Dustin (Amsterdam) (33)

19-2-2014 14:14:00

Ik word aan het begin van dit jaar erg verwend: ik ben nog maar net terug van GP Praag, en nog geen maand later kom ik terug van een fantastische week rond GP Parijs. Ik heb een weekje om thuis met mijn kat te knuffelen, en dan vlieg ik al weer naar Barcelona... Ja, ik heb het maar zwaar met mijn hobby

Enkele vooroordelen die in deze column al dan niet bevestigd of ontkracht worden:
*Parijs is een van de mooiste steden ter wereld
*Je kunt nergens zo lekker eten als in Frankrijk...
*Maar het eten op Grand Prix's is verschrikkelijk
*Legacy is een divers en uitdagend formaat
*Legacy is dusdanig complex dat er erg veel rules questions komen
*Cheaters worden meestal betrapt en bestraft

Dinsdag 11 februariMeestal vertrek ik pas op woensdag naar de stad waar de GP plaats zal vinden, zodat ik bijna 3 dagen heb om van een city trip te genieten. Maar Parijs is zo groot en voor velen een van de mooiste steden ter wereld, dat ik er graag een extra dag door breng. Ik heb de mazzel dat ik zowel vlakbij Schiphol als bij Amsterdam Centraal Station woon, dus ik heb de keuze uit vliegen of treinen. Door vroeg te boeken kon ik voor het belachelijke bedrag van 70 euro een retourtje met de Thalys krijgen, wat vele voordelen heeft ten opzichte van vliegen: geen douane, geen security, niet een uur tevoren aanwezig moeten zijn, nagenoeg ongelimiteerde hoeveelheid bagage, en veel meer zitruimte in brede, comfortabele stoelen. De reistijd bedraagt ruim 3 uur, wat langer is dan vliegen naar Praag of Barcelona, maar de reis zelf is veel prettiger. Ik had het niet verwacht, maar ik kan de Thalys van harte aanbevelen!
Er is zelfs wifi in de trein, dus ik ben van plan om me tijdens de reis te oriënteren op wat ik allemaal de komende dagen precies wil gaan doen. Helaas zijn de wifi-codes niet beschikbaar, dus zit er niets anders op dan verder te lezen in een boek dat ik recent cadeau heb gekregen: Dirk Verhofstadt in gesprek met Paul Cliteur, een filosofische verhandeling of een socratisch gesprek over atheïsme, secularisme en de multiculturele samenleving. Koren op mijn molen, het is erg fijn om mijn eigen opvattingen eens zo helder en goed beargumenteerd voorgeschoteld te krijgen.


De monumentale voorgevel van het Gare du Nord

6 hoofdstukken later rijdt de Thalys het Gare du Nord binnen, vanwaar het 5 minuten lopen is naar mijn hotel. Het was het goedkoopste hotel dat ik kon vinden, maar kost nog steeds 165 euro voor 3 nachten; Parijs is een verschrikkelijk dure stad. Het hotel is vergane glorie, met smerig tapijt en gaten in de muren, een angstaanjagend wankele en krappe lift, maar de badkamer is schoon en het bed ziet er redelijk comfortabel uit, en dat is eigenlijk alles wat ik zoek. Nou ja, wifi is ook welkom, want ik heb nog steeds geen uitgewerkte reisplannen; helaas doet ook hier het internet het niet, dus ik vraag bij de receptie om een kaart en besluit mijn eigen plan te trekken.
Inmiddels is het 4 uur, dus ik wil vandaag vooral wandelen en het oude stadscentrum, het Ile de la Cité, uitgebreid bekijken. Nu merk ik ook dat ik zonder Suus op vakantie ben: zij is groot fan van openbaar vervoer en is er ook erg handig mee, terwijl ik gewend ben alles te voet te doen. Ik zit naast het Gare du Nord, dus ik kan ongetwijfeld makkelijk en snel op de gewenste plek van bestemming komen, maar de reis is belangrijker dan het doel. Het is ongeveer een uur wandelen naar het Ile, dwars door de prachtige binnenstad van Parijs, dus dat lijkt me een prima begin van de vakantie.
Het gebied waar ik doorheen loop heeft enorme huizen met pleisterwerk, grote straten met prachtige vergezichten, maar nadat ik net in Praag ben geweest (mijn favoriete stad ter wereld tot nu toe), is zelfs Parijs gedoemd om tegen te vallen. Alles komt smerig en grauw op me over, en de voortdurende motregen maakt het er niet beter op.
Al wandelend kom ik langs een aantal gotische kerken, waarvan ik er een paar ook van binnen bezoek. Groot en indrukwekkend van buiten, maar sober van binnen, met relatief weinig schilderkunst en een voor katholieke begrippen sober altaar. Kunnen we niet gewoon elk kwartaal een GP in Praag doen?!


