht en zegt lang niet altijd iets over kwaliteit. Zo scoort Command Tower minder punten dan City of Brass, omdat die laatste meer profiteert van bijvoorbeeld Urborg, Tomb of Yawgmoth. Dit systeem is daarmee zeker niet doorslaggevend geweest, maar wel een goede tool en soms ook reden om een kaart vanwege flavor te vervangen.

ResultaatWaar het voorheen een probleem was dat het heel. Lang. Duurde. Voor het deck op gang was, gaat dat nu beter. Nog altijd krijg ik de eerste paar beurten vaak de gedachte "Waar gaat dit heen?" maar dat maakt dat het ook echt heel anders speelt dan andere lijsten: het komt niet alleen voor tegenstanders maar ook voor mijzelf nog met regelmaat verrassend uit de hoek. Dat betekent dat het, ondanks de vrij hoge prijs, qua speelstijl een echt casual deck is, zij het met een duidelijke voorkeur voor winnen.

Met inmiddels anderhalf jaar ervaring met commander heb ik verschillende decks in elkaar gesleuteld, tegen nog veel meer decks gespeeld, en durf ik wel een voorzichtige vergelijking maken. De uitkomst daarvan is dat het deck zich op enkele punten duidelijk onderscheidt. Allereerst komt het niet zo vaak voor dat een deck voor het winnen zo onafhankelijk is van creatures. Ik heb meermalen overwogen om, precies om die reden, ook Avenger of Zendikar eruit te halen maar daar is hij thematisch gezien te mooi en daarnaast ook te goed voor. Een tweede punt is dat de speelstijl tijdens een pot meer dan bij andere decks wordt bepaald door wat je raapt. Afhankelijk van welke onderdelen van je win condities je afpakt wordt voor je bepaald welke kaarten de targets worden voor je tutors. Tenslotte is er geen deck waarmee ik heb gespeeld waarbij ik dieper na heb moeten denken. Zoals eerder gezegd is het vanaf beurt één van belang bewust te kiezen welke landen je gaat fetchen, zodat je de juiste kleurcombinaties op tafel krijgt. Daarnaast is op vrijwel ieder probleem een antwoord te bedenken, maar vereist dat soms wel creativiteit en meerdere kaarten in de juiste volgorde. Dit samengenomen maakt dat ik, ook na anderhalf jaar, nog veel plezier beleef aan het spelen met Child of Alara & friends.

Met deze opmerking is verklapt welke commander ik heb gekozen. Laat dat een tipje van de sluier zijn voor het topic op het commander forum dat over een week wordt geopend en zal worden geweid aan dit deck. Bedankt voor het lezen van mijn bijdrage. Mocht dit in de smaak vallen dan zal ik in de toekomst wellicht nog eens wat gedachten op papier zetten. In ieder geval tot volgende week!

Groeten, Stijn.