Het Ile de la Cité

Na enkele omzwervingen kom ik eindelijk aan bij het Ile de la Cité, waar ik oog in oog kom te staan met een prachtig en enorm gebouw, de motregen is inmiddels gestopt, de zon breekt door, en ik voel eindelijk de vibe die ik herken van bezoeken aan andere wereldsteden. Voor mijn gevoel is het Ile een klein eilandje met de Notre Dame en verder weinig anders, dus ik verwacht dat achter dit gebouw een van de beroemdste kerken ter wereld te vinden zal zijn. Maar nee, het hele eiland staat vol met indrukwekkende gebouwen, de een nog groter en ouder dan de ander. Uiteindelijk kom ik langs de Conciergerie (maar die is inmiddels gesloten), Sainte-Chapelle en dan zie ik het eigenlijke doel van deze reis: de Notre Dame. De facade is prachtig, het interieur valt weer wat tegen. Maar wat een verschil met de synagoge, waar ik moest smeken of ik alsjeblieft naar binnen mocht: hier staan de deuren letterlijk open, en terwijl ik wat door de zijbeuken dwaal, begint opeens een mis. Dit is dan weer het andere uiterste, waar ik ongevraagd word meegesleurd in een gebedsdienst. Een zootje oude mannetjes in witte gewaden, een jonge misdienaar (er komen onzedige gedachten in me op over de exacte verhoudingen tussen de priesters en hun, ehm, dienaar) en een meisje in mariablauwe jurk dat met prachtige stem zeurderige smeekbeden zingt. Na 10 minuten heb ik elk hoekje van de kerk wel gezien en besluit dat ik haar van buiten mooier vind dan van binnen, dus ik loop nog een rondje om dit prachtige gebouw heen. Dat brengt me bij de Pont de l'Archeveché, waar ik stomverbaasd de grootste verzameling love locks ooit zie. Hmm, Valentijnsdag in mijn eentje in Parijs, dat is toch wel bijna romantisch, nietwaar?


Notre Dame de Paris, westelijke facade met hoofdingang en zuidelijke facade

Ik loop door het vierde arrondissement via het Centre George Pompidou terug naar mijn hotel, en ga op zoek naar zo'n leuke typisch Franse bistro voor mijn eerste echte maaltijd hier. In een leuk uitziend tentje, waar talloze echte Fransozen aan de bar een kop koffie staan te drinken, bestel ik voor slechts 20 euro een driegangen menu: als voorgerecht uiensoep (dom, ik had moeten weten dat die van runderbouillon wordt gemaakt), hoofd een perfect bereide moot zalm (geserveerd met gefrituurde aardappeltjes en op mijn verzoek met wat sperziebonen), als dessert een erg bescheiden selectie flauwe kaasjes zonder enige opsmuk. Geen groot succes, maar de karaf wijn maakt een hoop goed. Buiten vakanties om drink ik eigenlijk niet, dus flink aangeschoten waggel ik naar mijn hotel en val in een diepe slaap.

Woensdag 12 februariAls ik een douche wil nemen, besef ik me opeens wat er hier mist: een douchegordijn. Staand in het bad neem ik voorzichtig een douche, maar ik kan niet voorkomen dat de hele badkamer onder water komt te staan. Nou ja, het garandeert in ieder geval wel dat ze de badkamer goed schoonmaken, en ik begin vol goede moed aan mijn eerste volle dag in Parijs.
Bij de bakker om de hoek neem ik een espresso en een croissant, loop via prachtige straten en zonovergoten straatjes in een krap uur naar het Louvre, en heb het al helemaal naar mijn zin in Parijs. Ik loop eerst een keer helemaal om het Louvre heen, want ook van de buitenkant is dit al een bezienswaardigheid op zich. Voor ik naar binnen ga is het tijd voor het tweede ontbijt, bestaande uit een crepe met purée de marrons, oftewel een mierzoete stevige kastanjepuree; heerlijk, mijn favoriete crepevulling, en helaas niet in Nederland verkrijgbaar.


Het Louvre en de beroemde entree met de glazen piramide

Er was me aangeraden een boek mee te nemen om te lezen in de rij voor het Louvre, maar ik heb enorme mazzel: na 5 minuten ben ik al binnen. De meeste musea hebben een audio guide, maar het Louvre heeft iets veel coolers: een Nintendo 3DS met audio en video commentaar en enkele voorgeprogrammeerde routes. Erg gaaf, want met een stukje extra informatie kan ik de kunstwerken des te meer waarderen.
Ik ren direct naar aan van mijn favoriete afdelingen: de Egyptische Oudheid. Het Louvre is niet voor niets een van de grootste en het meest bezochte museum ter wereld, de hoeveelheid en diversiteit een objecten is overweldigend. Met name de enorme hoeveelheid sarcofagen in Near Mint conditie is prachtig.
Tja, ik kan nog veel meer vertellen over mijn dag in het Louvre, maar je moet hier gewoon zelf naar toe om te genieten van alles wat daar te zien is. Ik heb er ruim 10 uur doorgebracht, en nog steeds maar een fractie gezien van alles wat ze te bieden hebben. Ongeacht hoeveel woorden ik hierover zou schrijven, ik kan geen recht doen aan het museum of aan de collectie. Als je een keer naar Parijs gaat, zorg dan dat je minstens een hele dag uittrekt voor het Louvre, en dan bij voorkeur een woensdag of vrijdag, want dan zijn ze tot 10 uur 's avonds geopend.
Na een stukje door de stad te hebben gedwaald, sta ik voor een bistro met een sticker op de deur die vermeldt dat ze behoren tot de vereniging van authentiek Parijse eetgelegenheden, dus daar ga ik naar binnen, zeker als blijkt dat ze zelfs een vegetarisch gerecht op de kaart hebben staan! Het voorgerecht valt nog al tegen, minuscule stukjes geitenkaas op aangebrande toast met wat salade. Het hoofdgerecht is een stoofschotel van linzen en groenten, althans, dat dacht ik. Confit de lentilles blijkt een geconfijte eendenbout met wat linzen te zijn... de linzen zijn door het eendenvet erg smaakvol geworden, maar het vlees smaakt me voor geen meter. Ach ja, vakantie is er om nieuwe dingen te proberen, en nu weet ik weer waarom ik normaliter geen vlees eet.
Het nagerecht werd door de ober aan andere gasten al aangeprezen als sublime, maar ook dit is wat overdreven: de tarte tatin flambée au calvados is best ok, maar niet wat ik er van had gehoopt. Ik begin het een beetje gehad te hebben met de Franse keuken...
Terug in het hotel heb ik nog steeds geen wifi, ook niet nadat de zeer vriendelijke receptionist de router heeft gereset. Ik lees nog wat verder in Cliteur (aanrader!) en ga slapen.

Donderdag 13 februariNa twee dagen flink wandelen en een hele dag slenteren in het Louvre, heb ik wat last van mijn schenen (een oude hardloop blessure), dus vandaag ga ik een van mijn standaard dingen doen: met de toeristenbus (Les Cars Rouges) langs de belangrijkste attracties van de stad. Ik loop naar de dichtstbijzijnde halte en direct komt er een bus aan, mooie timing. Ik wil voor 27 euro een kaartje kopen bij de chauffeur, maar hij zegt dat ik gewoon kan gaan zitten. Ik dring nog een keer aan en leg in mijn beste Frans uit dat ik nog geen kaartje heb, maar het interesseert hem geen deuk en hij gebaart dat ik lekker moet gaan zitten. Nou ja, prima, dan koop ik wel een kaartje als ik de volgende keer opstap.
De rit is erg lang, ruim 2 uur, de informatie via de koptelefoon is niet erg boeiend, er zijn slechts 9 stops die me allemaal niet erg aanspreken, dus ik maak een volledige rondrit en besluit verder geen gebruik meer te maken van deze bus. Bij nader inzien was deze rit me absoluut geen 27 euro waard... Ik heb een blik geworpen op de Arc de Triomphe, de Eiffel toren en de Champs-Élysées, dus ik kan met recht zeggen dat ik de beroemdste highlights van de stad heb gezien, maar ik vind dwalen door het oude gedeelte en langs kleine steegjes een stuk leuker.


De Arc de Triomphe en de Eiffel toren

Het motregende al de hele dag, maar op het moment dat ik bij de Notre Dame uitstap, begint het spontaan te stortregenen. Ik vlucht de kerk in (van oudsher een veilig toevluchtsoord), maar heb er eigenlijk niets nieuws meer te zien en trotseer de regen om ergens van een late lunch te genieten. Ik wil een iets duurdere bistro nog een kans geven me te overtuigen van de Parijse cuisine, dus voor 20 euro neem ik een lunch menu van twee gangen. Vage ravioli die compleet uit elkaar vallen en aan elkaar plakken, maar wel in een heerlijk schuimige saus en geserveerd met een brunoise van groenten, vol van smaak. Het hoofdgerecht is een op de huid gebakken kabeljauw met gesauteerde venkel, en die venkel is het beste wat ik in dagen heb gegeten. Volgens mij zijn het ook de enige vitaminen die ik tot nu toe heb binnen gekregen.


De Conciergerie en Sainte-Chapelle op het Ile de la Cité

Nu ik toch weer op het Ile de la Cité ben, grijp ik mijn kans om de Conciergerie en Sainte-Chapelle met een bezoek te vereren. Als je van glas-in-lood houdt, is dit misschien wel de mooiste kerk die je ooit zult zien! Mijn reis bestreek tot nu toe alleen het gedeelte van Parijs ten noorden van de Seine, dus ik dwaal wat richting het zuiden, pak nog wat gotische kerkjes mee (al merk ik dat ik nu ongeveer mijn tax bereik wat betreft gotiek), en eindig om 17.18 uur bij het Pantheon; de laatste bezoekers worden om 17.15 uur toegelaten. De buitenkant is waanzinnig mooi, het gebouw is overweldigend groot en indrukwekkend, en ik troost mij met de gedachte dat tot nu toe alle mooie gebouwen hier van binnen minder boeiend waren dan van buiten.
Voor de eerste keer deze vakantie neem ik de metro, en die is prima geregeld: alles staat duidelijk aangegeven, overstappen is geen probleem, en een half uur later ben ik weer in het hotel om mijn laptop op te halen. Ik duik het eerste café in met een wifi-sticker op de voordeur en ben 2 uur bezig om alle ongelezen mails te beantwoorden en de nieuwste Magic documenten te downloaden. Ik ben blij dat ik dat doe, want ik had een nieuwe belangrijke update compleet gemist (als twee spelers simultaan een Game Loss voor Deck/Decklist Problem krijgen, tellen deze Losses niet mee voor het matchresultaat; wat mij betreft een enorme verbetering ten opzichte van hoe het tot nu toe was).
Ik geef de Franse bistro nog een laatste kans; ik een parallelstraat van de hoofdweg kom ik een schattig klein tentje tegen, en dit is een gok: het is een complete mislukking of een onbekend pareltje. Het blijkt helaas het eerste te zijn; vanzelfsprekend geen vegetarische gerechten, dus vooraf gerookte zalm (what you order is what you get, niet eens een poging tot opmaak of garnituur), hoofd een doodgebakken stuk zalm met gekookte aardappel (dat telt hier als groente) en na een selectie smakeloze kaasjes met uitgedroogd stokbrood.
Ik heb het geprobeerd, maar helaas, goedkoop én lekker eten in Parijs is me niet gelukt. Volgende keer weet ik dat ik moet sparen en bereid moet zijn om veel geld neer te tellen voor echt lekker eten, want er zijn zat sterrenrestaurants hier

Vrijdag 14 februariIk heb nog een halve dag in Parijs te besteden, daarna begint het eigenlijke doel van deze reis: de Grand Prix. Ik wil sowieso nog de Sacré Coeur de Montmartre bezoeken, maar daarna ben ik een beetje door mijn stof heen. Ik bel mijn ex en mijn moeder, en krijg 2 goede tips: een bezoek aan het kerkhof Père Lachaise en de wijk Le Marais, vroeger een Joodse wijk en nu een hippe gay wijk.


Basilique du Sacré Coeur de Montmartre, vooraanzicht en apsis

Hoewel de basiliek pas in 1875 is gebouwd, lijkt zij door de neo-gotische bouwstijl veel ouder. In tegenstelling tot de meeste andere kerken die ik in Parijs heb gezien, is de Sacré Coeur van binnen prachtig en net zo indrukwekkend als van buiten. Sinds 1885 wordt er non-stop gebeden voor een heilige hostie, als een baken van hoop voor de gehele wereld. Ik heb hier gemengde gevoelens bij: aan de ene kant vind ik dit wel een mooie gedachte, maar vooral vind ik dit erg arrogant en ongepast voor een instituut met een geschiedenis van haat, onderdrukking, vervolging en massamoord.
Ik houd van cryptes, ik ben deze vakantie nog onder geen enkele kerk geweest, dus ik ben blij dat de crypte van de Sacré Coeur open is voor bezoek. De stilte die hier heerst steekt schril af tegen de drukte erboven, en er is een bescheiden tentoonstelling van bisschoppelijke gewaden en misstukken. De toren is ook te beklimmen, maar omdat het nogal mistig is, heb ik geen zin om 300 treden op te lopen voor een erg beperkt uitzicht.


Het kerkhof Père Lachaise en de tombe van Oscar Wilde

Met de metro bereik ik al snel Père Lachaise, een enorme necropolis met bizarre grafgebouwen. Tempeltjes, een enorme obelisk, sculpturen, maar vooral eindeloze rijen grafhuisjes en enkele monumenten neergezet door de Franse overheid als gedenkteken voor de gesneuvelden in diverse oorlogen. Na een tijdje wandelen bekruipt me een bevreemdend gevoel, onwerkelijk, alsof ik zometeen een hoek om kan slaan en een bakkerij aantref, of iemand uit zo'n huisje stapt en een gesprek aanknoopt. Er is 1 graf dat ik per se wil bezoeken, misschien wel het beroemdste graf in Parijs (na de Onbekende Soldaat onder de Arc de Triomphe): het graf van Oscar Wilde. Het is een raar monument in Art Deco stijl, met een vliegende lelijke griffioen of engel, dat compleet misstaat tussen de veel klassiekere gedenkmonumenten eromheen. Het is tegenwoordig omgeven door glas, met meerdere platen met het verzoek het grafmonument niet te bezoedelen. Maar dat kan de ware fans er niet van weerhouden een dikke laag lipstick aan te brengen en een kleurrijke kus achter te laten.

De makkelijkste manier om de Marais te betreden is via de Place de la Republique, maar voor ik dat doe, is het tijd om te eten. Ik heb mijn buik vol van matig bistro voedsel, en wil voor de culinaire verschrikking van de GP nog één keer echt lekker eten. Ik heb al erg veel Japanse restaurants gezien, dus ik trakteer mezelf voor de lunch op sushi. Behoorlijk betaalbaar, niet geweldig, maar vers en prima te eten.
Ik wandel compleet de verkeerde kant op, maar aangezien heel Parijs een openluchtmuseum is, heb ik dat pas laat door. Ten slotte bereik ik weer de Place de la Republique, en loop nu de goede kant op. Geen idee wat er zo leuk is aan de Place des Vogues of waarom deze buurt leuker/mooier/hipper/gayer zou zijn dan de rest van de binnenstad, maar wijze raad van je moeder kun je nu eenmaal niet negeren. Het Musée Picasso blijkt helaas gesloten voor renovatie, dus ik loop nog wat rond maar ben er eigenlijk wel een beetje klaar met het toeristische deel van mijn reis en ga terug naar het hotel om mijn tas te halen en me richting de venue te begeven.

We zitten in een enorme hal, vergelijkbaar met de RAI, maar dan met een echt handige en goed doordachte layout: er is slechts één stage (zowel voor het Main Event als voor Public Events), midden in de hal, goed hoorbaar PA systeem, voldoende ruimte om tussen de tafels door te lopen, zitplaats voor 2000 spelers, voldoende toiletten die voortdurend schoon worden gehouden, en boven alles een zeer ruime Judge Room met tafels, stoelen en... een tot de nok gevulde koelkast.
De catering tijdens GP's is echt een drama, het is een weekend lang smerige broodjes of slappe pizza en een compleet gebrek aan vitaminen, weggespoeld met cola en slappe koffie. Behalve als Kevin Desprez de organisator is: hij zegt zelf dat hij al dat junkfood ook zat is en judges alleen eten wil voorschotelen dat hij zelf ook zou willen eten, en hij houdt woord: enorme bakken met verschillende salades (rauwkost, pasta, couscous, rijst Nicoise, nog meer groenten), een stapel vers stokbrood, verschillende soorten beleg (waaronder een compleet wiel Brie de Meaux), vruchtensappen en dozen vol candy bars. En oh ja, een Nespresso machine met daarnaast 2 complete dozen cups, zodat er goede koffie beschikbaar is.
Op de koelkast hangt een lijst met het vriendelijke verzoek al je culinaire wensen daar op te schrijven: als er iets is wat je graag wilt eten en het is er niet, dan wordt het voor je geregeld. Wow. Ik ben nog nooit zo in de watten gelegd, dit is de beste GP catering ooit, het wordt de eerste keer dat ik niet compleet afhankelijk ben van vitaminepillen om het weekend te overleven. Tja, Kevin is zelf L4 judge en heeft flink wat GP's achter de rug, dus hij weet wat de behoeftes van een judge zijn en speelt daar met liefde op in. Klasse!

Riccardo en Kim houden hun briefing, de team indeling wordt definitief bekend gemaakt, en dan volgt er nog een mededeling: er is weer een belangrijke promotie in de judge community! Tijdens GP Praag werd Kim bevorderd tot L4 (daarom is zij nu tweede Head Judge), en nu wordt bekend gemaakt dat Kevin is gepromoveerd tot L5. Een unicum, want tot nu toe waren er altijd 4 L5's, maar met de toevoeging van Kevin hebben we er opeens een extra. Ook heel bijzonder dat we nu 2 Europese L5's hebben, het is al weer lang geleden dat onze eigen Gis en Jaap L5 waren.
Na dit heuglijke nieuws volgt het traditionele judge dinner: iedereen heeft eten uit zijn of haar eigen land meegenomen, dus ik geniet van meerdere soorten goede kaas (eindelijk!) en chocola (Christian is er, dus zijn er Mozart Kugeln). Dit is ook hét moment om nog met elkaar te kletsen over niet-Magic gerelateerde zaken, want dat komt er tijdens het toernooi zelf nauwelijks van.

Ik begeef me naar het judge hotel, wat een onaangename verrassing is. Ik heb geen behoefte aan enorme luxe, ik gebruik het hotel alleen om te slapen en te douchen, maar bij dat laatste waardeer ik een zekere mate van privacy wel. In dit hotel is de douchecabine midden in de kamer, de deur is lichtelijk transparant (zeker als het licht in de douche aan is), en in plaats van een deurknop is er een glory hole in de deur. Tja. We zijn allemaal een grote familie van judges, dus dan moet dit ook maar kunnen.

Zaterdag 15 februariKevin heeft gezegd dat we niet in het hotel moeten ontbijten, maar gewoon op de venue. Er is weer vers stokbrood met een variatie aan beleg, meerdere soorten cereals, koffie, thee, fruit en groenten. Ik heb nu al meer vitaminen binnen dan ik had verwacht gedurende het hele weekend te zullen zien. Een perfecte start van de dag!
Vlak voor aanvang van het toernooi klets ik nog wat met Kim, wanneer ze zegt dat ze nog snel wat water gaat halen voor ze de opening gaat doen. Ik wijs haar er op dat ze een enorme fout begaat: water halen moet ze niet zelf doen, dat kan ze best over laten aan een lagere level judge. Nagenoeg altijd staan er waterkoelers bij de twee stages, waar judges de hele dag door water kunnen drinken (de twee belangrijkste tips voor een geslaagd event: drink genoeg water en draag comfortabele schoenen). Deze keer zijn er geen waterkoelers, maar een oneindige voorraad mineraalwater en plastic bekertjes in de judge room. Ik haal dus een aantal flessen en bekertjes en bied Kim en andere judges wat te drinken aan. Dit wordt gewaardeerd, dus dit is een ritueel dat ik de rest van het weekend blijf herhalen, wat me de bijnaam Aquaman opleverde


De foto op ons officiële twitter account @MagicJudges. De foto is genomen op zondag, vandaar dat ik mijn ogen nauwelijks open kan houden...

Nu past water rondbrengen ook prima bij mijn takenpakket, ik zit namelijk in het team met de fantastische naam Help. Eigenlijk is dit gewoon het Logistics Team, maar op een constructed GP is dat een beetje een overdreven naam, dus zijn we Help geworden; we doen Floor Coverage en assisteren andere teams waar nodig, kortom: ik heb weer eens mijn favoriete klus te pakken.
Het vreemde is dat het End of Round Team pas binnenkomt na de start van ronde 2, dus wij zijn verantwoordelijk voor de EOR voor ronde 1. Ik werp me meteen op als vrijwilliger, want ik vind dit een leuke en uitdagende taak; ik raak opeens overstelpt met result slips waardoor mijn administratie achter loopt, er ontstaat een korte miscommunicatie met de scorekeeper en het dreigt heel even chaos te worden, maar een minuut later heb ik weer alles onder controle en gaat het lekker soepel, doordat ik op tijd ben begonnen met voorbereidingen treffen. Ik hanteer het klassieke systeem, maar de rest van de dag wordt geëxperimenteerd met een systeem dat ik niet begrijp en dat ook totaal niet lijkt te werken. En dat is prima: de enige manier om jezelf te verbeteren, is door af en toe je systeem kritisch tegen het licht te houden, iets compleet nieuws te proberen en te kijken of het beter of anders kan. Maar ik hoop van harte dat we dit nieuwe systeem niet meer gaan gebruiken.

Zoals gezegd, is Legacy een complex formaat, waar casual spelers hun nieuwste homebrew willen proberen en waar ervaren spelers hun variatie op bestaande decks uittesten. Dat leidt tot een enorme diversiteit aan decks en kaarten, en om het erger te maken: veel Legacy spelers pimpen graag hun deck met Aziatische foils, en Franse/Spaanse/Italiaanse spelers spelen vaak bij voorkeur met kaarten in hun eigen taal. De helft van de calls is dan ook een verzoek om Oracle text, maar die kan mijn Nokia 3310 niet leveren.

Sommige vragen zijn makkelijk, en raken de essentie van wat elke Rules Advisor weet.


Vraag 1: Antoine heeft een Trinisphere liggen en cast een spell; Nicole wil die spell counteren met een Force of Will en exilet daarvoor een blauwe kaart en betaalt 1 leven; moet ze nu ook nog mana betalen?


Vraag 2: Azarja heeft een Tarmogoyf die momenteel 4/5 is: in de graveyards liggen een sorcery, creature, land en enchantment. Natalie speelt Dismember op de Goyf; gaat deze daar stuk van?

En dan gaan we naar de meest gevreesde delen van de Comprehensive Rules: layers en dependencies.


Vraag 3: Ja, dat dus. Er ligt een Blood Moon in het spel en Asterix speelt een Dryad Arbor. Is het een beest? Zo ja, wat zijn zijn stats en heeft het een creature type? Welke kleur heeft de Dryad Arbor (of is hij kleurloos)? Maakt hij mana, en zo ja, welke kleur of kleuren? Welke types en supertypes heeft de Dryad?

Even een vermakelijk tussendoortje: judge, mijn tegenstander cast een Lim-Dul’s Vault; kan ik die ability counteren met Stifle? Nee, ik zou niet weten welk deel van die spell een activated of triggered ability is, het is gewoon 1 spell. Mooi, dan kunnen we weer verder met een lastige vraag!


Vraag 4: Natasha heeft een Spirit of the Labyrinth; Amanda wil in haar upkeep een Brainstorm casten en de 3 draws vervangen door het dredgen van 3 verschillende Stinkweed Imps uit haar graveyard; mag dat? Verandert je antwoord als ze in heer draw step al een kaart heeft gedredged? En wat als ze in haar draw step al een kaart van haar library heeft gepakt, mag ze daarna nog met Brainstorm 3 kaarten dredgen?


Vraag 5: Arnaud trekt in zijn draw step een Entreat the Angels, revealt hem, en cast hem voor zijn miracle cost met x = 2. Nicolas heeft een Counterbalance liggen; wat moet de CMC van zijn bovenste kaart zijn om de Angels tegen te houden?

Hoewel Legacy een erg gevarieerd formaat is waarin je ontzettend veel decks kunt bouwen, blijkt de diversiteit aan de toptafels toch redelijk beperkt; de uitzondering hier is onze eigen Kasper Euser, die met zijn zelfbedachte Farmville deck 9-0 gaat! Sowieso doet Nederland het erg goed, maar liefst 12 Nederlanders weten met een score van 7-2 of beter door te gaan naar dag 2.

Ondertussen zit mijn shift er op, en begeef ik me met een hoop andere judges naar het judge hotel. Terwijl alle anderen voor 17.50 euro een cheeseburger met friet bestellen, neem ik voor 12.50 een salade met kaas, die nog redelijk vult ook. En dan is het tijd voor cube draft! Emilien heeft zijn peperdure cube meegenomen en vertrouwt ons toe om er mee te spelen, wat erg gaaf is. Mijn first pick is een erg makkelijke Library of Alexandria, maar daarna wordt het moeilijker. Jasper zit voor me en pickt alle duals erg hoog, waardoor ik me moet beperken tot 2 kleuren, maar ik vind pas redelijk laat uit welke 2 dat zijn. As usual probeer ik blauw maar eindig ik op Selesnya, met een redelijk agressief midrange deck met Stoneforge Mystic, Sword of Feast and Famine,Sword of Fire and Ice en Skullclamp. De leukste kaart in mijn deck is Symbol Status, want daar ontstaat enige discussie over. Werkt deze kaart nog wel onder de nieuwe regels? Of hebben al mijn basic landjes het Alpha symbool? Gelukkig biedt Emilien uitkomst, volgens un-rules manager MaRo krijg ik gewoon nog steeds een flinke stapel tokens die ik aan mijn Skullclamp kan voeren.
Dankzij alle coole equipments ga ik 3-0, en tevreden ga ik naar mijn hotelkamer om nog een paar uur slaap te pakken voor morgen weer een lange dag begint. Daar ontmoet ik eindelijk mijn roommate Joose uit Finland, de vorige avond sliep ik al voordat hij binnen kwam. We kletsen uitgebreid, ik laat hem een paar technieken van valsspelers zien, en het is 3 uur voor we eindelijk ons bed in duiken. Onverstandig, maar wel erg leuk!

Zondag 16 februariVandaag zit ik weer op het main event, nu in het Paper Team. Dat wil zeggen pairings ophangen, result slips uitdelen, en dan weer lekker floaten, games bekijken en rulings maken. Dag 2 is Professional, er staat opeens veel op het spel, dus de calls verschuiven van rules questions naar policy questions.



Armand cast Chrome Mox, die resolvet, maar in reactie op de ETB imprint trigger cast Noah een Lightning Bolt om Armands Delver of Secrets te killen. Dat resolvet allemaal, en daarna tapt Armand de Chrome Mox voor U om een Brainstorm te casten. Een judge ziet dat, en grijpt in: er is helemaal geen kaart exiled voor de Mox, dus hij kan helemaal niet tappen voor U. Dit is een Game Rule Violation die makkelijk terug te draaien is, dus de judge gaat een L3 om toestemming vragen terwijl ik bij de tafel sta te wachten tot ze terugkomen. Het lijkt mij ook duidelijk hoe dit gedaan moet worden: untap Mox, Brainstorm terug in de hand, en terugdraaien tot het moment dat de imprint trigger nog op de stack ligt en Armand priority heeft. De judge komt terug, en gaat inderdaad terugdraaien, maar zegt erbij dat de trigger vergeten is en Armand niets meer mag impirnten voor de Mox. Ik vind het raar en wil met een andere L3 nogmaals overleggen, maar die rulet ook dat de trigger vergeten is, dus zo communiceren we het naar de spelers en zij spelen verder, met 6 minuten extra in de ronde.
Toch zit het me niet lekker: zelfs al is Armand de trigger compleet vergeten, volgens de IPG ligt die trigger nog steeds op de stack, aangezien er sindsdien alleen maar instants gecast zijn. Ik twijfel er niet aan dat Armand een fout heeft gemaakt, maar de regels schrijven volgens mij voor dat hij het niet "juridisch vergeten" kan zijn. Ik overleg met een paar andere high level judges (waaronder onze eigen Frank Wareman), en zij komen na enig nadenken tot dezelfde conclusie. Soms zijn de regels zo ingewikkeld, dat zelfs onder L3's er verwarring ontstaat.

In ronde 13 is er een speler die een fout maakt door een Deathrite Shaman met summoning sickness te activeren. Head Judge Riccardo wordt er bij gehaald, de situatie wordt gefixed, en het spel gaat door. Maar toch zit het Riccardo niet helemaal lekker, en hij praat hierover verder met andere high levels: wat op het eerste gezicht een eerlijke speelfout lijkt te zijn, is soms gewoon een keiharde poging tot valsspelen.
De Head Judge hoeft geen keihard bewijs te hebben voor valsspelen, als hij er voldoende van overtuigd is dat een speler cheat, kan (en moet!) hij die speler diskwalificeren. Dit hoeft niet op het moment van de ruling zelf te gebeuren, dat kan ook nog later, zelfs nadat het hele event is afgelopen. Vlak voor de cut naar Top 8 hakt Riccardo de knoop door, en besluit alsnog de speler te diskwalificeren, terwijl hij ondertussen 13-2 stond en zich dus had geplaatst voor de Top 8. Hierdoor werd hij verwijderd uit de standings, en schoof de nummer 9 (Paulo Vitor Damo da Rosa) door naar plek 8. Dit was een behoorlijk ingrijpende beslissing, je kunt de officiële verklaring hierover op Wizards.com nalezen. Cheaten is niet alleen erg triest en dom, de kans dat je betrapt en keihard gestraft wordt is erg groot en het risico niet waard, dus speel alsjeblieft het spelletje volgens de regels.

Ik mag ook nog de Top 8 judgen, dus ik zit met mijn neus bovenop de spannendste games van het hele toernooi. We zijn met maar liefst 6 judges voor de resterende 8 spelers, en op het moment dat we de finale ingaan, denk ik dat mijn aanwezigheid niets meer toevoegt, 5 judges moet genoeg zijn voor 2 spelers. Ik praat nog wat na met enkele judges met wie ik gedurende het weekend heb samengewerkt, drink nog een kop Nespresso, en ga dan naar het hotel om mijn boosterboxen en foils veilig op te bergen en me om te kleden voor het judge dinner.

Wat ik op dat moment niet weet, is dat er een internetrel ontstaat rondom een vermeende cheat gedurende de Top 8, waar de hele chat op Wizards mee vol stroomt. De video van dit incident kun je hier vinden, maar ik zeg er meteen het volgende bij: je kunt deze beelden niet zonder context interpreteren. Het kan een onschuldige speelfout zijn (door vermoeidheid en/of spanning), het kan een (al dan niet geplande) cheat zijn, maar we schieten er niets mee op door daarover te gaan speculeren. De DCI onderzoekt deze zaak, en het beste wat wij kunnen doen is gewoon rustig afwachten wat zij er van vinden, het is nutteloos en waarschijnlijk zelfs ethisch niet verantwoord om hier over te speculeren. Zoals het vorige incident al aangaf, kan een speler ook na afloop van een toernooi nog gediskwalificeerd worden als de Head Judge of de DCI daar voldoende aanwijzingen voor heeft, want cheaten schaadt het spel en het imago van Magic. Maar even schadelijk is speculeren, roddelen en zwart maken van spelers tegen wie momenteel nog een onderzoek loopt.

Samen met een groep andere judges nemen we de metro naar een afgehuurd restaurant met een vreemde locale specialiteit: de flammekueche, een gerecht uit de Elzas. Flinterdun uitgerold brooddeeg, belegd met creme fraiche, ui en spekjes, gebakken in een houtoven. Kortom, een soort pizza bianco, maar dan anders. Gelukkig zijn er ook vegetarische varianten (met aardappel, champignons of tomaat) en als dessert zijn er zoete flammekuechen met chocola en banaan.


De traditionele flammekueche met spekjes en ui

Het judge dinner op zondagavond is voor mij de kers op de slagroom: met een groep bijzondere, aardige mensen, met wie je zojuist gezamenlijk een enorme prestatie hebt geleverd, even ontspannen en nagenieten, eindelijk tijd om echt met elkaar te praten zonder dat spelers je lastig vallen met regelvragen. Mijn persoonlijke hoogtepunt: ik heb eindelijk de gelegenheid om met Toby 2 uur lang niet over Magic te praten!

Maandag 17 februariIk kon kiezen uit 3 vertrektijden voor de Thalys: 's morgens veel te vroeg (ik kan nu echt wel wat slaap gebruiken), 's middags om 14.25 uur, of 's avonds veel te laat (ik wil op tijd thuis zijn om Lulu op te kunnen halen). Ik slaap wat uit, sleep mijn zware tas richting bus en Gare du Nord, geniet van een laatste lunch in Parijs (12 uur is te vroeg voor sushi of Chinees, dus ik ga toch maar weer in een bistro een matige salade eten met flauwe kaas toe), en dan moet ik nog een uur doorbrengen. Met 2 zware tassen bij me kan ik ook niet meer echt dingen doen, dus ik dood de tijd met een kop koffie en het verder lezen van mijn boek. Een erg suf uur, als ik eerlijk ben, ik ben nu gewoon doodmoe en wil naar huis.
In de Thalys hoor ik opeens een bekende stem, en 1 stoel achter me zit Balthasar: een van de vaste spelers op de Uilenstede Legacy events, die maar liefst 55e is geworden. We zoeken een rustiger plekje in de restauratiewagon waar we bij elkaar kunnen zitten, en de tijd vliegt om; een stuk beter dan series kijken op mijn laptop!
Ik sleep thuis mijn tassen het laatste stukje naar boven, maar neerploffen kan ik nog niet. Nu Lulu er niet is, moet ik daar gebruik van maken door uitgebreid te stofzuigen en te dweilen, zodat mijn vloer eens kan opdrogen zonder dat overal kleine poezelige pootafdrukken verschijnen. Maar zodra dat gedaan is, ga ik Lulu halen, want na 7 eenzame nachten ben ik wel weer toe aan een knuffel!

Bedankt voor het lezen, greetz,

Dustin.